"เคยเจอเพคะ นางยังเคยพูดถึงท่านป้าอยู่ด้วย"
ในเมื่อเซี่ยเชียนฮวันเห็นว่าไทเฮาเอ่ยถามถึงหลิวไท่เฟยด้วยตนเอง นางจึงได้ตั้งใจพูดต่อ
ใบหน้าของไทเฮาไม่ได้เปลี่ยนแปลงไปเท่าไรนัก นางยิ้มแล้วเอ่ยถามขึ้นว่า
"งั้นหรือ? นางกล่าวถึงข้าว่าอย่างไร?"
"หลิวไท่เฟยกล่าวว่า ในตอนนั้นท่านป้าเห็นว่านางอายุยังน้อยจึงได้ปฏิบัติต่อนางเป็นอย่างดี ดังนั้นนางจึงซาบซึ้งในบุญคุณของท่านเสมอมา" เซี่ยเชียนฮวันพูดด้วยท่าทีอันออดอ้อน
ไทเฮาพยักหน้า ไม่ได้แสดงความผิดปกติใดๆ ออกมา ก่อนจะกล่าวขึ้นต่อไปว่า "ตอนที่นางถูกส่งไปภูเขาจื่อเสีย อายุรุ่นราวคราวเดียวกับเจ้า อยู่ในวัยรุ่งเรืองแท้ๆ กลับต้องไปเฝ้าที่สุสานจักรพรรดิ น่าเห็นใจเหลือเกิน"
"ท่านป้า..."
"อ้อ ห้าวเออร์กลับมาแล้วรึ" ไทเฮายื่นมือชี้ออกไป ริมฝีปากเปี่ยมด้วยรอยยิ้มและความเมตตาเหมือนในความทรงจำตอนเด็กของเซี่ยเชียนฮวันไม่เปลี่ยนแปลง
พระราชนัดดาน้อยกระโดดกระเด้งเข้ามาแล้วกอดไปที่เข่าของไทเฮา "เสด็จย่าทวด ข้าหิวเหลือเกิน!"
"เช่นนั้นเจ้าลองถามอาสะใภ้ของเจ้าดูก่อน ว่านางอนุญาตให้เจ้ากินขนมหรือไม่" ไทเฮาหยอกล้อเขาเล่น
"ท่านพี่ ข้าอยากกินขนมเหลียนฮวาได้หรือไม่?"
เจ้าหนูน้อยตัวอ้วนกลมเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าเซี่ยเชียนฮวัน ใช้น้ำเสียงออดอ้อนเอ่ยถาม
เซี่ยเชียนฮวันหัวเราะร่า นิ้วชี้จิ้มไปที่หน้าผากของเขาเบาๆ "วันนี้เจ้าออกกำลังกายไปไม่น้อย ข้าให้กินได้สองชิ้น"
"ดีจริง!"
พระราชนัดดาน้อยตะโกนร้องขึ้นด้วยความดีใจ
เซี่ยเชียนฮวันนั่งเล่นอยู่ในวังหย่งโซ่วสักพัก สนทนาตามประสากับไทเฮา ได้รู้เรื่องราวอันน่าสนใจมากมาย
อาทิเช่น หมิงเฟยอาศัยการร่ายรำที่โดดเด่นน่าประทับใจในงานเลี้ยงพระราชวัง จึงทำให้ได้รับความโปรดปรานจากฮ่องเต้
และเช่น อู่อันโหวกลับจากเดินทางไปบ้านฮูหยิน แล้วรู้ว่าเซี่ยเชียนฮวันถูกส่งตัวออกไปที่ภูเขาจื่อเสียก็โมโหยิ่งนัก เดินทางไปโหวกเหวกโวยวายหาเรื่องต่อหน้าฮ่องเต้ราวกับเด็กๆ ฮ่องเต้ไม่รู้จะทำเช่นไรได้แต่ทรงปวดหัว
เซี่ยเชียนฮวันหันไปพูดกับไทเฮาว่า "ท่านป้า หลานขอตัวก่อนเพคะ"
"ไปเถิด"
ไทเฮาให้พระราชนัดดากลับมาข้างกายตน แล้วมองร่างเซี่ยเชียนฮวันที่จากไป แววตาเกิดความสงสัยเล็กน้อย
เซี่ยเชียนฮวันเดินทางตามขันทีไปสักพัก จากนั้นเมื่อนางเงยหน้าขึ้นมองก็พบเย่ซิ่นยืนอยู่ข้างหน้า
แววตาของเขาดูจริงจัง แฝงไปด้วยความกังวลอย่างเห็นได้ชัด เมื่อเห็นเซี่ยเชียนฮวัน เขาก็รีบวิ่งเข้ามาอย่างรอไม่ไหวอีกต่อไป พร้อมรายงานด้วยน้ำเสียงสั่นเทา "พระชายาอ๋องพ่ะย่ะค่ะ ท่านอ๋อง ท่านอ๋อง...หายตัวไป"
เซี่ยเชียนฮวันตกตะลึง "เจ้าอย่าเพิ่งตื่นเต้นไป เล่าให้ข้าฟังอย่างละเอียดก่อน คนทั้งคนจะหายไปได้อย่างไร?"
"หมู่บ้านฉางหยวน...พวกเราจับชาวซีเหลียงได้มากมาย ท่านอ๋องติดตามไล่ล่าผู้นำของพวกเขา คิดไม่ถึงว่าพวกเขาจะใช้กลไกปล่อยควันพิษ เราจึงไม่ทันได้ระวัง เมื่อควันพิษนั้นจางหายไป ผู้นำของพวกเขาและท่านอ๋องก็หายตัวไปด้วย..."
เย่ซิ่นได้แต่ตำหนิตนเองแล้วคุกเข่าลงต่อหน้าเซี่ยเชียนฮวัน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี
มาอัพเพิ่มไวๆๆนะคะ...
มาอัพต่อเร็วๆนะคะ...
นางออกควายไงคะ ไม่รู้อะไรซักอย่างตั้งท้อง อยู่ไปวันๆ...
นางเอกหน้าโง่ วันๆไม่ทำเห้ ไร รักษาแต่คน ไม่เคยคิดจะสู้กลับ ไร้น้ำยา...
ทำไมหายอีกแล้ว มาอัพต่อค่ะ...
ดีใจกลับมาอัพต่อแล้ว ขอบคุณแอดมินค่ะ...
รออ่านอย่าใจจดจ่อ อัพต่อพลีสสส...
กลับมาต่อ รออ่านอยู่ค่ะ...
ตามคะ ขอบคุณค่ะ...
ไม่อัพต่อแล้วเหรอค่ะ กำลังสนุกเลย...