หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 50

“ท่านอ๋อง? จ้านอ๋องพ่ะย่ะค่ะ?”

เสียงของขันทีดังมาจากนอกห้องตำรา

คนจากในวังมาถึงแล้ว

ลมหายใจอันหนักหน่วงของเซียวเย่หลัน รินรดใบหูเซี่ยเชียนฮวัน ราวกับลมหายใจของหมาป่า

ผ่านไปครู่หนึ่ง เขาจึงปล่อยนางไป

เซี่ยเชียนฮวันถอนหายใจอย่างโล่งอก

ดูเหมือนนางจะหนีอันตรายพ้นแล้ว

หลังจากประตูห้องตำราเปิดออก ก็ปรากฏขันทีผู้ส่งสารยืนอยู่ข้างนอก สิ่งที่แตกต่างไปจากเมื่อก่อนคือ ขันทีผู้นี้ยิ้มระรื่นเต็มใบหน้า เขาไม่ควรมาหาเซี่ยเชียนฮวันเพื่อพบหมอ

“ฝ่าบาท องค์ฮ่องเต้เชิญท่านกับพระชายาเข้าร่วมงานเลี้ยงพระราชวัง” ขันทีโค้งกายรายงาน

“งานเลี้ยงอันใดจัดขึ้นเวลานี้”

น้ำเสียงของเซียวเย่หลันไม่ค่อยจะดีนัก

เห็นได้ชัดว่าไม่อยากไปงานเลี้ยง

ขันทีดูเหมือนจะคุ้นเคยกับท่าทีเผด็จการเอาแต่ใจของจ้านอ๋อง จึงไม่ถือสา และตอบกลับยิ้มๆ ว่า “องค์ฮ่องเต้ทรงรับสั่งว่า พระจันทร์เต็มดวงในวันนี้ เหมาะแก่การจัดงานเลี้ยงครอบครัว อีกทั้งฝ่าบาทไม่ได้พบปะเหล่าองค์ชายทุกพระองค์มาสักพักแล้ว จึงรู้สึกคิดถึงพ่ะย่ะค่ะ”

เขาเงยหน้ามองสีหน้าของเซียวเย่หลัน และมองดูพระชายาจ้านอ๋องที่ยืนอยู่ด้านหลังด้วยสภาพผมเผ้ายุ่งเยิง ดวงตารื้นน้ำตา แก้มแดงฝาด ทันใดนั้นในใจก็คาดเดาได้เจ็ดแปดส่วน

ไอ้หยา เขามาผิดเวลาเสียแล้ว

หากรู้ก่อนหน้านี้ เขาคงไปจวนองค์ชายเก้าก่อน รอให้ฝ่าบาทจ้านอ๋องจัดการธุระเสร็จ แล้วค่อยมารายงานก็มิสาย

ขันทีคิดเช่นนั้น รอยยิ้มบนใบหน้าก็ดูกรุ้มกริ่มอย่างเห็นได้ชัด

เซียวเย่หลันเห็นแล้วรำคาญตา จึงกล่าวเสียงทุ้มว่า “อีกสักพักข้าจะไป”

“เช่นนั้นบ่าวขอตัวกลับไปรายงานก่อน”

ขันทีโค้งคำนับแล้วถอยหลังไป

ตอนนี้ เซียวเย่หลันหมดอารมณ์แล้ว

“ไปเปลี่ยนเสื้อแต่งหน้าเสีย แล้วตามข้าเข้าวัง” หลังจากกล่าวทิ้งท้าย เซียวเย่หลันก็เดินจากไป

เซี่ยเชียนฮวันเดินตามเซียวเย่หลันเข้ามา เมื่อเงยหน้าขึ้นก็มองเห็นชายวัยกลางคนนั่งอยู่บนบัลลังก์มังกร ฮ่องเต้องค์ปัจจุบันของแคว้นต้าเซี่ย

ฮ่องเต้มีบุคลิกที่มั่นคง จมูกโด่งริมฝีปากหนา เห็นได้ชัดว่าสมัยที่ยังหนุ่มเขาเป็นหนุ่มหล่อเพียงใด และข้างกายเขายังมีหญิงงามสองคนขนาบข้าง ทางซ้ายคือฮองเฮา ทางขวาคือเฉิงกุ้ยเฟยผู้ที่ได้รับความโปรดปรานมาหลายปี

“เสด็จพ่อ”

เซียวเย่หลันเพียงยืนอยู่ในห้องโถงเท่านั้น ไม่ได้แสดงท่าทีคารวะมากนัก เขาหันตัวเดินไปยังที่นั่ง

แม้ไม่ใช่วันแรกที่รู้จักชายผู้นี้ แต่เซี่ยเชียนฮวันก็ยังคงประหลาดใจเล็กน้อยกับความเย่อหยิ่งของเขา

ทั้งที่ไม่ใช่โอรสที่องค์ฮ่องเต้โปรดปรานที่สุด

แต่ยังกล้าบ้าบิ่นถึงเพียงนี้

ดูความสามารถของเขาเข้าสิ

เซี่ยเชียนฮวันคารวะอย่างถูกต้องตามระเบียบ รอจนฮ่องเต้มอบที่นั่งให้ นางจึงเดินไปนั่งข้างเซียวเย่หลัน

โดยไม่คาดคิด จู่ๆ น้ำเสียงดูถูกดูแคลนก็ดังขึ้น “ใครสามารถเปลี่ยนที่นั่งกับข้าได้บ้าง ที่ตรงนี้เหม็นมาก ข้ารู้สึกอยากจะอาเจียนเมื่อได้กลิ่นคนหลายใจ”