หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 340

"เจ้าคือ..."

เซียวเย่หลันพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง

นับเสียงของเขาเบามากทั้งยังคลุมเครือ ด้วยความดังเสียงนี้ไม่อาจทำให้เซี่ยเชียนฮวันซึ่งเหนื่อยล้าบาททั้งวันตื่นขึ้นได้

นางยังคงกุมมือเขาเอาไว้แน่นต่อให้นอนหลับสนิทก็ไม่ปล่อย

เซียวเย่หลันหันหน้ากลับมา

แม้เขาจะมองไม่เห็นบรรยากาศตรงหน้านี้ แต่เขารับรู้ได้ว่า สตรีนางนี้นอนเอนกายอยู่ข้างเขาราวกับสัตว์ตัวน้อย พิงมาที่บ่าของเขา

ได้ยินว่าหากคนเราสูญเสียทักษะการมองเห็น การรับกลิ่นและการได้ยินต่างๆ ไป สัญชาตญาณจะแข็งแกร่งมากขึ้น

ตอนนี้จู่ๆ เซียวเย่หลันก็มีความคิดอันแปลกประหลาดหนึ่งขึ้นมา

สตรีที่นอนอยู่ข้างกายเขาตอนนี้ ให้ความรู้สึกอันคุ้นเคยเหลือเกิน ราวกับสตรีที่ใช้ร่างของตนในการช่วยเขาขับพิษเย็น และเป็นผู้ช่วยชีวิตเขาในครั้งนั้น

แน่นอนเขารู้ว่าผู้มีพระคุณคนนั้นคือซูอวี้เออร์

แต่ความคิดนี้ก็ยังวนเวียนอยู่ในใจของเขาไม่จางหาย

เขาจำเป็นต้องยอมรับว่าเขาไม่ชอบมีปฏิสัมพันธ์ทางร่างกายกับสตรีนัก รวมถึงซูอวี้เออร์ แต่สำหรับสตรีนางนี้แทบจะเข้ามานอนอยู่ในอ้อมกอดเขาแล้ว เขากลับไม่รู้สึกปฏิเสธใดๆ

ทำให้เซียวเย่หลันแปลกใจเหลือเกิน

เพียงแต่ตอนนี้ อาการไข้ของเขายังไม่ลดลง เมื่อครุ่นคิดได้ไม่นานในสมองก็เกิดภาพคลุมเครือแล้วหมดสติไปอีกครั้ง

......

วันต่อมา

เซี่ยเชียนฮวันตื่นขึ้น ปฏิกิริยาแรกก็คือวัดไข้ของเซียวเย่หลันทันที

นี่เป็นเรื่องที่นางทำมาตลอดสองวันนี้โดยเคยชินแล้ว

เมื่อตรวจอาการเสร็จ นางก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก "ผ่านวันนี้ไปไข้เจ้าจะลดลงแน่แล้ว เซียวเย่หลัน เจ้าถือว่าโชคดีไม่น้อย"

เซียวเย่หลันเอียงศีรษะเล็กน้อยแล้วยกมือขึ้นคลำไปบนโต๊ะ

"เจ้าจะหาตะเกียบหรือ? เอาเถอะนะ ท่าทางของเจ้าเช่นนี้ใช้ตะเกียบก็คงตักอาหารไม่ถูก ข้าจะถือว่าทำบุญทำทานป้อนอาหารให้เจ้ากินก็แล้วกันจะได้ประหยัดเวลา"

เซี่ยเชียนฮวันใช้ตะเกียบที่ล้างสะอาดเรียบร้อยแล้ว คีบอาหารใส่ปากเซียวเย่หลัน

เขาชะงักลงเล็กน้อยก่อนจะอ้าปากออก ราวกับรับไม่ได้ที่จะต้องให้เซี่ยเชียนฮวันมาป้อนข้าว

เมื่อเห็นท่าทีอันดูเก้ๆ กังๆ ของชายหนุ่ม เซี่ยเชียนฮวันก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา แล้วหยิบอาหารป้อนไปให้เขาพร้อมกับพูดว่า "เอาล่ะ เจ้าหมาน้อยอ้าปากเร็ว..."

เซียวเย่หลันที่บัดนี้ได้ยินเพียงเสียงคลุมเครือ จึงอ้าปากออกอย่างว่าง่าย

เซี่ยเชียนฮวันรู้สึกมีความสุขสนุกสนานเหมือนกับเล่นลูกสุนัข นางเอามือกุมท้องแล้วย่อตัวลง

นางตักอาหารให้ตนเองด้วย เคี้ยวอาหารพลางมองไปยังใบหน้าด้านข้างของชายหนุ่ม จู่ๆ นางก็เกิดความคิดหนึ่งที่ไม่เคยปรากฏ

หากว่านางกับเซียวเย่หลันเป็นเพียงสองสามีภรรยาธรรมดาที่อาศัยอยู่ตามชานเมืองคงจะดี...