หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 266

"กรี๊ด..."

เซี่ยเชียนฮวันส่งเสียงกรีดร้องออกมาสั้นๆ จากนั้นนางก็ลื่นล้มลงไปในหน้าผา!

จากมุมนี้ บังเอิญมีกิ่งไม้สองสามกิ่งงอกขึ้นมาปิดบังเอาไว้ นางจึงมองไม่เห็นว่าใครเป็นคนผลักนางตกลงมา!

แม้ที่นี่จะไม่ใช่หน้าผาลึก แต่ก็มีความลาดชันมาก หากเซี่ยเชียนฮวันตกลงไปละก็คาดว่าคงจะรอดยาก

โชคดีเหลือเกิน

หลินซวี่กระโดดออกมากอดเซี่ยเชียนฮวันเอาไว้แน่น ใช้ปลายเท้าแตะไปยังหินที่ยื่นออกมา แล้วเอาร่างกายของตนเป็นเกราะกำบัง เพื่อไม่ให้เซี่ยเชียนฮวันได้รับอันตราย

แต่ว่าตัวเขากลับบาดเจ็บไม่น้อย

เซี่ยเชียนฮวันล้มลงมากระแทกเขาด้วยเต็มแรง

อีกทั้งเขายังกระแทกเข้ากับหินข้างล่างหน้าผาหลายที

ทำให้องครักษ์ลับตัวน้อยคนนี้ที่ไม่เคยเอ่ยปากพูด ในที่สุดก็อดไม่ได้ที่จะส่งเสียงครวญครางออกมาด้วยความเจ็บปวด ซึ่งเซี่ยเชียนฮวันก็ได้ยินมัน

ทั้งสองคนกลิ้งลงมาถึงสุดหน้าผาแล้ว ในที่สุดเซี่ยเชียนฮวันก็ปลอดภัย นางรีบลุกขึ้นตรวจดูอาการของหลินซวี่

แย่แล้ว...

ที่ศีรษะได้รับบาดเจ็บมีเลือดออก กระดูกซี่โครงหักหลายซี่ ร่างกายฟกช้ำ ดูเหมือนอาจเดินไม่ได้ด้วย

อาการค่อนข้างจะรุนแรง

“พระชายาอ๋องไม่ต้องสนใจข้าน้อย ได้โปรดเดินตามถนนเส้นนี้กลับไปที่ภูเขาเถิด"

หลินซวี่กัดฟันพูด อาจเป็นเพราะความเจ็บปวดเกินอดทนไหว เหงื่อจึงไหลลงมาที่หน้าผากของเขา

เขาจับไปยังมือของเซี่ยเชียนฮวันที่พยายามจัดกระดูกเขาให้เข้าที่ "พระชายาอ๋องพ่ะย่ะค่ะ หากรอให้มืดก็จะสายเกินไป สัตว์ป่ามักปรากฏตัวขึ้นที่ตีนเขา ชีวิตของท่านจะตกอยู่ในอันตราย"

"เจ้าจะให้ข้าทิ้งเจ้าไปงั้นหรือ? เรื่องเช่นนี้ข้าคงทำไม่ได้หรอก"

เซี่ยเชียนฮวันไม่ฟังความคิดเห็นของหลินซวี่

นางช่วยเขาจัดกระดูกตามข้อต่อให้เข้าที่ ก่อนจะหยิบขวดยาออกมาแล้วเทยาลงไปตามบาดแผลให้เลือดหยุด ส่วนบริเวณศีรษะที่มีเลือดออกค่อนข้างรุนแรง นางฉีกเสื้อผ้าของตนออกแล้วพันแผลให้เขา

การรักษาทั้งหมดนี้กินเวลาไปหลายชั่วโมง

“น้ำใจของพระชายาอ๋อง...ข้าน้อย ข้าน้อยซาบซึ้งใจยิ่งนัก"

เขาพูดขึ้นเบาๆ

เซี่ยเชียนฮวันส่ายหน้า "เมื่อครู่เจ้าต่างหากที่ช่วยชีวิตข้าเอาไว้ เจ้าเป็นคนที่มีพระคุณต่อข้า”

"สิ่งเหล่านั้นเป็นหน้าที่ของข้าน้อยที่ควรทำ"

น้ำเสียงของหลินซวี่เบาลงเรื่อยๆ

ไม่ใช่เพราะว่าเขาบาดเจ็บจนทำให้ไม่อาจพูดออกมาได้

แต่เพราะบัดนี้เขาเกิดความอบอุ่นขึ้นในใจ ความรู้สึกเช่นนี้ช่างดูแปลก ทำให้เขาเกือบลืมไปแล้วว่าตนเป็นหน่วยกล้าตาย

เขาอยากจะอยู่ข้างกายพระชายาอ๋องไปอีกสักพักอย่างนี้ จะได้อย่างไรกัน?

"บรู้ววววววว"

จู่ๆ เสียงหมาป่าหอนก็ดังมาจากบริเวณที่ไม่ไกลนัก!