หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 240

ซูอวี้เออร์คิดแล้วก็ไม่เข้าใจ

เซี่ยเชียนฮวันกล้าดีอย่างไรให้ท่านอ๋องไปเอาน้ำร้อนมาให้ แถมยังให้ช่วยเช็ดตัวอีก!

นี่ไม่เท่ากับว่าทำเหมือนท่านอ๋องเป็นข้ารับใช้หรอกหรือ?

หากนางป่วยแล้วทำเช่นนั้นบ้างล่ะ ตามกฎแล้ว นางคงถูกลากออกไปโบยด้วยไม้กระดาน!

ซูอวี้เออร์มักแสดงท่าทีอ่อนโยนกับเซียวเย่หลัน ประพฤติตัวเหมือนเป็นภรรยาที่ดี แน่นอนว่าคงไม่กล้าร้องขอเช่นนั้น แม้ว่าเซียวเย่หลันจะดูแลนางแต่คงไม่มีทางเห็นด้วย และคงเรียกสาวใช้มาทำแทนเท่านั้น

ชั่วขณะหนึ่ง อารมณ์ของซูอวี้เออร์ก็ซับซ้อนขึ้นมา นางรู้สึกไม่พอใจเป็นอย่างมาก

นางรู้สึกอิจฉา และอยากจะออกไปฆ่าเซี่ยเชียนฮวันด้วยมือตัวเอง

หากไม่ใช่เพราะเสียงฝีเท้าของเซียวเย่หลันดังขึ้น บางทีซูอวี้เออร์อาจจะถูกเพลิงริษยาบั่นทอนสติปัญญา แล้วออกไปทำมันจริงๆ

“นอนดีดี”

เซียวเย่หลันวางอ่างล้างหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำร้อนลงบนเก้าอี้ตัวเล็กด้วยสีหน้าไร้อารมณ์

ก่อนจะถอดเสื้อให้เซี่ยเชียนฮวัน เขาครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วถอดปิ่นปักผมของนางออกก่อน แก้มวยผมของนาง และปล่อยให้เส้นผมสีดำสนิทร่วงหล่นลงมาเหมือนธารน้ำตก มันตกลงบนผิวขาวผ่องดุจหิมะ ดึงความละเอียดอ่อนของสตรีออกมา

ภายในห้องยังไม่มีการจุดเทียน

อาศัยเพียงแสงจันทร์จางๆ สะท้อนเรือนร่างของนางบนดวงตาลุ่มลึกของเซียวเย่หลัน ทันใดนั้นคลื่นน้ำที่ไม่เคยมีมาก่อนก็พลันสั่นกระเพื่อมขึ้นมา

หลังจากนั้นไม่นาน

เซี่ยเชียนฮวันก็ปลดเสื้อผ้าออก

สิ่งที่ปรากฏตรงหน้าผู้ชาย ไม่เพียงแต่เรือนร่างอันงดงาม แต่ยังมีจุดเลือดสีดำเป็นหย่อมๆ

“ท่านเห็นหรือไม่ว่า ร่างกายของข้าน่าเกลียดแค่ไหน” เซี่ยเชียนฮวันเหยียดยิ้มจางๆ “ไม่ต้องฝืนใจไปหรอก ข้ารู้ว่าใครก็ตามที่เห็นมันจะรู้สึกไม่สบายใจขึ้นมา รวมถึงตัวข้าด้วย”

เซียวเย่หลันนิ่งเงียบ

เขาหยิบผ้าสะอาดขึ้นมา แล้วจุ่มลงในน้ำร้อน

เซี่ยเชียนฮวันนอนตะแคง เลิกคิ้วสูงแล้วพูดว่า “ท่านคงเห็นมันไม่ชัดสินะ? หลังจากที่ติดโรคระบาด ตัวท่านจะน่ากลัวมาก ราวกับว่าเพิ่งคลานออกมาจากนรก”

นางคิดว่าที่เซียวเย่หลันไม่รู้สึกรังเกียจ คงเป็นเพราะว่ามองเห็นจุดเลือดบนร่างของนางไม่ชัด

แต่คาดไม่ถึงว่า

เวลาผ่านไปอย่างช้าๆ เหมือนกับทรายดูด

โดยไม่รู้ตัว การเคลื่อนไหวของชายคนนี้ค่อยๆ เปลี่ยนเป็นคลุมเครืออย่างช้าช้า ยิ่งเขาสัมผัสอย่างระมัดระวังมากเท่าไหร่ หัวใจของเซี่ยเชียนฮวันก็ยิ่งรู้สึกเหมือนมีมดนับไม่ถ้วนไต่ไปมา มันยากที่จะทานทน

“อือ...”

สุดท้าย เซี่ยเชียนฮวันที่เม้มปาก ก็เผลอทําเสียงออกมา

เซียวเย่หลันหยุดมือชั่วคราว และกล่าวเสียงเย็นชาว่า “อย่าร้อง”

“ท่าน ท่านคิดว่าข้าอยากทำเช่นนั้นเหรอ ท่านถูเอวข้าอยู่นะ!”

เซี่ยเชียนฮวันแก้มแดงก่ำ พยายามพูดปกป้องตัวเอง

เซียวเย่หลันกระตุกยิ้มที่มุมปาก เขาหดมือกลับไปวางไว้ที่เดิม แล้วเริ่มถูเบาๆ “ตรงนี้หรือ?”

“ไม่...”

นางอดไม่ได้ที่จะบิดตัวและหลบ

ฉากนี้ ทำให้ดวงตาของชายหนุ่มเริ่มมืดมน ลมหายใจเริ่มถี่ขึ้น