หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 197

“หากไม่ยินยอม แล้วเหตุใดก่อนหน้านั้นเจ้าจึงให้ความร่วมมือกับข้านัก?"

เซียวเย่หลันเงยหน้าขึ้นมองเซี่ยเชียนฮวันซึ่งกำลังอยู่ในอารมณ์โมโห แต่ใบหน้าอันหล่อเหลาของเขายังคงนิ่งดังเดิม

เซี่ยเชียนฮวันนึกถึงความเจ็บปวดในครั้งนั้นขึ้นมาได้

นางกัดริมฝีปากล่างของตน "ครั้งนั้นเป็นเพียงแค่เรื่องบังเอิญ... เจ้า เจ้าลืมเรื่องราวในคืนนั้นไปเสียเถิด”

"เรื่องบังเอิญ? หึๆ เห็นได้ชัดว่าเจ้าวางแผนยั่วยวนข้าอย่างสุดกำลัง"

แววตาเซียวเย่หลันเต็มไปด้วยความเยาะเย้ย

เซี่ยเชียนฮวันอัดอั้นใจแต่ไม่รู้จะคัดค้านเช่นไร นางจึงทำได้เพียงตะเบ็งเสียงแข็งว่า "เจ้า... เจ้าเป็นถึงจ้านอ๋อง กลับมาถือสาเรื่องบนเตียงเช่นนี้ ไม่รู้สึกน่าอายบ้างหรือ?"

นางไม่อยากคุยกับเซียวเย่หลันถึงเรื่องนี้อีก และไม่อยากใกล้ชิดกับเขามากกว่านั้น

ดังนั้นนางจึงพยายามดิ้นรน กำหมัดแล้วต่อยไปทางพญามัจจุราชที่อยู่ตรงหน้า

หมัดของเซี่ยเชียนฮวันที่บางเบาไร้เรี่ยวแรงต่อยไปยังร่างของเขา แววตาของเซียวเย่หลันเปลี่ยนไปเล็กน้อย เขาเข้ามากำข้อมือนางเอาไว้ น้ำเสียงแหบแห้งกล่าวว่า "เจ้าเอาเรื่องมากกว่าชื่อเล่นซูอวี้เออร์จริงๆ "

"หา? เช่นนั้นเจ้าก็ไปหาแม่นางซูเถอะ"

เซี่ยเชียนฮวันกัดฟันมองเขา

นางไม่ชอบและไม่อยากถูกชายคนนี้เอาตนไปเปรียบกับซูอวี้เออร์เอาเสียเลย เพราะสำหรับนางแล้วถือว่าเป็นการดูถูก

แต่เซียวเย่หลันกลับไม่ได้ปล่อยนางออก

เขาจับนางเอาไว้แน่นกว่าเดิม กอดอย่างแน่นหนา บีบบังคับให้นางเข้ามาอยู่ในอ้อมกอดของตน

เซี่ยเชียนฮวันเบิกตากว้าง มองดูใบหน้าอันหล่อเหลาของชายหนุ่มที่ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ แววตาอันเย็นเยือกราวกับจะกลืนกินนางเข้าไป แผดเผาเร่าร้อน

"ช้าก่อน ข้าไม่อยาก..."

"หุบปาก"

เซียวเย่หลันพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงดุดัน

แม้แต่ในตอนนี้ ร่างกายของเขาก็ยังคงเต็มไปด้วยรังสีเลือดเย็นแผ่ซ่านออกมาชวนให้ตัวสั่น

เมื่อลมหายใจของเขารดมา เซี่ยเชียนฮวันสัมผัสได้ถึงหัวใจของตนที่เต้นโครมคราม ราวกับจะพุ่งออกมาจากหน้าอก นางไม่อาจควบคุมตัวเองได้เลย

แต่จู่ๆ

ประตูห้องหนังสือก็ถูกเคาะขึ้น

เย่ซิ่นยืนอยู่ด้านนอกประตู กล่าวด้วยความนอบน้อมว่า “ท่านอ๋องพ่ะย่ะค่ะ คนจากวังหย่งโซ่วเดินทางมา แจ้งว่าพระวรกายของไทเฮาทรุดโทรมลง เชิญพระชายาอ๋องเข้าวังเพื่อดูอาการพ่ะย่ะค่ะ"

“มาแล้วหรือ" ไทเฮานั่งยิ้มอยู่บนเตียงตั่ง แล้วโบกมือให้กับเซี่ยเชียนฮวัน

“ท่านป้า”

เนื่องจากบริเวณนั้นไม่มีคนอื่นอยู่ เซี่ยเชียนฮวันจึงเดินตรงเข้าไปนั่งอยู่ข้างกายไทเฮาด้วยความคุ้นชิน

ไทเฮาเหลือบมองไปยังเสื้อผ้าของนาง ตกตะลึงเอ่ยถามว่า “ท้องของเจ้าใหญ่เร็วเช่นนี้เชียวหรือ?"

"ไม่ใช่หรอกเพคะ ช่วงนี้รู้สึกปวดหลังปวดเอว จึงได้สวมใส่เสื้อผ้าให้หลวมสักหน่อย" เซี่ยเชียนฮวันพูดแล้วยิ้มขึ้นอย่างเขินอาย

นางจะพูดได้อย่างไรเล่าว่าเมื่อครู่ถูกเซียวเย่หลันปลดออก

“ที่แท้เป็นเช่นนี้นี่เอง..."

ไทเฮามองไปด้วยสายตาอันลึกล้ำ ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอาบน้ำร้อนมาก่อนจึงทำให้นางเดาออกหรือไม่

เซี่ยเชียนฮวันเขินอายยิ่งนัก จึงรีบเข้ามาจับชีพจรให้แก่ไทเฮา แต่ผ่านไปครู่เดียว นางก็เอ่ยขึ้นด้วยความประหลาดใจว่า “ท่านป้าเพคะ ร่างกายของท่านไม่สบายตรงไหนหรือ ดูเหมือนข้าจะตรวจไม่พบโรคใด?"

ไทเฮาได้ยินดังนั้นก็ตกใจเช่นกัน

“ข้าไม่เคยบอกมาก่อนว่าข้าไม่สบาย"