หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 285

เซี่ยเชียนฮวันรีบหดศีรษะกลับไป

หัวใจดวงน้อยของนางเต้นโครมคราม คิดไม่ถึงว่าชายที่ถูกห้อมล้อมเอาไว้จะเป็นเซียวเย่หลัน

และนางบังเอิญเจอเข้ากับเขาพอดี

นี่มันชะตาอะไรกัน?

"ลูกพี่ มีคนอยู่ในถ้ำนั่น"

"สภาพของจ้านอ๋องตอนนี้ได้รับบาดเจ็บสาหัส เขาคงหนีไปไหนไม่ได้ เราเข้าไปฆ่าปิดปากคนในถ้ำก่อน หากมันไปเรียกกำลังเสริมเราคงจะแย่"

มือสังหารอีกคนเริ่มทำการแนะนำด้วยน้ำเสียงเย็นชา

ผู้ที่เป็นหัวหน้าพยักหน้าเห็นด้วย "ที่เจ้าพูดก็ถูก ไป! ไปดูกัน"

พวกเขาทั้งหลายพากันเข้าไปในถ้ำอย่างระมัดระวัง

ทันใดนั้นเอง

ก็มีงูยักษ์พุ่งกายออกมาจากถ้ำ ทำเอาเสียพวกเขาตกใจกลัววิญญาณแทบหลุดจากร่าง!

"งะ...งู นั่นมันงู!"

"รีบไปเร็วเข้า ไปเร็ว!"

พวกเขาไม่เคยเห็นงูตัวใหญ่ขนาดนี้มาก่อน จึงไม่มีใครหันไปสนใจเซียวเย่หลันซึ่งกำลังได้รับบาดเจ็บ ต่างพากันวิ่งหนีฉี่ราด

งูใหญ่ไล่พวกเขาทั้งหลายจนหายออกไปจากป่า

เซี่ยเชียนฮวันยื่นศีรษะน้อยๆ ออกไป นางลังเลอยู่สักพักก่อนจะออกมาจากแอ่งน้ำแห่งนั้น

แท้จริงแล้ว ในตอนแรกนางไม่อยากโผล่หน้าไปให้เซียวเย่หลันเห็น แต่เขาบาดเจ็บเลือดออกมาก จะให้นางทิ้งไว้ตามลำพังโดยไม่เหลียวหลังมองได้อย่างไร ดังนั้นจึงออกมาพบเขาโดยไม่มีทางเลือก

"เจ้าไม่เป็นไรใช่หรือไม่?"

เซี่ยเชียนฮวันเดินไปหาเซียวเย่หลัน มือจับแขนเสื้อที่ยังมีน้ำหยดติ๋งๆ ด้วยความรู้สึกทำตัวไม่ถูก

เซียวเย่หลันพูดขึ้นด้วยความหงุดหงิดใจ "ข้าดูเหมือนคนที่ไม่เป็นอะไรใช่หรือไม่?"

"อย่างน้อยเจ้าก็มีฉายาว่าจ้านอ๋อง เป็นถึงเทพแห่งสงครามยอดฝีมืออันดับหนึ่งแห่งต้าเซี่ย เหตุใดไม่อาจจัดการกับมือสังหารเพียงเท่านี้ได้เล่า" เซี่ยเชียนฮวันพึมพำออกมา "ข้าจำได้ว่าก่อนหน้านี้เจ้าคนเดียวเอาชนะมือสังหารได้ถึงสิบคน"

"ข้าสู้ได้หนึ่งต่อสิบ นั่นเป็นกรณีที่ข้าไม่ได้ถูกเจ้าใช้เข็มแทงเช่นนี้”

เซียวเย่หลันพยายามประคองดาบยาวเอาไว้แล้วลุกขึ้น แต่ต่อให้ใช้เรี่ยวแรงจนหมดสิ้น เขาก็ยังขาแข้งอ่อนล้มไปข้างหน้า

เซี่ยเชียนฮวันเข้าไปพยุงเขาอย่างรวดเร็ว "นี่ เจ้าระมัดระวังหน่อยสิ เจ้าได้รับบาดเจ็บเสียเลือดมากขนาดนี้ อย่าได้ทำเป็นอวดดีนักเลย”

"ออกไปเสีย ข้าไม่ต้องการให้เจ้ามาดูแล"

เซียวเย่หลันจับไปที่แขนของเซี่ยเชียนฮวันด้วยความไม่เต็มใจนักแล้วลุกขึ้นยืนตัวงอ

เซี่ยเชียนฮวันกะพริบตาปริบๆ "ท่านอ๋องหมายความว่า ให้ข้าหาที่ซ่อนเพียงลำพังหรือเอาท่านไปด้วย?"

"พาข้าไปด้วย!" เซียวเย่หลันเริ่มรำคาญมากขึ้น

เขารู้ว่าผู้หญิงคนนี้แสร้งเอ่ยถามทั้งๆ ที่รู้อยู่แก่ใจ เพื่อต้องการให้เขาพูดคำเหล่านี้เป็นการร้องขอนาง

ไม่ได้เจอกันกว่าครึ่งเดือน นางยังคงมีความดื้อด้านน่าเบื่อ ไม่เปลี่ยนไปเลย!

"ท่านอ๋อง จับข้าไว้ให้ดีล่ะ"

เซี่ยเชียนฮวันกอดชายหนุ่มที่ร่างกายหนักอึ้งนี้เอาไว้ แล้วก้าวไปข้างหน้าช้าๆ

นางมองกลับไปด้านหลังแล้วเอ่ยถาม “เหตุใดท่านอ๋องจึงไม่ให้ข้าส่งกลับไปที่ค่ายพักแรม? ที่นั่นมีผู้คุ้มกันแน่นหนา ไม่จำเป็นต้องหลบซ่อนเช่นนี้”

ประโยคนี้นางไม่ได้แสร้งเอ่ยถาม แต่อยากรู้คำตอบจริงๆ

เซียวเย่หลันเหลือบตามองใบหน้าน้อยๆ ที่อยู่ด้านข้าง "โง่เง่านัก หากข้าพาเจ้ากลับไปด้วย พวกเขาคงจะรู้ว่าเจ้าเดินทางลงมาจากภูเขาจื่อเสียโดยไม่ได้รับอนุญาต..."

จากนั้นเขาก็เงียบลงทันที

เขาตระหนักได้ว่าการที่ตนไม่ยอมกลับไปที่ค่ายก็เพื่อเซี่ยเชียนฮวัน จะไม่ดูเหมือนเขากำลังปกป้องนางและเป็นห่วงเป็นใยนางหรอกหรือ?