หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 56

“องค์หญิงไม่สู้เป็นห่วงตัวเองก่อนเถอะ เจ้าพกถุงหอมไว้นานเช่นนั้น กลิ่นหอมติดตัวนานแล้ว อย่าว่าแต่สุนัขตัวผู้เลย แม้แต่นกตัวผู้ที่บินบนฟ้ายังอดไม่ได้ที่จะอุจจาระรดใส่เจ้า”

เซี่ยเชียนฮวันหยิบตะเกียบขึ้นมาอย่างสบายอารมณ์ เพียงพูดสองสามคำก็ทำให้องค์หญิงโกรธจนหน้าเขียว!

ดูเหมือนว่าช่วงนี้นางคงตกใจจนไม่กล้าออกจากบ้านแล้ว

งานเลี้ยงดำเนินต่อไป

หลังจากช่วยชีวิตเซวียนชินอ๋องไว้ เซี่ยเชียนฮวันรู้สึกได้อย่างชัดเจนว่ามีคนใช้สายตามองนางมาเป็นครั้งคราว บ้างรู้สึกสนใจ มองสำรวจ บ้างกลับเป็นความสงสัยและหวัดหวั่น

อาหารมื้อนี้ เมฆดำลอยคละคลุ้ง

หลังจากที่นางได้ตัดสินใจแล้ว ตำแหน่งนางในราชวงศ์นาง ดูเหมือนกำลังจะเปลี่ยนแปลงไป

......

หลังจบงานเลี้ยง

หลังจากฮ่องเต้เสด็จกลับไปก่อน ทุกคนทยอยแยกย้ายกลับบ้านตน

กระทั่งคนส่วนมากจากไปแล้ว ในที่สุดเซี่ยเชียนฮวันก็ไม่มีรู้สึกถูกจับจ้องอีกต้องไป นางผ่อนคลายลงได้แล้วและค่อยๆ ดื่มน้ำแกงรังนกที่เหลือจนหมดอย่างเงียบๆ

ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อใด เซียวเย่หลันที่ทำสิ่งใดไม่สนใจผู้อื่นมาตลอดกลับไม่ได้จากไป ทว่ากลับนั่งอยู่ข้างเซี่ยเชียนฮวันเงียบๆ

ราวกับรอนางกินเสร็จโดยเฉพาะ

“เจ้าเองกินไม่อิ่มเช่นกันหรือ?” เซี่ยเชียนฮวันถือถ้วยน้ำแกงมองเซียวเย่หลันด้วยความประหลาดใจ

มุมปากเซียวเย่หลันกระตุกเล็กน้อย ชั่วครู่หนึ่งเขาก็พูดเสียงต่ำ “ถังข้าว”

“ถุย เจ้านั่นแหละเป็นถังข้าว ไม่ถูก เจ้าเป็นถังเหล้าใบใหญ่”

จากการสังเกตของเซี่ยเชียนฮวัน อาหารเย็นมื้อนี้ เขาไม่ค่อยได้ขยับตะเกียบเลย

ส่วนใหญ่แล้วก็ดื่มอยู่คนเดียว

ช่างสิ้นเปลืองอาหารแสนโอชะจริงๆ

นางมองน้ำแกงรังนกถ้วยนั้นของเซียวเย่หลันที่ไม่ได้แตะต้องเลยแม้แต่น้อย จึงทำใจกล้ายื่นมือไปยกมาวางไว้หน้าตนเอง “เจ้าไม่เอาหรือ? เช่นนั้นข้าดื่ม”

เซียวเย่หลัน “...”

เสียแรงที่คิดว่าสตรีผู้นี้นับว่าใช้ได้

“ได้ ได้ ได้ เจ้าคิดว่าเป็นคนสารเลวก็เป็นคนสารเลวเถอะ พ่อของเด็กไม่ใช่เจ้ายิ่งดี ข้าไม่อยากคลอดปีศาจน้อยอารมณ์รุนแรง เอะอะก็จะฆ่าคนออกมาหรอก”

เซี่ยเชียนฮวันหยิบผ้าเช็ดมาเช็ดปาก

ไม่แน่ว่า พ่อของเด็กคนนี้อาจไม่ใช่เซียวเย่หลันจริงๆ?

บางครั้งสำหรับเรื่องร่าวที่ไม่อยากจดจำ คนเราก็เลือกที่จะลืม

ดังนั้น นางเกิดสูญเสียความทรงจำก็อาจเป็นไปได้

ขณะที่กำลังคิดฟุ้งซ่าน พลันได้ยินเสียงเซียวเย่หลันถามอีกครั้ง “โรคของเสด็จอา เจ้าไม่รู้สาเหตุของโรคจริงหรือ?”

“ไม่รู้ โรคลมชักเช่นนี้บางคนเป็นตั้งแต่เกิด บ้างคนเคยผ่านประสบการณ์บางอย่างจึงกระตุ้นโรค ใครจะบอกได้ชัดเจนกัน”

เซี่ยเชียนฮวันตอบกลับคร่าวๆ

นางเหลือบมองเซียวเย่หลัน กลับพบว่าดวงตาของเขาดูเหมือนจะเข้มลึกมากกว่าปกติ

“ข้ารู้สาเหตุโรคของเขา”