หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 273

ในตอนแรกเซี่ยเชียนฮวันคิดว่าเป็นเสียงลม

แต่การเคาะนั้นดูมีจังหวะ ยิ่งฟังยิ่งรู้สึกเหมือนมีใครกำลังส่งสัญญาณบางอย่าง

ดึกดื่นเช่นนี้ ฟังแล้วช่างน่าใจหาย

เซี่ยเชียนฮวันจับผ้าห่มไว้แน่นแล้วหลับตาไม่กล้าลงจากเตียง และไม่กล้าไปเปิดหน้าต่าง

ผ่านไปไม่นาน

ในที่สุดคนที่อยู่นอกหน้าต่างก็ทนไม่ไหวอีกต่อไป เขาผลักประตูเข้ามาช้าๆ แล้วกระโดดเข้ามาในห้อง หยุดยืนอยู่ข้างเตียงของเซี่ยเชียนฮวัน

เซี่ยเชียนฮวันสัมผัสได้ถึงลมหายใจไม่คุ้นเคยที่มาอยู่ข้างกายตน

นางจึงคลำไปที่ใต้หมอนเพื่อหยิบนกหวีด ก่อนจะนำมันออกมาอย่างรวดเร็วแล้วตั้งใจจะเป่า

“ชู่ว์!"

ผู้บุกรุกยามวิกาลคนนั้นเข้ามาจับมือเซี่ยเชียนฮวันไว้เพื่อไม่ให้นางเป่านกหวีด

เขากระซิบเสียงบางเบา “อย่าได้เสียงดังไป ข้าไม่ทำร้ายเจ้าหรอกน่า"

"เจ้าเป็นใคร?"

ในที่สุดเซี่ยเชียนฮวันก็เบิกตากว้างเพื่อมอง ถึงมีแสงจากดวงจันทร์ แต่นางก็ยังมองไม่เห็นใบหน้าแท้จริงของเขา

เขาปิดใบหน้าเอาไว้ เผยออกมาเพียงดวงตาที่กำลังยิ้ม

"เสี่ยวเชียนฮวัน เจ้าลืมข้าอีกแล้วหรือ ช่างทำให้ข้ารู้สึกเศร้าใจยิ่งนัก"

ชายหนุ่มหัวเราะออกมาเบาๆ "อย่างน้อยเมื่อครั้งก่อนในพระราชวัง ข้าก็เคยช่วยเจ้ามาจากน้ำมือขององค์ชายรอง"

“เป็นเจ้านี่เอง!"

เซี่ยเชียนฮวันตกตะลึง

ผู้มาเยือนหาใช่ใครอื่น แต่เป็นชายปิดหน้าที่เคยเจอกันมาหลายครั้ง แต่นางก็ยังไม่รู้ว่าจะอีกฝ่ายเป็นใครกันแน่!

"เหตุใดเจ้าจึงมาอยู่ที่นี่ได้? เจ้า เจ้ามาจากเมืองหลวงหรือ?" เซี่ยเชียนฮวันถามด้วยความตื่นตระหนก

นางค่อยๆ ถอยหลังออกไป “เจ้าบอกข้ามาก่อน ว่าเจ้าเดินทางมาที่ภูเขาจื่อเสียเพื่อสิ่งใด?”

“ข้าคิดถึงเจ้าจึงมาหา ไม่ได้หรือ?”

ชายปิดหน้าเห็นว่านางถอยหลังออกไปไม่หยุด จึงได้นั่งลงข้างเตียงแล้วชะโงกหน้าเข้าไปใกล้

รอยยิ้มในแววตาของเขาดูหยอกล้อขึ้นเรื่อยๆ เหมือนเซี่ยเชียนฮวันทำให้เขามีความสุขมาก

เซี่ยเชียนฮวันพึมพำออกมาว่า “บัดนี้ข้าเป็นเพียงหญิงตั้งครรภ์ท้องโต และไม่อาจออกไปจากภูเขาจื่อเสียได้ เกรงว่าข้าคงไร้ประโยชน์สำหรับเจ้า”

“ใครบอกว่าเจ้าไร้ประโยชน์? เพียงได้เห็นเจ้า ข้าก็มีความสุขแล้ว” ชายปิดหน้าส่ายหน้าแล้วพูดออกมาอย่างหน่ายใจ “เซียวเย่หลันไม่เข้าใจในสตรีเอาเสียเลย ข้าเห็นว่าช่วงนี้เขาดูหดหู่ไร้ความสุข แต่เขากลับไม่เข้าใจตัวเองว่านั่นเป็นเพราะเจ้าไม่อยู่ข้างกาย”

“เขา...ดูหดหู่งั้นหรือ?”

เซี่ยเชียนฮวันคิดไม่ถึงว่าตนจะได้ยินเรื่องราวเกี่ยวกับเซียวเย่หลันดังนี้

ชายปิดหน้าได้ยินนางเอ่ยถาม แววตาก็เย็นชาลง ส่งเสียงหึๆ ในลำคอ “ตัวพี่เดินทางมาไกลโขเพื่อเจอเจ้า เจ้ากลับเอ่ยถามถึงชายอื่น”