หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 221

ณ คืนนั้น

ในที่สุดเซี่ยเชียนฮวันก็เข้าใจว่าทำไมเสี่ยวตงจึงรีบร้อนยืนกรานจะต้องไปขโมยสูตรกลั่นยาให้ได้ในคืนนี้

ไม่เพียงเพราะวันที่ฮ่องเต้กำหนดไว้ใกล้ถึงแล้ว

แต่คืนนี้ ยังมีเทศกาลลอยโคมดอกไม้เป็นเอกลักษณ์ของต้าเซี่ย ซูอวี้เออร์และเซียวเย่หลันจะไปยังทะเลสาบชิงเหลียนด้วยกันแล้วนั่งเรือสำราญเพลิดเพลินกับการชมโคมดอกไม้

เทศกาลอันสำคัญเช่นนี้ องค์ชายและชนชั้นสูงต่างจากพาครอบครัวของตนไปเที่ยวเล่น ชื่นชมโคมดอกไม้แล้วขอพรภาวนาให้บ้านของตนความปลอดภัย ประสบความราบรื่น

เซี่ยเชียนฮวันนั่งอุ่นมืออยู่ในห้อง เสียงฝีเท้าของชายหนุ่มดังขึ้นตรงบันไดไม้ด้านนอกประตู

ไม่ใช่แค่เซียวเย่หลันคนเดียว

ยังมีซูอวี้เออร์อยู่ข้างกายเขาด้วย

"งานโคมดอกไม้คืนนี้ เจ้าจะเดินทางไปพร้อมกับข้าหรือไม่”

เซียวเย่หลันเอ่ยปากถาม

เซี่ยเชียนฮวันพลิกฝ่ามือที่กำลังอุ่นอยู่ในไฟร้อน ตอบกลับอย่างใจเย็นโดยไม่หันหลังไปมองว่า "ไม่ไป"

“ท่านพี่เหนื่อยกับเรื่องกาฬโรคมาตั้งหลายวันแล้ว ควรออกไปพักผ่อนก่อนเถิด"

น้ำเสียงของซูอวี้เออร์ดูอ่อนโยน ราวกับว่านางกำลังครุ่นคิดแทนเซี่ยเชียนฮวัน

เซี่ยเชียนฮวันไม่สนใจนัก

ได้แต่หันไปหยิบหน้ากากอนามัยที่ตนทำขึ้นออกมาสองอันโยนไปให้เซียวเย่หลันแล้วพูดว่า "ไปยังที่ซึ่งผู้คนพลุกพล่าน เจ้าอาจจะติดโรคได้ง่าย ใส่หน้ากากอนามัยนี้เอาไว้เพื่อป้องกันโรค”

ซูอวี้เออร์เหลือบตามอง พบว่าหน้ากากอนามัยทั้งใหญ่เทอะทะและไม่น่ามอง หากใส่เข้าไปละก็คงจะปิดบังใบหน้าไปกว่าครึ่ง จึงเผยอารมณ์ไม่ยินดีออกมา

แต่ขณะที่นางกำลังจะปฏิเสธ พบว่าเซียวเย่หลันชี้ไปยัง "หน้ากากอนามัย" เอ่ยถามว่า "เจ้าสิ่งนี้ เจ้าเป็นคนทำงั้นหรือ?"

"อืม"

"ไม่เลวนี่ ของสิ่งนี้ดูมีประโยชน์ จากนี้ไปยามข้าไปที่เมืองตะวันตกเพื่อออกทัพ ข้าสามารถใช้มันในการป้องกันฝุ่นทรายได้"

ดูเหมือนเซียวเย่หลันจะพอใจกับหน้ากากอนามัยของเซี่ยเชียนฮวันยิ่งนัก

ดูเหมือนเขาจะรู้สึกว่าสองอันคงไม่พอ จึงกำชับว่า "เจ้าทำเพิ่มอีกสักหน่อย ข้าจะเอาไปให้เสด็จพ่อและคนอื่นๆ "

ในเมื่อเซียวเย่หลันเอ่ยเช่นนี้แล้ว ซูอวี้เออร์ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากเก็บคำพูดประชดประชันลง

"ข้าจะต้องคิดวิธีปรุงยารักษากาฬโรคและต้องทำหน้ากากอนามัยให้พวกเจ้า เวลาคงไม่พอ ไม่สะดวกเดินทางไปร่วมงานลอยโคกับพวกเจ้าหรอก”

เซี่ยเชียนฮวันถือโอกาสนี้หาข้ออ้าง

เซียวเย่หลันมองไปยังร่างที่บางทีดูบอบบางของนาง เขากำมือเล็กน้อยก่อนจะกระซิบว่า "เอาเถิด ช่วงนี้สุขภาพเจ้าไม่ค่อยดีนัก อาการหวัดก็ยังไม่หาย อยู่พักผ่อนที่นี่เถอะ อย่ากดดันตัวเองมากจนเกินไปนัก"

ตามแผนที่วางไว้ เสี่ยวตงจะไปจุดไฟที่นอกกำแพงเรือนจิ่นซิ่วก่อน เพื่อให้ดึงดูดทุกคนไปที่นั่นคิดว่ามีไฟไหม้

รออยู่สักพักเซี่ยเชียนฮวันก็ได้ยินเสียงตะโกนขึ้น

"ไฟไหม้! ไฟไหม้!"

"เรือนจิ่นซิ่วไฟไหม้!"

"แย่แล้ว นั่นคือที่อยู่อาศัยของแม่นางซู รีบไปดับไฟเร็ว!"

อาศัยช่วงที่อวิ๋นซีและคนอื่นๆ วิ่งออกไปด้วยความตื่นตระหนก เซี่ยเชียนฮวันใช้เงาร่มไม้แอบเข้าไปข้างใน!

ปัญหาตอนนี้ก็คือ

เรือนจิ่นซิ่วใหญ่โตเพียงนี้ ซูอวี้เออร์จะเอาสูตรปรุงยาซ่อนไว้ที่ใด?

ใต้หมอน ตู้หรือโต๊ะเครื่องแป้ง...

เซี่ยเชียนฮวันค้นหาในที่ๆ คาดว่าจะเก็บความลับเอาไว้จนครบ

แต่ก็ไม่พบสิ่งใดเลย

ขณะที่นางกำลังรู้สึกกังวล ก็ได้ยินเสียงบ่าวรับใช้ลอยดังเข้ามา คาดว่าสถานการณ์ไฟไหม้ซึ่งเสี่ยวตงสร้างขึ้นคงจะถูกดับแล้ว!