หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 45

เซี่ยเชียนฮวันขมวดคิ้วมุ่น

คนเฝ้าประตูนรกยังไม่ทันมา อ๋องมารพญายมนั่นกลับชิงมาเสียก่อนจนได้

แค่เขามาก็รู้เลยว่าไม่ใช่เรื่องดี

ในขณะที่เซียวเย่หลันปรากฏตัวนั้น โรงน้ำชาที่เดิมทีส่งเสียงครึกครื้น พลันเงียบลงทันใด

ทุกคนไม่กล้าพูดเสียงดังอีก ต่างพากันกล่าวด้วยความเคารพว่า “คารวะท่านอ๋อง”

เซียวเย่หลันเพ่งมองไปที่เซี่ยเชียนฮวัน

เขาก้าวเท้าเดินมาตรงหน้านาง ดวงตาราวกับคมมีดอันเย็นยะเยือกสามารถสังหารคนได้ เขากล่าวเสียงขรึมว่า “จะขายสาวใช้ผู้นี้ไม่ได้”

“ท่านอ๋อง ท่านไม่มีงานราชสำนักทำหรืออย่างไร ถึงได้มาสนใจแม้กระทั่งเรื่องหยุมหยิมของสาวใช้วังหลังเช่นนี้” เซี่ยเชียนฮวันกรอกตามองบนอย่างฮึกเหิม

เซียวเย่หลันกล่าว “นางติดตามอวี้เออร์มานานหลายปี แม่ว่านางจะทำผิด คนที่ตัดสินก็ควรเป็นอวี้เออร์

กล่าววาจาเช่นนี้ต่อหน้าสาธารณะชน เท่ากับเป็นการตบหน้าเซี่ยเชียนฮวันอย่างโหดร้ายโดยมิต้องสงสัยเลย!

นางเป็นถึงพระชายาผู้สูงศักดิ์เชียวนะ

กลับไม่มีแม้กระทั่งอำนาจลงโทษสาวใช้ผู้หนึ่ง

คล้ายดั่งว่าซูอวี้เออร์ผู้ที่รูทวารไม่มีหูรูดและถูกส่งตัวไปอยู่ที่อื่นผู้นั้นได้ตำแหน่งพระชายาตัวจริงก็มิปาน

มุมปากเซี่ยเชียนฮวันยกยิ้มขึ้นเล็กน้อย “ซวงชิงซื้อตัวเสี่ยวเอ้อร์ มาปล่อยข่าวโคมลอยของหม่อมฉันในตลาดทุกวัน ตอนนี้หม่อมฉันไม่ได้ลงโทษนางในฐานะที่หม่อมฉันเป็นพระยาชา แต่ลงโทษนางในฐานะที่หม่อมฉันเป็นคุณหนูเพียงคนเดียวแห่งจวนอันติ้งโหว เป็นหลานของไทเฮาต่างหาก”

เอาฐานะมากดขี่ข่มเหง ใครๆ ก็ทำได้

ด้วยฐานะอันมากมายของนาง ตำแหน่งพระชายาเป็นสิ่งที่ไม่ควรค่าที่จะเอ่ยที่สุด

“จ้านอ๋อง สาวใช้นางนี้ใส่ร้ายป้ายสีน้องสาวกระหม่อมต่อหน้าทุกคน การกระทำทุกอย่างล้วนแต่ประจักษ์ชัดแจ้งต่อสายตากระหม่อม ท่านอ๋องไม่พิสูจน์ความจริงไม่พอ ยังจะปกป้องนางอีกหรือ หรือเป็นเพียงเพราะว่านางเป็นสาวใช้ของสาวที่ออกมาจากหอคณิกาผู้นั้นอย่างนั้นหรือ”

เซี่ยเหยียนเดินอ้อยอิ่งราวกับพัดพับได้ กำลังในการปกป้องแข็งแกร่งมาก

เซียวเย่หลันเหลือบมองเขา

เซี่ยเชียนฮวันไม่ได้หวาดกลัวแม้แต่น้อย นางควักกระดาษสีขาวทรงสีเหลี่ยมจัตุรัสชูขึ้นและกล่าวว่า “วันนี้ฉวยโอกาสตอนที่อยู่ต่อหน้าทุกคนนี้ ข้าเซี่ยเชียนฮวันขอให้ทุกคนเป็นพยานให้ข้า เซียวเย่หลันผู้นี้เย็นชาไร้ความรู้สึก ไม่เหมาะสมกับการเป็นสามี ข้าตัดสินใจหย่าร้างกับเขา นับตั้งแต่นี้ไป ข้ากับเขาเราแยกทางกัน!”

กล่าวจบ นางโยนกระดาษแผ่นนั้นไป กระดาษแผ่นนั้นกระทบใบหน้ากระทบใบหน้าเซียวเย่หลัน!

ทุกคนเห็นเช่นนี้ก็เกิดความโกลาหลขึ้น!

เมื่อกระดาษสีขาวแผ่นนั้นตกลงมา จึงกางออก และทุกคนก็เห็นตัวอักษรสามตัวที่อยู่มุมบนขวามืออย่างชัดเจน

หนังสือหย่า!

“พระเจ้าช่วย นึกไม่ถึงเลยว่าจะมีหญิงใดเอ่ยปากหย่าร้างออกมาก่อน ข้าไม่เคยพบเคยเห็น!”

“คุณหนูเซี่ยช่างประหลาดยิ่งนัก…”

“หึ ถึงขั้นทำให้หญิงสาวอดทนไม่ไหวถึงขั้นนี้แล้ว ไม่สมควรเป็นสามีเลยจริงๆ…”

คำต่อว่าของเหล่าบรรดาผู้คนทำให้เซียวเย่หลันโกรธจนสีหน้าดำคล้ำเครียด!