หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 30

หยุดนะ!!!"

เสียงตะโกนดังออกมาอย่างร้อนใจ ทำให้ไม้ในมือของทหารองค์รักษ์หยุดชะงักไปกลางอากาศ

ในที่สุดเซี่ยเชียนฮวันก็ไม่ได้ถูกโบยในไม้ที่สอง

เพียงแต่ ไม่รู้ว่าคนที่มาช่วยนางเป็นใคร

เสียงนั้นฟังแล้วแยกไม่ออกว่าเป็นเสียงผู้หญิงหรือผู้ชาย

นางลืมตาขึ้นมาดูอย่างรวดเร็ว สายตาประหลาดใจมองไปที่ผู้ชายที่กำลังวิ่งเข้ามาอย่างรีบร้อน...พูดให้ถูกก็คือ ขันทีผู้หนึ่ง!

เซี่ยเชียนฮวันพิจรณาดูที่ขันทีคนนั้น ดูจากการแต่งกายและอายุแล้วจะต้องเป็นหัวหน้าอย่างไม่ต้องสงสัย ไม่เช่นนั้นก็คงเข้ามาในจวนจ้านอ๋องแบบสะดวกสบายเช่นนี้ไม่ได้หรอก

แต่ไม่รู้ว่า ด้วยเหตุใดทำให้เขาต้องรีบร้อนมาถึงนี่กลางดึกกลางดื่นด้วย

"เฉินกงกง เจ้ามีเรื่องอะไร"

กับแขกที่ไม่ได้รับเชิญคนนี้ ถึงแม้เซียวเย่หลันจะมีท่าทีเย็นชา แต่ก็ยังให้ความเคารพอยู่ในที

แสดงให้เห็นว่าเซี่ยเชียนฮวันตัดสินเฉินกงกงได้ถูกต้องแล้ว

ฐานะในวังของเขาต้องไม่ต่ำแน่

เฉินกงกงโค้งคำนับให้เซียวเย่หลัน ก่อนจะพูดด้วยใบหน้ายิ้มแย้มว่า "ท่านอ๋อง โปรดอภัยที่บ่าวมารบกวนกลางดึกเช่นนี้ พระชายาองค์รัชทายาทส่งบ่าวมาเชิญพระชายาให้เข้าวังไปทำการรักษาโรคพ่ะย่ะค่ะ"

เข้าวังไปรักษาโรค!!

เพียงไม่กี่คำ ทำให้สีหน้าของคนในที่นั้นเปลี่ยนไปทั้งหมด

หรือว่า ครอบครัวเย่ซิ่นไม่ได้โกหก

พระชายารักษาโรคได้จริงๆ!

"แค่กๆ" เซี่ยเชียนฮวันรู้ว่าโอกาสรอดของตัวเองมาถึงแล้ว นางอดทนความเจ็บปวดแสนสาหัสที่แผ่นหลัง กัดฟันพูดว่า "รบกวนเฉินกงกงกลับไปกราบทูลพระชายาองค์รัชทายาทด้วยว่าข้ายังเหลือโทษโบยอีกสี่สิบเก้าไม้ อย่าว่าแต่ให้เข้าวังคืนนี้เลย ต่อไปไม่รู้ว่าจะยังเดินออกจากบ้านเองได้หรือเปล่ายังไม่รู้ได้"

เฉินกงกงไหวพริบดีมาก เขาไม่เข้าไปยุ่งเรื่องในบ้านของเซียวเย่หลันโดยตรง แต่กลับแสดงท่าทีตกใจและกลัดกลุ้ม ก่อนถอนหายใจว่า

"พระราชนัดดาน้อยเกิดป่วยกระทันหัน พระชายาองค์รัชทายาทบอกว่ามีเพียงพระชายาคนเดียวที่รักษาได้ หากว่าพระชายาเป็นอะไรไป เกรงว่าพระราชนัดดาน้อยก็คง...เฮ้อ ความผิดนี้ใครก็รับผิดไว้ไม่ไหวหรอก!"

สีหน้าของเซียวเย่หลันยิ่งดูแย่ลงทุกที

เซียวเย่หลันก็ค่อยๆ ยกมือขึ้น เป็นสัญญาณให้ทหารองค์รักษ์ปล่อยตัวเซี่ยเชียนฮวัน และถอยหลังไป

เสี่ยวตงรีบปรี่เข้าไปพยายามจะพยุงตัวของเซี่ยเชียนฮวันให้ลุกขึ้น "พระชายา ท่านไม่เป็นไรใช่หรือไม่"

"พอได้อยู่ ยังพอทนไหว"

เซี่ยเชียนฮวันถูกเสี่ยวตงพยุงตัวไว้ ร่างกายเจ็บเหมือนจะแหลกสลายลงตรงนั้นให้ได้ ไม่ง่ายเลยกว่าจะลุกขึ้นมาได้

เมื่อนางยืนได้มั่นคงแล้ว ก้มหน้ามองก็เห็นเลือดสองหยดสีแดงหล่นลงบนพื้น จากนั้นก็รู้สึกถึงความเจ็บปวดที่ลำคอ นางถึงเพิ่งจะนึกขึ้นได้ ว่าที่คอของตัวเองมีบาดแผลจากคมดาบของเซียวเย่หลันอยู่

นางมองไปที่ผู้กระทำด้วยสายตาเรียบเฉย พูดเบาๆ ว่า "เสี่ยวตง มีผ้าเช็ดหน้าสะอาดๆ บ้างหรือไม่"

"มีเพคะๆ ๆ"

เสี่ยวตงรีบหยิบออกมาทันที

เซี่ยเชียนฮวันรับเอาผ้าเช็ดหน้าไป ฉีกมันออกแล้วก็มัดเป็นปม นางทำแผลที่คอของตัวเองอย่างเรียบง่าย

เมื่อเห็นการกระทำทุกขั้นตอนโดยไม่ปริปากพูดอะไรเลยของนาง จู่ๆ เซียวเย่หลันก็รู้สึก ดูเหมือนจังหวะหัวใจของเขาจะสับสนอีกแล้ว