หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 362

“ข้า...”

เซวี่ยจวิ้นปริปากด้วยความลนลาน ไม่กล้าเอ่ยวาจา

พระชายาสอนผิดงั้นหรือ?

ไม่น่าจะใช่ หากเซี่ยเชียนฮวันสอนผิด จ้านอ๋องมองเห็นนางท่ามกลางฝูงคนได้อย่างไร และยังให้นางขึ้นมาด้านหน้า

สายตาของเซียวเย่หลันจับจ้องนางไม่ขยับ “ตอบคำถามของข้า”

“คือว่า... พระชายาจ้านอ๋องเป็นผู้สอนเพคะ...”

เซวี่ยจวิ้นทำได้เพียงตอบตามความจริง

นางเป็นผู้หญิงที่อ่อนแอคนหนึ่ง จะกล้าพูดปดกับจ้านอ๋องได้อย่างไร

สีหน้าของเซียวเย่หลันค่อยๆ นิ่งลง เขายกริมฝีปากขึ้นแล้วพูดว่า “พูดเช่นนี้ก็หมายความว่า ถุงหอมดอกท้อที่เจ้าพกติดตัว ผู้หญิงคนนั้นก็เป็นคนสอนเจ้าสินะ”

“ท่านอ๋องได้โปรดอภัยให้ด้วยเพคะ!”

เซวี่ยจวิ้นตกใจจนล้มพรวดลงไปคุกเข่าที่พื้น

นางไม่รู้ว่าตัวเองทำอะไรผิด รู้เพียงว่าผู้ชายที่อยู่ตรงหน้ากำลังโกรธอย่างมาก นางอาจโดนกุดหัวได้ตลอดเวลา

ขณะนั้นเอง บรรยากาศโดยรอบก็เยือกเย็นราวกับน้ำแข็งที่ก่อตัว ความดุร้ายแผ่กระจาย น่าสะพรึงยิ่งกว่าในยมโลกเสียอีก

หมิงเฟยขมวดคิ้วแล้วถามว่า “ท่านจะอารมณ์เสียไปทำไมกัน? นางอยากถูกเลือก นางจึงไปให้เด็กคนนั้นสอน นี่ไม่ใช่เรื่องสำคัญอะไรเลย แต่กลับอธิบายได้ว่านางใส่ใจท่านมาก”

เซียวเย่หลันหัวเราะเยาะ “ข้าเพียงคิดไม่ถึงว่า เซี่ยเชียนฮวันจะจดจำสิ่งที่ข้าชอบได้ด้วย”

“เด็กคนนั้นอยู่กับท่านมาเป็นเวลานาน เป็นเรื่องปกติที่จะรู้ว่าท่านชื่นชอบสิ่งใดบ้าง”

หมิงเฟยยิ่งไม่เข้าใจว่าเซียวเย่หลันโกรธด้วยสาเหตุอะไร

ผู้ชายคนหนึ่งที่ถูกเอาอกเอาใจ ควรจะต้องดีใจไม่ใช่หรือ?

วังหลังมีนางสนมนางกำนัลมากมาย หากต้องการได้รับความชื่นชอบ ก็จำเป็นต้องจดจำในสิ่งที่ฮ่องเต้ชื่นชอบและรังเกียจให้ได้

“ถูกต้อง นางไม่เพียงแค่รู้ แต่ยังประโคมข่าวไปบอกผู้หญิงคนอื่นด้วย”

กระดูกข้อต่อที่นิ้วมือของเซียวเย่หลันผุดขึ้นมาเล็กน้อย แววตาเคร่งขรึม

เซวี่ยจวิ้นหมอบลงบนพื้น พูดพร้อมกับร้องไห้ “หม่อมฉันผิดไปแล้ว หม่อมฉันไม่ควรไปหาพระชายาด้วยตัวเอง เพื่อศึกษาความคิดของท่านอ๋อง ต่อไปหม่อมฉันจะไม่ทำผิดอีกเด็ดขาด ท่านอ๋องได้โปรดอภัยให้ด้วยเพคะ!”

นางตกใจอย่างมาก ทำให้หญิงสูงศักดิ์คนอื่นๆ ที่อยู่ด้านหลังต่างก็เริ่มตัวสั่นเทิ้มขึ้นมา

อารมณ์ของจ้านอ๋องเอาแน่เอานอนไม่ได้ดังข่าวลือจริงๆ ด้วย มักโกรธเกรี้ยวเป็นประจำ!

เซียวเย่หลันกวาดสายตาที่เย็นชาจ้องมองนาง ไม่มีอารมณ์ความรู้สึกใด เยือกเย็นราวกับสัตว์ร้าย