หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 19

"ที่แท้ก็เป็นน้องสาวของทหารองค์รักษ์เย่นี่เอง ตอนนี้อาการของเขาเป็นอย่างไรบ้าง ยังตัวร้อนอยู่ไหม"

ปฏิกริยาแรกของเซี่ยเชียนฮวันคือเห็นเสี่ยวตงเป็นญาติของคนไข้ของตัวเอง จึงถามอาการของเย่ซิ่นออกไปว่ายังต้องให้นางไปดูอาการอีกหรือไม่

สีหน้าของเสี่ยวตงเต็มไปด้วยความขอบคุณ "ขอบพระทัยพระชายาที่เป็นห่วง ได้ท่านมารักษาอาการ พี่ชายของบ่าวดีขึ้นมากแล้วเพคะ ท่านเป็นผู้มีพระคุณของบ่าว"

พูดไปๆ นางก็จะคุกเข่าให้เซี่ยเชียนฮวัน

เซี่ยเชียนฮวันประคองแขนของนางขึ้นมากอนว่า "ไม่ถึงขั้นเป็นผู้มีพระคุณหรอก ข้าก็เพียงทำเรื่องที่หมอทุกคนควรจะต้องทำเท่านั้น!"

จะว่าไปครอบครัวขององค์รักษ์คนนั้นก็ช่างเป็นคนซื่อเหลือเกิน

ที่เขาบาดเจ็บหนักขนาดนั้น ก็เป็นเพราะถูกเจ้าของร่างเดิมใส่ความ ตอนนี้นางช่วยชีวิตเขาไว้ กลับกลายเป็นว่ามีบุญคุณต่อครอบครัวเขาไปซะงั้น

"พระชายา ให้บ่าวช่วยท่านล้างหน้าแต่งตัวเถิดเพคะ" เสี่ยวตงพูดอย่างนอบน้อม

เซี่ยเชียนฮวันพยักหน้า แล้วนั่งลงตรงหน้ากระจกทองเหลือง

นางเห็นว่าเด็กคนนี้ดูเป็นคนมีไหวพริบ เวลาทำงานก็คล่องแคล่ว หวีไปแค่สองสามทีก็เกล้าผมให้นางเสร็จเรียบร้อย ก็รู้สึกพอใจ

หลังจากแต่งตัวเสร็จ เซี่ยเชียนฮวันเขียนใบสั่งยาใบหนึ่งส่งให้กับเสี่ยวตง "เจ้าไปหาร้านยาสักร้าน ซื้อยาสิบกว่าตัวนี้มาให้ครบ"

เมื่อคืนหลังจากได้ฟังที่นางเว่ยพูดแล้ว เซี่ยเชียนฮวันก็รู้ได้ว่าเซียวเย่หลันเป็นผู้คุมกำลังทหารอยู่ สถานการณ์ค่อนข้างจะอันตราย ในเมื่อเขาเคยถูกคนเล่นงานมาครั้งหนึ่ง ก็จะต้องมีครั้งที่สองอีกแน่นอน

ถึงแม้นางจะเป็นพระชายาแค่ในนาม แต่ก็ไม่อยากติดร่างแหซวยไปด้วย จะต้องเตรียมปรุงยาแก้พิษที่อาจถูกใช้บ่อยไว้ก่อน กันไว้ดีกว่าแก้

เสี่ยวตงรับใบสั่งยาไป นางไม่ได้พูดอะไร

แต่ว่าพอเดินไปได้สองก้าวนางก็หันกลับมาถาม "พระชายา บ่าวมีเรื่องที่จะต้องรายงานก่อนเพคะ ได้ยินว่าองค์รัชทายาทกับพระชายาองค์รัชทายาทมา กำลังดื่มชากันอยู่ที่โถงหน้าเพคะ"

"อืม ข้ารู้แล้ว"

เซี่ยเชียนฮวันโบกมือเบาๆ

นางกำลังคิดอยู่ว่า องค์รัชทายาทกับพระชายาองค์รัชทายาทมาเยี่ยมถึงบ้าน แต่กลับไม่มีใครมารายงานนาง ในแวดวงสังคนชั้นสูงในเมืองหลวงนี้ นางเป็นที่รังเกียจมากขนาดไหนกันหนอ...

ทันใดนั้น ก็มีเสียงเด็กน้อยดังขึ้นเหนือหัวของนาง "พี่สาว เหตุใดเจ้าถึงกินหญ้าเล่า"

เซี่ยเชียนฮวันเงยหน้าขึ้นมาดู เห็นเป็นใบหน้าสีขาวราวหิมะกลมๆ เล็กๆ น่ารัก ใส่เสื้อผ้าหรูหราราคาแพง ราวกับเป็นตุ๊กตาเด็กนำโชคที่ออกมาจากภาพวาดตอนตรุษจีน หน้านุ่มมากจนราวกับว่าสามารถหยิกน้ำได้

นางยิ้มออกมาอย่างอดใจไม่อยู่ "เจ้าดูผิดแล้ว พี่สาวไม่ได้กินหญ้า"

"ข้าไม่ได้ดูผิดสักหน่อย เจ้าเที่ยวเก็บของบนพื้นกิน สกปรกจริง"

เด็กอ้วนยื่นมือเล็กๆ ออกมาอย่างไม่ยอมแพ้ ชี้ไปที่สมุนไพรในมือของเซี่ยเชียนฮวัน

เซี่ยเชียนฮวันเห็นว่าระหว่างที่เขาพูด ก้อนเนื้อบนใบหน้าก็กระเพื่อมไปด้วย เหมือนกับเป็นซาลาเปาที่มีชีวิต จึงอดที่จะหัวเราะออกมาไม่ได้ นางเลยลองยื่นมือออกไปบีบดูสักหน่อย "เจ้าเด็กผี เจ้านั่นแหละสกปรก"

"เจ้า เจ้ากล้าว่าข้าเป็นเด็กผีเหรอ!"

เด็กอ้วนเมื่อได้ยินก็โมโหทันที!