หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 346

ในตอนเช้า

เซี่ยเชียนฮวันลืมตาขึ้นมาอย่างง่วงงุน ก่อนผลักแขนอันหนักอึ้งของชายคนนั้นออก

นี่เกือบจะฆ่านางแล้วจริงๆ

นางรีบมาช่วยเขาด้วยความเมตตา พยายามล้างพิษให้เขา รักษาบาดแผลให้เขา

แต่ปรากฎว่าเขากลับตอบแทนนางด้วยวิธีนี้!

โชคดีที่เซียวเย่หลันอ่อนโยนและระมัดระวังเมื่อคืนนี้ จึงไม่มีผลกระทบต่อลูกน้อยในท้องนาง มิฉะนั้น นางจะฆ่าสุนัขตัวผู้ตัวนี้อย่างแน่นอน

แต่ตอนนี้ เซี่ยเชียนฮวันปวดเอวไปหมด จนเกือบจะลุกไม่ขึ้น

“โครกคราก...”

คงเป็นเพราะใช้แรงมากจนเกินไป พอตื่นขึ้นมา ท้องนางถึงได้ส่งเสียงร้องโครกครากด้วยความหิว

ไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากต้องออกไปหาผลไม้ป่าเพื่อสนองความหิวของตัวเองก่อน

เซี่ยเชียนฮวันช่วยเซียวเย่หลันเปลี่ยนยาอย่างระมัดระวังอีกครั้งหนึ่ง จากนั้นก็ปิดประตู กุมเอว เดินขึ้นเขาด้วยท่าทางอ่อนปวกเปียก

นางไม่กล้าเดินไปตามเส้นทางที่เคยเดินมาก่อน เพราะเกรงว่าจะบังเอิญพบกับชาวซีเหลียงอีก จึงเปลี่ยนเส้นทางไปหาผลไม้ป่ากิน

“พระชายาจ้านอ๋อง!”

เซี่ยเชียนฮวันเพิ่งจะยัดพุทราเข้าปาก จู่ๆ ก็ได้ยินเสียงตะโกนเรียกจากทางด้านหลัง

เมื่อหันกลับไปมอง ก็พบว่าเป็นอู่อันโหวที่ควบม้าเข้ามา

“ท่านพ่อ” เซี่ยเชียนฮวันประหลาดใจออกมา “ท่านมาก็ดีแล้ว เซียวเย่หลันเขา...”

“วันนี้จะมีการฝังพระศพของจ้านอ๋องแล้ว เจ้าต้องรีบกลับไปส่งเขา มิฉะนั้นจะเกิดหายนะ!”

อู่อันโหวรู้ว่าเมื่อฮ่องเต้มีรับสั่งลงมา ถ้าหากเซี่ยเชียนฮวันไม่ไปปรากฏตัวในพิธีฝังศพของจ้านอ๋อง นางจะถูกถอดจากตำแหน่งพระชายา และลดระดับเป็นสามัญชน

เขาออกมาตามหานางอยู่นาง ในที่สุดก็พบเซี่ยเชียนฮวันแล้ว

“เร็วเข้า มัดพระชายาขึ้นรถม้า”

อู่อันโหวสั่งข้ารับใช้ของตัวเอง

องค์รักษ์สองนายรีบพุ่งเข้ามา จับแขนเซี่ยเชียนฮวันไว้คนละข้าง แล้วลากขึ้นนางขึ้นรถม้า

เซี่ยเชียนฮวันพยายามดิ้น “ข้าไม่กลับ! สิ่งที่นอนอยู่ในโลงนั่นไม่ใช่เซียวเย่หลัน พวกเขาเอาใครมาทำเป็นจ้านอ๋องกัน นั่นมันไร้สาระมาก!”

เที่ยง

ในที่สุดเซียวเย่หลันก็ตื่นขึ้นมา

แสงแดดอันอบอุ่นส่องเข้ามาทางหน้าต่าง ทำให้เขาสามารถบอกได้คร่าวๆ ว่ากี่โมงแล้ว

แล้วสตรีผู้นั้นล่ะ?

นางน่าจะกลับมาทำอาหารกลางวันและต้มยาให้เขา

แต่เซี่ยเชียนฮวันหายไปนานแล้ว ทำให้เซียวเย่หลันรู้สึกไม่สบายในใจขึ้นมา

เขาพิงผนังแล้วลุกขึ้นยืนอย่างช้าๆ คลําไปในทิศทางที่แสงแรงที่สุด หลังจากเดินไม่กี่ก้าว ผ้าปิดตาก็พลันหลุดลงมา

ภาพตรงหน้าเริ่มชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ

เขามองเห็นแล้ว!

เซียวเย่หลันรู้สึกดีใจมาก เขาเดินไปที่หน้าประตูแล้วเปิดออก

ที่ด้านนอกมีคนยืนอยู่คนหนึ่ง