หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 208

หรือจะเป็นโรคระบาด?

เซี่ยเชียนฮวันแอบสงสัยอยู่ในใจ

สำหรับนางแล้ว โรคหวัดไม่ใช่โรคน่ากังวลอะไร แต่ในสมัยนี้การเป็นไข้หนาวสั่นอาจถึงแก่ชีวิตได้

"นี่ พวกเจ้าอย่าได้เอาแต่ไปที่ถงซ่านถัง ไม่รู้หรอกหรือว่าท่านหญิงหยวนหลี่เป็นพวกจอมปลอม? ใครที่ป่วยก็รีบมารักษาที่ฮัวเยว่ถังของเราเร็ว!"

เซี่ยเหยียนเห็นว่าอีกฝั่งครึกครื้นมีคนมากมาย แต่ทางด้านของตนกลับเงียบกริบ จึงอดไม่ได้ที่จะรู้สึกโมโห

เขาวิ่งออกไปตะโกนเสียงดังที่ด้านนอก

ผู้จัดการชิวหมิ่นเห็นเซี่ยเหยียนตะโกนดังนั้นก็หัวเราะขึ้นว่า "เป็นเรื่องปกติหากโรงเตี๊ยมจะออกไปเรียกลูกค้า แต่ไม่เคยเห็นโรงหมอต้องออกไปเรียกลูกค้าเช่นนี้มาก่อน!"

เซี่ยเชียนฮวันถึงกับเหงื่อตก

นางรีบเดินออกไปดึงชายเสื้อของเซี่ยเหยียนเอาไว้ กระซิบว่า "ท่านพี่ อย่างน้อยท่านก็เป็นโหวน้อย เหตุใดจึงไปทำหน้าที่เหมือนบ่าวรับใช้กันเล่า"

"วันนี้โณงหมอของเจ้าเปิดกิจการเป็นวันแรก พี่ไม่สนใจเรื่องรักษาหน้าตาของตนหรอก ต้องช่วยเรียกลูกค้าให้เจ้าก่อน"

เซี่ยเหยียนตบไปที่หลังมือของเซี่ยเชียนฮวันเบาๆ

หากจะเทียบกันเรื่องเอาอกเอาใจ รักทะนุถนอมน้องสาวละก็ เขาเซี่ยโหวเหย่น้อยไม่เคยแพ้ใครมาก่อน

เซี่ยเชียนฮวันเผยอมุมปากยิ้มขึ้นเล็กน้อย

พี่ชายที่ดูเป็นคุณชายไม่ได้เรื่องได้ราวของนาง แม้แต่ละวันจะไม่เอาการเอางานนัก แต่ทำให้นางอบอุ่นใจมากจริงๆ

"เจ้าหนูน้อยคนนั้นน่ะ! รีบพาพ่อของเจ้ามารักษาที่นี่เร็วถงซ่านถังเต็มไปด้วยผู้ป่วย พวกเจ้าจะเบียดเสียดกันที่นั่นเพื่ออะไร?"

กว่าเซี่ยเหยียนจะไปลากชายหนุ่มคนหนึ่งซึ่งแบกผู้ป่วยไว้เข้ามาได้ ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย

เด็กหนุ่มผู้นั้นเงยหน้ามองดูเขา ลังเลแล้วกล่าวว่า "ข้ารู้เพียงว่าหมอของท่านหญิงหยวนหลี่ดีที่สุด คนอื่นข้าไม่รู้..."

"เจ้าไม่รู้หนังสือหรือ? เบิกตามองดูนี่ รู้หรือไม่ว่าป้ายนี้ผู้ใดเป็นคนเขียน? ฮ่องเต้องค์ปัจจุบันทรงเขียนด้วยพระหัตถ์พระองค์เอง หมอเทวดาที่หนึ่ง!"

เซี่ยเหยียนยกมือชี้ขึ้นไปยังป้ายซึ่งแขวนไว้ด้านในห้องโถงของฮัวเยว่ถัง

ฮ่องเต้มีความชื่นชอบเขียนพู่กันจีนยิ่งนัก หากไม่ได้ทรงงานก็จะเขียนอยู่เป็นประจำ

เมื่อสองวันก่อน ทรงได้ยินว่าเซี่ยเชียนฮวันจะเปิดโรงหมอเพื่อการกุศล จึงได้เขียนพู่กันจีนเป็นคำว่า "หมอเทวดาที่หนึ่ง" มาให้ด้วยพระองค์เอง

เซี่ยเชียนฮวันกลับส่ายหัวด้วยใบหน้าเคร่งขรึม

"บัดนี้ไม่ใช่ปัญหาของการเจ็บป่วยแค่คนสองคนเท่านั้น นี่คือกาฬโรค! เจ้ารีบกลับไปบอกท่านพ่อท่านแม่ว่าอย่าออกมาข้างนอก และเข้าไปรายงานในราชสำนักว่าเมืองหลวงกำลังจะเกิดเรื่องใหญ่ขึ้นแล้ว"

คิดไม่ถึงว่าการที่เมืองทางตะวันตกดูเยือกเย็นลงเช่นนี้ เป็นเพราะเกิดกาฬโรคระบาด

ในขณะเดียวกัน คนจากรอบเมืองหลวงยังคงใช้ชีวิตอย่างรื่นรมย์ใจ ไม่มีใครตระหนักได้ถึงสิ่งนี้เลย!

ต่อให้เซี่ยเหยียนไม่มีความรู้เรื่องการแพทย์ แต่เขาเคยได้ยินคำว่ากาฬโรคมาก่อน ดังนั้นสีหน้าจึงเปลี่ยนไปเช่นกัน รีบกระโดดขึ้นหลังม้ามุ่งหน้าจากไปโดยไม่พูดอะไรสักคำ

"พี่ชิวหมิ่น รบกวนช่วยจัดเตรียมผ้าสะอาดให้ข้าหน่อย น้ำร้อนและสุราด้วย"

เซี่ยเชียนฮวันพยุงชายหนุ่มเอาไว้แล้วหันไปกระซิบกำชับกับผู้จัดการ

"เขาเป็นกาฬโรคจริงหรือ?"

ชิวหมิ่นยกมือขึ้นปิดจมูกแล้วถอยหลังออกไป ท่าทางราวกับเห็นผี

เซี่ยเชียนฮวันพยักหน้า "หากข้าเดาไม่ผิดละก็ เกรงว่าผู้คนที่เบียดเสียดกันอยู่ในถงซ่านถังนั้น ล้วนแต่..."