หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 256

"คาดว่าพวกเจ้าคงเคยได้ยินเรื่องนี้มาก่อน เมื่อคืนจู่ๆ ฝนดาวตกสีเลือดก็ปรากฏขึ้นบริเวณใกล้เคียงกับเมืองหลวง สำนักหอดูดาวหลวงทำการคำนวณจากตำราโบราณ กล่าวว่าเป็นสัญญาณแห่งความโชคร้าย ดาวร้ายจะบังเกิดขึ้นในราชวงศ์”

ฮ่องเต้ตรัสขึ้นช้าๆ แต่ขุนนางทั้งหลายที่นั่งอยู่ได้ยินเช่นนั้นกลับตกใจ

ดาวร้ายจะถือกำเนิด?

สำหรับฮ่องเต้ที่คือเรื่องที่ต้องห้าม!

ยิ่งไปกว่านั้น สตรีที่กำลังตั้งครรภ์ในราชวงศ์น้อยจนนับนิ้วได้ พระชายาจ้านอ๋องก็เป็นหนึ่งในนั้น

ประกอบกับพระชายาจ้านอ๋องเป็นเชื้อพระวงศ์คนเดียวที่ได้ติดเชื้อกาฬโรค

ในช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อเช่นนี้ ดูเหมือนทุกคนจะมุ่งเป้าไปที่นาง

ท่านเจ้าเมืองรีบก้าวไปด้านหน้า กล่าวอย่างกล้าหาญว่า "ทูลฝ่าบาท โบราณว่ารำไม่ดีโทษปี่โทษกลอง สิ่งที่บันทึกโบราณได้เขียนเอาไว้ก็ใช่ว่าจะถูกต้องไปเสียทุกเรื่อง ตระกูลเซียวเป็นสายเลือดแห่งทายาทมังกร จะมีดาวร้ายถือกำเนิดขึ้นได้อย่างไร"

"นั่นสิ ฝ่าบาทพ่ะย่ะค่ะ เรื่องเหล่านี้ล้วนไร้สาระ ขอฝ่าบาทโปรดอย่าได้เชื่อคำเหล่านี้ง่ายๆ พ่ะย่ะค่ะ”

อันติ้งโหวก็อดไม่ได้ที่จะก้าวมาโค้งกายคำนับ

แม้ที่ผ่านมา เรื่องราวในราชสำนัก เขาทำหน้าที่แบบขอไปที แต่เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับบุตรสาวของตน จะให้เขานิ่งดูดายได้อย่างไร

ฮ่องเต้โบกพระหัตถ์ขึ้น “คำโบราณกล่าวไว้ย่อมมีเหตุผล ไม่เชื่ออย่าลบหลู่ บัดนี้จู่ๆ ก็ปรากฏกาฬโรคระบาดขึ้น ยากที่จ้าจะไม่สงสัย"

"เสด็จพ่อเพคะ ลูกพอจะคาดเดาที่มาโรคระบาดครั้งนี้ได้แล้ว ขอเสด็จพ่อโปรดให้เวลาลูกอีกสักหน่อยเพื่อตรวจสอบให้ชัดเจน แล้วลูกจะให้คำตอบอันน่าพึงพอใจต่อเสด็จพ่อเป็นแน่”

เซี่ยเชียนฮวันก้าวไปข้างหน้าแล้วทำการคารวะ

บัดนี้จุดเลือดบนร่างกายของนางจางหายไปแล้ว ถือว่าฟื้นฟูได้ไม่เลว แต่ผลข้างเคียงยังคงต้องใช้เวลาสักพักในการฟื้นฟู

เมื่อพบว่าฮ่องเต้กำลังสงสัยถึงเรื่องทารกในครรภ์ของนางว่าจะเป็นดาวร้ายมากำเนิดเพียงเพราะฝนดาวตกนั่น นางจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากละทิ้งแผนการเดิมที่ต้องพักผ่อนสักระยะ แล้วต้องพยายามค้นหาแหล่งที่มาของหนูที่แพร่เชื้อให้ได้

การที่สำนักหอดูดาวหลวง โอ๊ยทูลเป็นนัยต่อฮ่องเต้ นำนางเข้าไปผูกโยงกับดาวราย คาดว่าคงจะเป็นเพราะคำสั่งของอัครมหาเสนาบดีหลี่นี่เอง

บัดนี้แม้แต่ท่านเจ้าเมืองที่มีความสัตย์ตรงอยู่เสมอก็ไม่กล้าเอ่ยแทนนาง จึงได้แต่ถอยหลังไปอย่างเงียบๆ แล้วยืนอยู่ด้านข้าง

มีเพียงบิดาของนางอันติ้งโหวที่ยังคงเป็นกังวล กล่าวว่า “ท่านอัครมหาเสนาบดีหลี่ พระชายาอ๋องติดโรคระบาดนี้ก็เพราะเข้าช่วยเหลือฮ่องเต้ในการควบคุมโรคระบาด บัดนี้ ท่านกลับใส่ร้ายว่านางเป็นตัวซวย จะไม่เกินไปหน่อยหรือ?!"

"อันติ้งโหวโปรดระวังคำพูดด้วย ไม่มีผู้ใดเอ่ยถึงพระชายาอ๋องเช่นนั้น ข้าเพียงเห็นว่าในเมื่อสวรรค์ได้ส่งสัญญาณคำเตือนแก่เราแล้ว เหตุใดเรายังต้องฝืนเจตจำนง แล้วปล่อยให้อาณาจักรของฮ่องเต้ต้องเสี่ยงอยู่ในอันตรายเล่า?"

อัครมหาเสนาบดีหลี่เหลือบมองอันติ้งโหวอย่างเย็นชา

ท่าทีของเขาชี้ชัดเจนแล้วว่าตนอยู่เหนือสิ่งอื่นใด

"อีกอย่าง ข้าได้ยินมาว่าบัดนี้ชื่อเสียงของพระชายาจ้านอ๋องโด่งดังในหมู่ประชาชนยิ่งนัก ซ้ำมีคนบางกลุ่มมองว่านางเป็นเทพธิดา เกรงว่าต่อแต่นี้ชาวบ้านจะไม่มีใครเชื่อฟังคำจากราชสำนัก จะฟังแต่คำพูดของตระกูลอันติ้งโหวของท่านเท่านั้น"