หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 214

"อวี้เออร์ผิดเรื่องใด"

ใบหน้าของเซียวเย่หลันยังคงเย็นชา

เขาคิดเพียงว่าเซี่ยเชียนฮวันกำลังสร้างปัญหาและเข้าปกป้องบ่าวรับใช้อย่างไร้เหตุผล

เซี่ยเชียนฮวันหัวเราะเยาะเย้ย "ในสายตาของเจ้านางทำสิ่งใดล้วนถูกต้อง ต่อให้นางรู้ว่าอาการไอของข้ายังไม่หายและยังอ่อนแอจากความหนาวเย็น นางจงใจจุดไฟเผากระเทียมข้างลานบ้านของข้าเพื่อให้ข้าไอ้มากขึ้น แต่นางก็ยังคงบริสุทธิ์ไร้เดียงสา"

"ท่านอ๋องเพคะ หาได้เป็นเช่นนั้น ข้าน้อยเพียงกังวลว่าร่างกายของพระชายาอ๋องที่อ่อนแอ อาจจะถูกสิ่งชั่วร้ายเข้ารุกราน ดังนั้นจึงทำการปัดเป่าสิ่งชั่วร้ายให้นาง"

ซูอวี้เออร์ทำสีหน้าน่าสงสาร

ในใจของเซียวเย่หลันนางเป็นสตรีที่จิตใจงดงาม เสียสละตนเองเพื่อช่วยเหลือผู้อื่นได้ ดังนั้นการอธิบายด้วยดวงตาแดงก่ำของนาง เขาจะไม่เชื่อได้อย่างไร

เซียวเย่หลันตบหลังมือของซูอวี้เออร์เบาๆ แล้วพูดว่า "ข้าเข้าใจความหวังดีของเจ้า"

"อีกอย่าง เมื่อพระชายาอ๋องเดินทางมาบอกว่าอาการไอกำเริบ ข้าจึงได้สั่งบ่าวรับใช้ดับไฟ แม่นางเสี่ยวตงกลับไม่ยอม ยืนกรานจะให้บทเรียนแก่ข้าให้ได้"

ซูอวี้เออร์ก้มหน้าลงราวกับว่านางคือผู้ถูกกระทำ แล้วยังคงกล่าวหาต่อไป

เสี่ยวตงทนไม่ไหวกับวาจาอันกลับกลอกของนางอีกต่อไป!

"หยุดเดี๋ยวนี้นะ! เมื่อครู่ตอนที่เหนียงเหนียงเดินทางมา เจ้าเอ่ยอย่างเย่อหยิ่งว่าไม่ยอมดับไฟ ซ้ำยังสั่งให้คนรับใช้รีบพัดให้ไฟลุกติดต่อหน้าเหนียงเหนียง ข้าทนไม่ไหวและไม่มีทางเลือกอื่นจึงได้ลงมือ!"

นางใช้ชีวิตมา 10 กว่าปี นับตั้งแต่ชายแดนเข้าสู่เมืองหลวง เสี่ยวตงไม่เคยเห็นสตรีที่พูดจาตามอำเภอใจตนได้แบบนี้มาก่อนเลย

นางโมโหเสียจนแทบน้ำตาไหล

ส่วนพี่ชายของนางเย่ซิ่นรู้ถึงนิสัยของเซียวเย่หลันดี จึงได้แต่ยืนส่ายหัวอยู่ด้านข้างเป็นความหมายว่าไม่ให้นางพูดต่อไป

"เป็นเช่นนี้จริงหรือ?"

เซียวเย่หลันเหลือบมองบ่าวรับใช้ที่อยู่ข้างกองไฟด้วยแววตาอันแหลมคม

บ่าวรับใช้พากันมองหน้าไปมาและตื่นตระหนกทำตัวไม่ถูก

"แม่นางซู...นางให้พวกเราดับไฟ...”

“ใช่แล้ว เดิมทีพวกเราตั้งใจจะดับไฟ..."

"แม่นางซูนางเจตนาดี..."

กระเทียมที่ถูกเผายังไม่มอดไหม้

เซี่ยเชียนฮวันสำลักควันอันแสบจมูกของกระเทียม กว่านางจะกล่าวปกป้องเสี่ยวตงได้เมื่อครู่ ก็ถือว่าแทบหมดแรงแล้ว

เมื่อนางอ้าปากจะพูดอย่างอื่นอีกก็กลับไอไม่หยุด

"แค่ก แค่ก แค่ก..."

เมื่อเห็นท่าทางอันทรมานเช่นนั้นของนาง เซียวเย่หลันก็ไม่ได้ตำหนิต่อไปได้แต่พูดว่า "ลงมือ"

เสี่ยวตงถูกดึงตัวไป

จากนั้นแผ่นไม้ก็ตบลงบนฝ่ามือของเสี่ยวตงที่ยื่นออกไป

"แปะ! แปะ!”

ทุกครั้งที่ฟาดลงไปช่างเจ็บปวดเหมือนตกนรก

ไม่ว่าเย่ซิ่วจะมีนิสัยดุดันเพียงใด เมื่อถูกตีไปเพียงสองสามครั้ง น้ำตาก็หลั่งไหลออกมาราวกับเด็กน้อยนั่งร้องไห้ นางหันกลับไปมองเซี่ยเชียนฮวันแล้วพูดว่า "เหนียงเหนียงเพคะ..."