หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 353

ซูอวี้เออร์?

ทำไมเป็นซูอวี้เออร์ที่ช่วยเขา?

เซี่ยเชียนฮวันไม่เข้าใจ!

นางมึนงง พิงเสาเตียงอย่างอ่อนแรง แต่เสี่ยวตงกลับไม่ทันสังเกต นางยังคงพล่ามต่อไปว่า

“แม่นางซูแค่โชคดี บังเอิญพบกับท่านอ๋อง และวันนั้นก็ร้องไห้เสียงดังกว่าใคร นางไม่คิดว่าท่านอ๋องจะรอดด้วยซ้ำ พระชายาต่างหากที่เป็นคนผูกจิตกับท่านอ๋องอย่างแท้จริง ผู้หญิงคนนั้นอาศัยอะไรได้เป็นพระชายารอง...”

เสี่ยวตงยิ่งพูดก็ยิ่งโมโห

นางรู้สึกว่าท่านอ๋องไม่คุ้มค่ากับความรู้สึกของเซี่ยเชียนฮวัน

“พระชายา ท่านจะไปไหน?” เมื่อนางเงยหน้าขึ้น ก็เห็นเซี่ยเชียนฮวันตัวสั่นลุกออกจากเตียง จึงตกใจวิ่งไปประคอง

เซี่ยเชียนฮวันสะบัดมือออกจากนาง พูดเสียงแหบแห้งว่า “ข้าจะไปถามเซียวเย่หลันด้วยตัวเอง”

“นี่...”

“เขาคิดว่าซูอวี้เออร์ช่วยเขา อ่า เขาคิดว่าซูอวี้เออร์ช่วยเขา...”

เซี่ยเชียนฮวันพึมพำไม่หยุด ทันใดนั้นก็หัวเราะออกมา

มุมปากของนางก็ยกยิ้มขึ้นมา ดวงตาเต็มไปด้วยความเย้ยหยัน นางหัวเราะให้เซียวเย่หลัน รึไม่ก็หัวเราะให้ตัวเอง

ปรากฏว่าสองสามวันที่อยู่ในกระท่อมมุงจากนั่น ที่ซึ่งพวกเขามีความสุขและรู้สึกอบอุ่นที่ได้อยู่ด้วย ทั้งหมดเป็นแค่ความฝัน สุดท้ายก็กลายเป็นแค่การตัดชุดแต่งงานให้กับคนอื่น

ตอนนี้นางต้องไปดูด้วยตาตัวเองว่าเซียวเย่หลันยังตาบอดอยู่รึไม่!

เซี่ยเชียนฮวันประคองตัวเองเดินออกไปอย่างช้าๆ

พระอาทิตย์อบอุ่น แต่ก็แสบตาเช่นกัน

นางไม่อยากให้เสี่ยวตงตามมา และเดินเข้าไปในสวนดอกไม้ด้วยตัวเอง

บังเอิญที่เซียวเย่หลันกำลังฝึกดาบอยู่ใต้ต้นไม้

ซูอวี้เออร์ถือปลอกดาบยืนอยู่ข้างๆ ช่างเป็นฉากที่งดงามระหว่างสามีและภรรยา

“เจ้าลุกขึ้นได้อย่างไร”

เซียวเย่หลันเหลือบมองเซี่ยเชียนฮวันแล้วเก็บดาบ ลมหนาวพัดผ่านข้อเท้าของนาง ใบไม้สองสามใบพลันฉีกขาด

เซี่ยเชียนฮวันเม้มปาก “ได้ยินมาว่ามีคนช่วยชีวิตท่านอ๋อง ข้าจึงมาเคารพผู้มีพระคุณที่ช่วยท่าน”

“ความจริงแล้วไม่อาจพูดได้ว่าเป็นผลงานของข้า ต้องขอบคุณวาสนาและโชคของท่านอ๋อง สวรรค์เมตตาท่านอ๋อง และชี้ทางข้าที่ค้นหาท่านอ๋องอยู่นาน จนในที่สุดก็พบท่านอ๋องในหมู่บ้านร้างแห่งหนึ่ง”

เซียวเย่หลันรู้สึกงุนงงกับคำถามของเซี่ยเชียนฮวัน

ทัศนคติของเขาทําให้เซี่ยเชียนฮวันเข้าใจในทันใด และไม่มีประโยชน์ที่จะถามต่อ

ไม่ว่าจะเป็นการฝังเข็มหรือการดูแลส่วนตัว หรือแม้กระทั่งค่ำคืนอันอ่อนโยนนั่น ทุกอย่างที่เกิดขึ้นล้วนเป็นตอนที่เซียวเย่หลันสับสน

ที่สำคัญที่สุดคือ เซียวเย่หลันเชื่อซูอวี้เออร์

ไม่เชื่อนาง

“หมอหลวงบอกว่าเจ้าไม่ควรขยับตัวอีก” เซียวเย่หลันขมวดคิ้ว “รีบไปพักผ่อนเสีย มิต้องกังวลกับเรื่องอื่น”

“ตกลง ข้าจะไม่สนแล้ว”

เซี่ยเชียนฮวันยิ้มเย็น

ตั้งแต่นี้ต่อไป ถ้านางยังเป็นห่วงผู้ชายคนนี้อีก นางก็สู้สุนัขหรือหมูไม่ได้!

ไม่ว่าเขาจะอยู่หรือตาย ก็ตามแต่เขาจะไป รอจนลงไปยังวังพญายม และให้ท่านพญายมบอกความจริงกับเขาทุกอย่าง!

เมื่อถึงตอนนั้น ไม่ว่าเขาจะเสียใจหรือไม่พอใจ ก็ไม่เกี่ยวอะไรกับนาง...