หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 306

“ชิ้ง!”

เซียวเย่หลันชักดาบ แล้วตัดผมส่วนใหญ่ของหลิวไท่เฟย ตัดจนหัวของนางเกลี้ยงเกลาเหมือนแม่ชี

ท่ามกลางแสงแดดอันอบอุ่น แสงเย็นเยียบบนใบดาบสะท้อนใบหน้าที่หวาดกลัวของทุกคน

หลิวไท่เฟยตกใจมาก และล้มลงไปกองที่พื้น นางพูดติดอ่างเสียงสั่นว่า “ท่าน...ท่านกล้าลงมือได้อย่างไร...ในแง่ของความอาวุโส ข้าเป็น...”

“ข้าไม่สนว่าเจ้าเป็นใคร”

เซียวเย่หลันฉุดเซี่ยเชียนฮวันขึ้นมา

เซี่ยเชียนฮวันเดินโซเซตามเขาออกไปจากห้องโถง เงยหน้าขึ้นถามว่า “เซียวเย่หลัน ท่านมาได้อย่างไร?”

“เสด็จพ่อโดนพิษงู จึงสั่งให้ข้ามาพาเจ้าไป”

“แบบนี้นี่เอง...”

นางก้มหน้าพลางถอนหายใจ ท้ายที่สุดเมื่อมีความจำเป็นต้องใช้นาง เขาก็จะมาหานางเอง

เช้าวันนั้นเขาจากไปโดยไม่บอกลา มันก็แสดงให้เห็นน้ำหนักของนางในใจเขาแล้ว

“ท่านอ๋อง ในที่สุดท่านก็มา!”

เสี่ยวตงร้องไห้และวิ่งมาหาเซียวเย่หลันกับเซี่ยเชียนฮวัน

เซียวเย่หลันเหลือบมองนางแวบหนึ่ง “ไปเก็บของ”

“เจ้าค่ะ!”

เสี่ยวตงดีใจมาก

ท่านอ๋องพูดเช่นนี้ แสดงว่านางกับพระชายาจะได้ออกจากสถานที่ผีๆ นี่สักที และจะไม่กลับมาอีก

จริงสิ เรื่องดีดีเช่นนี้จะต้องบอกหลินซวี่!

เสี่ยวตงรีบกลับไปเก็บของ แล้วลงจากเขาไปแจ้งหลินซวี่

เมื่อหลินซวี่ได้ยินว่าท่านอ๋องมารับพระชายา ก็รู้สึกดีใจเป็นอย่างมาก และลากร่างกายที่ยังฟื้นตัวจากอาการบาดเจ็บไปดึงรถม้าออกมา แต่หารู้ไม่ว่า เซียวเย่หลันได้ให้เซี่ยเชียนฮวันนั่งม้าตัวเดียวกับเขา และควบกลับค่ายไปแล้ว

“พวกเราจะทำอย่างไรกันดี?” เสี่ยวตงมองหลินซวี่

หลินซวี่ชะงัก ครุ่นคิดเล็กน้อยแล้วพูดว่า “ในเมื่อท่านอ๋องมารับพระชายา ทำไมพวกเราไม่เอาสัมภาระของพระชายากลับจวนเลยเล่า”

เซี่ยเชียนฮวันกลอกตาเล็กน้อย แล้วกล่าวด้วยสีหน้าจริงจังว่า “พิษที่เสด็จพ่อได้รับในครั้งนี้ไม่ใช่เรื่องเล็กน้อย งูยักษ์ตนนั้นคงบำเพ็ญตบะในเขามาหลายปี เมื่อเวลาผ่านไปจึงสะสมพิษร้ายไว้ในร่างกาย ดังนั้นจึงรุนแรงผิดปรกติ ลูกสะใภ้ต้องการเวลาเล็กน้อยเพื่อจ่ายยาอย่างถูกต้อง”

“แค่กๆ ...เป็นอย่างนี้นี่เอง งั้นเจ้าไม่จำเป็นต้องสวดมนต์ขอพรอีกต่อไป รีบกลับเมืองหลวงไปเสีย”

เรื่องนี้เกี่ยวพันกับชีวิต ฮ่องเต้ไม่สนใจว่าตัวเองจะเสียหน้าหรือไม่ ทำได้เพียงต้องพาเซี่ยเชียนฮวันดาวแห่งภัยพิบัติกลับมาอยู่เคียงข้างเขา

อันที่จริงแล้ว เขายังค้นพบว่าตัวเองนั้นจำเป็นต้องมีผู้ที่มีทักษะทางการแพทย์ที่ยอดเยี่ยมอย่างเซี่ยเชียนฮวันไว้ข้างกาย เผื่อกรณีไม่คาดฝันเช่นนี้

เซี่ยเชียนฮวันเม้มปากกลั้นยิ้ม “ลูกสะใภ้เชื่อฟังคําสั่งของเสด็จพ่อ”

เมื่อบทสนทนานี้ลอยเข้าหูคนอื่น บางคนก็ดีใจ แต่บางคนก็แค้นใจ!

เฉิงกุ้ยเฟยลอบกำมือแน่น นางไม่สนใจสายตาของอัครมหาเสนาบดีหลี่ที่อยู่ด้านข้าง แต่สะบัดชายแขนเสื้อเดินจากไป

“ข้าให้เจ้าหาวิธีกำจัดพวกมัน แล้วตอนนี้เป็นเช่นไร ครอบครัวอันติ้งโหวปลอดภัยดีก็ช่างเถอะ แต่กระทั่งเซี่ยเชียนฮวันยังได้กลับเมืองหลวง!”

เฉิงกุ้ยเฟยตวัดฝ่ามือตบหน้าหลี่จิ้งหย่าซึ่งอยู่ข้างกาย!

หลี่จิ้งหย่ายกมือปิดหน้าแล้วก้มหัวลง นัยน์ตาวาวโรจน์อย่างเย็นชา “เสด็จแม่อย่าเพิ่งกริ้วเพคะ ในเมื่อเซี่ยเชียนฮวันกลับมาแล้ว ลูกสะใภ้ก็มีวิธีที่ดีกว่า ที่จะปลิดชีวิตของนาง”