หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 294

“เสด็จพ่อ บาดแผลของลูกค่อนข้างหนัก การแข่งขันล่าสัตว์ต่อจากนี้คงไม่อาจเข้าร่วมได้”

ใบหน้าของเซียวเย่หลันยังคงเย็นชา เหมือนไม่รู้สึกว่าตัวเองได้ทำผลงานยิ่งใหญ่อะไรนัก

ท่าทางไม่แยแสต่อชื่อเสียงและผลงานเช่นนี้ ยิ่งทำให้องค์ชายรองรู้สึกไม่สบายใจ

ฮ่องเต้หัวเราะร่วนพลางโบกมือ “แน่นอนเจ้าต้องพักผ่อนเพื่อฟื้นฟูร่างกาย! อย่างที่ข้าเพิ่งกล่าวไป นักโทษสองคนที่เจ้าจับมานั้นคือเหยื่อที่ดีที่สุด ข้าขอประกาศว่า การล่าสัตว์ในครั้งนี้ เจ้าคู่ควรกับอันดับหนึ่ง”

“ขอแสดงความยินดีกับจ้านอ๋องด้วยพ่ะย่ะค่ะ”

ขุนนางโดยรอบต่างประสานมือแสดงความยินดี

“เจ้าเจ็ด ยินดีกับเจ้าด้วยนะ” องค์ชายรองยิ้มกว้างบนใบหน้า อย่างไรก็ตาม เล็บของเขากลับจิกเข้าไปในเนื้อไก่ฟ้าโดยไม่รู้ตัว

“จริงสิ เจ้าพันผ้าพันแผลด้วยตัวเองหรือเปล่า?”

ฮ่องเต้ชำเลืองมองบาดแผลที่ได้รับการจัดการอย่างหมดจดบนตัวของเซียวเย่หลัน

เซียวเย่หลันดวงตาหดแคบ “ขอรับ”

“โอ้ ดูเหมือนว่าหลังจากที่เจ้าแต่งงานกับพระชายาจ้านอ๋องมาหลายเดือน กระทั่งทักษะแพทย์ก็ยังได้รับมาจากนางไม่น้อย”

ฮ่องเต้พยักหน้า ไม่กล่าวอะไรมาก และไม่พูดถึงเซี่ยเชียนฮวันอีก

เขาขี่ม้ากลับไปที่ค่ายพร้อมกับทุกคน กองไฟถูกจุด เตรียมพร้อมสำหรับการเฉลิมฉลองอีกครั้ง

เซียวเย่หลันไม่ได้อยู่ร่วมดื่มกับพวกเขา แต่ตรงไปที่เต็นท์ที่นักโทษสองคนถูกขังเอาไว้ เพื่อสอบปากคำด้วยตัวเอง

“นายน้อยที่เจ้าพูดถึงเมื่อวานนี้ เป็นบุตรชายของแม่ทัพซีเหลียงคนไหน”

เขายืนตรงหน้านักโทษชาวซีเหลียง โดยมีแสงไฟจากนอกเต็นท์ส่องเข้ามา มันสะท้อนบนร่างของเขา แต่กลับไม่ได้นำพาแสงสว่างมาแต่อย่างใด ตรงกันข้ามมันกลับทำให้ชายผู้นี้ดูเหมือนมัจจุราชที่ท่องอยู่ในความมืดมิด

ภายในเต็นท์เต็มไปด้วยจิตสังหารที่คุกรุ่น แตกต่างจากความรื่นเริงนอกเต็นท์ลิบลับราวกับคนละโลก

หนึ่งในสายลับซีเหลียงกัดฟันตอบว่า “จะฆ่าก็ฆ่า พวกเราจะไม่ตอบคำถามใดๆ ของเจ้า”

นักโทษสองคนจึงหันมาสบตากัน

“เจ้าว่า เซียวเย่หลันผู้นั้นกำลังวางแผนอะไรอยู่?” หนึ่งในนั้นถามเสียงเบา

“ไม่ว่าจะอย่างไร พวกเราจะไม่ทรยศซีเหลียง” อีกคนเผยสีหน้าดุร้ายออกมา “อย่าลืมสิว่า ครอบครัวของพวกเราอยู่ในมือของนายน้อย”

“เจ้าหมายถึง...”

“หรือพวกเราจะแสร้งทำเป็นลี้ภัย แล้วหาโอกาสสังหารเซียวเย่หลัน ขอแค่มีผลงาน นายน้อยจะเรียกพวกเรากลับมาใช้ใหม่อย่างแน่นอน!”

“เจ้าพูดถูก อย่างไรก็หนีไม่พ้น เช่นนั้นก็ลองดูสักตั้ง!”

ในขณะที่ทั้งสองเริ่มวางแผนกันอยู่นั้น

ตอนนั้นเอง นอกเต็นท์ที่พวกเขาถูกขังไว้นั้น เซี่ยเชียนฮวันก็บังเอิญย่องผ่านไป