หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 268

“ฟ่อๆ ..."

ดูเหมือนสิ่งมีชีวิตขนาดใหญ่กำลังเคลื่อนตัวออกมาจากสระน้ำลึก ใกล้เข้ามาทางเซี่ยเชียนฮวันกับหลินซวี่

"เป็นงูใหญ่" หลินซวี่ใบหน้าซีดเผือด เขาพยายามเอื้อมมือออกไปคลำเพื่อต้องการปกป้องเซี่ยเชียนฮวันไว้ข้างหลัง “พระชายาอ๋องรีบไปเถิดพ่ะย่ะค่ะ ข้าน้อยจะคอยกันมันเอาไว้เอง"

“ไม่ได้ บัดนี้เจ้าได้รับบาดเจ็บอยู่"

แน่นอนว่าเซี่ยเชียนฮวันไม่ยอมไป

หลินซวี่รีบร้อนใจขึ้นทันที เขาใช้แรงคิดจะผลักเซี่ยเชียนฮวันออกไป "หน้าที่ของข้าน้อยคือปกป้องคุ้มกันท่านเอาไว้ ต่อให้บุกน้ำลุยไฟ ขึ้นเขาลงห้วย ก็จะไม่ปล่อยให้ท่านได้พบกับอันตราย!"

เขาเอื้อมมือออกไปผลักร่างของเซี่ยเชียนฮวัน จากนั้นร่างเขาก็ชะงักลงด้วยใบหน้าอันแดงเรื่อ

บัดนี้เซี่ยเชียนฮวันดูสงบเงียบกว่าเขาเสียอีก

“เจ้าไม่จำเป็นต้องกังวลเช่นนั้น งูถือว่าเป็นสัตว์เลือดเย็น ตราบใดที่พวกมันไม่รู้สึกว่าถูกคุกคามจากเรา มันก็จะไม่โจมตีเรา”

เซี่ยเชียนฮวันกดไปที่บ่าของหลินซวี่แล้วกระซิบพูด

เมื่อได้ยินน้ำเสียงอันนุ่มนวลแต่ทรงพลังของนาง หลินซวี่ก็ค่อยๆ สงบลง เขากลั้นลมหายใจ พยายามไม่ส่งเสียงใดออกมาเพื่อรบกวนงูใหญ่ตัวนั้น

เมื่อเสียงของงูดังมาใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ก็สามารถสัมผัสได้ถึงความเย็นเยือกและเปียกชื้นของสัตว์เลื้อยคลานตัวนั้น ค่อยๆ เคลื่อนตัวผ่านหน้าพวกเขาไป

แต่กลิ่นคาวเลือดที่ออกมาจากบาดแผลของหลินซวี่ซึ่งยังจัดการได้ไม่ดีนัก จึงดึงดูดความสนใจของงูยักษ์ตัวนี้

มันหันหัวกลับมามอง

ก่อนจะเลื้อยมาทางเซี่ยเชียนฮวันและหลินซวี่ช้าๆ

“ไม่ต้องกลัว"

เซี่ยเชียนฮวันจับไหล่ของหลินซวี่เอาไว้แล้วปลอบโยน

หลินซวี่ได้แต่ยิ้มอย่างขมขื่น

เขาต่างหากที่เป็นองครักษ์คุ้มกันพระชายาอ๋อง เหตุใดบัดนี้ดูเหมือนตัวตนของทั้งสองจึงสลับกัน กลายเป็นว่าพระชายาอ๋องกำลังปกป้องเขา

แต่เขาต้องชื่นชมพระชายาอ๋องจากใจจริง นางเป็นสตรีแข็งแกร่งที่สุดเท่าที่เคยเห็น

ขณะนี้เซี่ยเชียนฮวันหลับตาลง พยายามหวนนึกถึงทักษะทางการแพทย์ที่เคยเรียนมาจากกุ่ยอีตอนเด็กๆ

งูตัวยักษ์ดูเหมือนจะเข้าใจคำพูดของเซี่ยเชียนฮวัน เมื่อมันสำรวจดูพวกเขาอยู่สักพักก็ถอยหลังว่ายน้ำจากไป

“โอ้สวรรค์ ท่านทำอะไรกัน เมื่อครู่จึงทำให้งูยักษ์ตัวนั้นถอยออกไปได้!"

หลินซวี่ไม่เคยเห็นเรื่องแปลกเช่นนี้มาก่อน จึงรู้สึกตกตะลึงมาก

เซี่ยเชียนฮวันหัวเราะขึ้นอย่างเคอะเขิน “ข้าไม่ได้ทำอะไรเลย น่าจะเป็นเพราะมันบำเพ็ญตนอยู่บนภูเขามาเนิ่นนานหลายปีจึงทำให้มีจิตวิญญาณฟังคำพูดของข้าออก จึงได้จากไป”

"บนโลกนี้ สัตว์สามารถบำเพ็ญตนด้านจิตวิญญาณได้จริงหรือ"

หลินซวี่ส่ายหน้าด้วยความงุนงง เขาไม่อาจเข้าใจได้เลย

การที่มีงูตัวใหญ่คอยเฝ้ากันพวกเขาไว้ใกล้ๆ ค่ำคืนนั้นจึงผ่านไปได้อย่างปลอดภัย

เช้าวันต่อมา ก่อนออกเดินทางเซี่ยเชียนฮวันก็ไม่ลืมที่จะมาทักทายงูยักษ์ซึ่งนอนขดตัวพักผ่อนอยู่อย่างมีมารยาท ที่ให้ยืมถ้ำของมันแก่พวกเขา

นางพยุงหลินซวี่กลับไปที่วิหารจื่อเสีย

แม่ชีซึ่งกำลังกวาดพื้นอยู่ตรงประตู เห็นพวกเขาก็ตกใจราวกับเห็นผี