หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 5

จู่ๆ เซี่ยเชียนฮวันก็รู้สึกหดหู่มาก

ก็ดี ตายไปแบบนี้ ไม่แน่ว่าเมื่อนางลืมตาขึ้นมาอีกที อาจจะกลับไปอยู่ในห้องวิจัยที่คุ้นเคยแล้วก็ได้

ถึงตอนนั้นนางอยากจะกินบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปสักกี่ห่อก็สามารถกินได้

ไม่ต้องมาทนรองรับอารมณ์ผู้ชายเส็งเคร็งคนนี้อีก...

เซี่ยเชียนฮวันหลับตาลง ต่อให้สัญชาติญาณการเอาตัวรอดจะทำให้นางยังจับมือเซียวเย่หลันแน่นอยู่ก็ตาม

"ท่านอ๋อง เป็นเช่นนี้ต่อไป พระชายาจะตายได้นะเพคะ" ซูอวี้เออร์ยืนนิ่งอยู่สักพัก เมื่อเห็นเซี่ยเชียนฮวันถูกทรมานจนพอใจแล้ว จึงได้พูดเตือนสติขึ้นเสียงเบาๆ

เซียวเย่หลันจ้องไปที่ใบหน้าขาวซีดของเซี่ยเชียนฮวันอย่างเอาเป็นเอาตาย ในที่สุดก็ยอมคลายมือออกทีละนิ้ว

เขาไม่อยากเห็นหน้าของผู้หญิงสกปรกคนนี้ไปตลอดกาล

แต่อันติ้งโหวกับราชวงศ์มีความสัมพันธ์ลึกซึ้งต่อกัน หากว่าบุตรสาวคนโตของบ้านนั้นถูกสังหารในจวนอ๋อง ฮ่องเต้จะต้องสืบหาความอย่างแน่นอน!

"วันนี้เห็นแก่หน้าของอวี้เออร์ข้าจะไว้ชีวิตเจ้า!"

เซียวเย่หลันยังคงโมโหไม่หาย เขาผลักเซี่ยเชียนฮวันแรงๆ หนึ่งที มองไปยังใบหน้าที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดของนางอย่างเย็นชา ลำคอขาวสะอาดมีร่องรอยนิ้วมือสีช้ำน่ากลัว นางร่วงหล่นลงไปกองบนพื้นเบาๆ ราวกับใบไม้

ดูอนาถน่าสงสารแต่กลับไม่สามารถเรียกความสงสารจากผู้ชายได้เลยสักนิด

เซียวเย่หลันส่งเสียงเย็นๆ ในลำคอ จับมือซูอวี้เออร์ เตรียมจะพาคนรักของเขาออกจากที่สกปรกแห่งนี้

หลังจากข้ามพ้นประตูไป ก็หยุดเท้าลงครู่หนึ่ง หันกลับมามองผู้หญิงที่ยังคงล้มกองอยู่บนพื้นอย่างหมดแรงด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยจิตสังหารและความเย็นชา "จำไว้ หากว่าทหารองค์รักษ์ของข้าเป็นอะไรไป ข้าไม่ปล่อยเจ้าไปแน่!"

เซี่ยเชียนฮวันไอโขลกไม่หยุด ในดวงตาตอนนี้เป็นภาพเงาร่างด้านหลังของเซียวเย่หลันและซูอวี้เออร์

นางกัดฟันแน่นเพื่อไม่ให้ตัวเองเปล่งเสียงใดๆ ออกมา อย่างน้อยก็ไม่ให้ชายโฉดหญิงชั่วนี่ได้ยินเสียงความเจ็บปวดทุกข์ทรมานของนาง กลายเป็นเรื่องขบขันในวันหน้าของพวกเขา!

ทั้งๆ ที่ไม่ได้ทำอะไรเลย แต่ในเวลาเพียงไม่ถึงสองวัน กลับถูกทรมานในจวนอ๋องนี้จนเกือบตาย

มีเพียงหญิงคณิกาเท่านั้นถึงจะรู้เรื่องนี้ดีที่สุด!

เซี่ยเชียนฮวันไม่คาดหวังให้ชิงถีกลับมาดูแลตัวเอง ยัยเด็กนั่นคงอยากจะให้นางเน่าตายจะแย่จะได้ไปรับความดีความชอบจากซูอวี้เออร์

นางทำได้เพียงพยายามปีนกลับขึ้นบนเตียงเอง ถอดเสื้อสกปรกทิ้งไว้ด้านหนึ่ง จากนั้นก็ใช้ผ้าห่มที่ทั้งเย็นทั้งแข็งมาปกปิดร่างกายตัวเองช้าๆ

เซี่ยเชียนฮวันนอนหลับไปภายใต้ความหนาวเย็นและความรู้สึกโดดเดี่ยวที่กัดกิน

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไร

นางตื่นขึ้นมาอีกทีก็เมื่อท้องฟ้าเปลี่ยนเป็นสีดำสนิทแล้ว

อย่างที่นางคิด ชิงถีไม่ได้ส่งข้าวให้นาง และก็ไม่ได้ตักน้ำเตรียมไว้สำหรับให้นางทำความสะอาดตัว ได้แต่นั่งขี้เกียจอยู่ที่ลานหน้าประตูอย่างเบื่อหน่าย เมื่อเห็นว่านางค่อยๆ ลุกขึ้นมาจากที่ไกลๆ ถึงได้ค่อยๆ เดินเข้ามา

"พระชายา ท่านฟื้นแล้ว"