หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 54

“นี่ไม่เกี่ยวกับอวี้เออร์”

เซียวเย่หลันไม่สนใจองค์หญิงแปดอีกต่อไป

สตรีงี่เง่าไร้เหตุผล

ในสายตาเขาล้วนก็พอๆ กัน

หลังจากที่เซี่ยเชียนฮวันปลดเสื้อของเซวียนชินอ๋องออกท่ามกลางสายตาตกตะลึงของฝูงชน พบว่าเขาใกล้หยุดหายใจแล้ว นางทำการวินิจฉัยทันที มีความเป็นไปได้ที่เศษอาเจียนเพราะความตกใจของเขาเข้าไปติดในหลอดลม ทำให้หายใจไม่ออก!

“ขอแรงหน่อย ช่วยข้าพยุงเขาขึ้นมา”

นางรีบสั่งคนที่อยู่รอบๆ

หลังจากที่พยุงเซวียนซินออกให้ลุกขึ้นแล้ว เซี่ยเชียนฮวันอ้อมไปข้างหลังเขา งอขาไปด้านหลัง ให้ร่างกายเขาเกยอยู่บนต้นขาของตัวเอง

ท่วงท่านี้สร้างความแตกตื่นในท้องพระโรงอีกครั้ง

บรรดาอ๋อง องค์หญิงและราชวงศ์ทุกพระองค์อดไม่ได้ที่จะชี้หน้าตำหนิเซี่ยเชียนฮวัน

“นางทำสิ่งใดกันแน่ นึกไม่ถึงว่าจะทำกิริยาไม่เหมาะสมเช่นนี้”

“คงเป็นบ้าไปแล้ว...”

เวลานี้ เซียวเย่หลันสีหน้าเริ่มหม่นแสง

สตรีคนนี้ เมื่อครู่เพิ่งบอกว่าตัวเองมีขอบเขต

นี่คือขอบเขตของนาง?

หากไม่เห็นแก่ฐานะพระชายาจ้านอ๋องของนาง อาศัยแค่ความกล้าของนางทำกริยาเช่นนี้ต่อหน้าฮ่องเต้ ก็เพียงพอจะถูกตัดหัวสิบแปดครั้งแล้ว

องค์หญิงแปดที่อยู่ข้างกายเซียวเย่หลันสีหน้าเต็มไปด้วยการถากถาง นางหัวเราะเสียงดัง “เสด็จพี่เจ็ดเป็นถึงเทพสงคราม กลับแต่งสตรีบ้าเช่นนี้เป็นพระชายา ข้าเสียดายจริงๆ!”

“......”

เซียวเย่หลันสีหน้าเคร่งขรึม แต่ว่า เขาไม่ตำหนิหรือขัดขวางพฤติกรรมแปลกพิสดารของเซียเชียนฮวัน!

เขาลองเชื่อเซี่ยเชียนฮวันอีกครั้ง

ดูซิว่าสตรีคนนี้คิดจะทำสิ่งใด

เซี่ยเชียนฮวันไม่มีเวลาว่างไปสนใจปฏิกิริยาของคนอื่น หลังจากที่นางจัดเซวียนชินอ๋องนั่งให้ดีแล้ว สองมือก็กอดเขาไว้จากด้านหลัง ออกแรงรัดแน่น และเริ่มออกแรงทุบบริเวณหน้าท้องเขา

หนึ่งครั้ง

เซวียนชินอ๋องลูบหน้าอกตัวเอง หายใจเฮือกใหญ่

เซี่ยเชียนฮวันพยุงเขานั่งลง หลังจากเขาค่อยๆ สงบลงแล้ว นางเงยหน้าค่อยๆ อธิบาย “ท่านอ๋องทรงสำลักสิ่งแปลกปลอมไปติดอยู่ในหลอดลมทำให้หายใจไม่ออก นี่เป็นวิธีที่เร็วที่สุดในการช่วยเขาเอาสิ่งแปลกปลอมออกมา”

นอกจากนี้ ในยามคับขัน หากยังสนใจเรื่องมารยาทความเหมาะสมระหว่างชายหญิงและไม่กล้าลงมือ ก็ไม่ต่างอะไรกับสัตว์เดรัจฉานที่เห็นคนตายต่อหน้าแล้วไม่ช่วย”

ทุกคนเข้าใจแล้ว...

ที่แท้เซี่ยเชียนฮวันทำทั้งหมดก็เพื่อช่วยชีวิตคน!

“คราวนี้โชคดีที่มีเจ้า มิฉะนั่นข้าคงยากหลบหนีจากคราวเคราะห์ใหญ่ ขอบคุณ ขอบคุณ” เซวียนชินอ๋องเอ่ยขอบคุณซ้ำๆ และยังติดจะลุกขึ้นมาโค้งคำนับ

เซี่ยเชียนฮวันยิ้มและพูด “แค่เรื่องเล็กน้อยเท่านั้น ท่านอ๋องไม่จำเป็นต้องขอบคุณ ตอนเด็กข้าเข้าวังมา พระองค์ยังเล่นกับข้าอยู่เลย วันนี้เติบใหญ่แล้ว พระองค์กลับห่างเหินกับข้า”

“จริงด้วย นึกไม่ถึงเด็กสาวในตอนนั้นจะโตเป็นหญิงงามแล้ว ทั้งยังฉลาดมากความสามารถ”

เซวียนชินอ๋องทอดถอนใจ

เวลานี้ บรรยากาศปรองดองกลมเกลียว

ส่วนคนที่เยาะเย้ยตำหนิเซี่ยเชียนฮวัน เวลานี้ล้วนมีสีหน้ากระอักกระอ่วน