หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 58

“ไทเฮาเชิญพระชายาอ๋องไปพบที่ตำหนักหย่งโซ่ว”

ขันทีก้มโค้งคำนับให้กับเซี่ยเชียนฮวัน

เซี่ยเชียนฮวันถอนหายใจด้วยความโล่งอก

ที่แท้ก็เป็นคนของเสด็จป้า

เกือบนึกว่าฮ่องเต้เฒ่าย้อนกลับมา พบว่านางแสร้งเป็นหมูเพื่อหลอกกินเสือ คิดจะหาเรื่องนาง

“ข้าไปเดี๋ยวนี้” เซี่ยเชียนฮวันหันหน้ามา จงใจขยิบตาใส่เซียวเย่หลัย “ท่านพี่กลับบ้านไปก่อน รอข้านะ”

“ไม่มีใครคิดจะรอเจ้า”

เซี่ยเชียนฮวันทำให้เซียวเย่หลันรู้สึกรังเกียจได้สำเร็จแล้ว

เขาเดินออกจากท้องพระโรงโดยไม่หันหน้ากลับมา ยิ่งเดินยิ่งเร็วขึ้น ราวกับสตรีที่อยู่ด้านหลังเป็นเชื้อโรคระบาด

เซี่ยเชียนฮวันเดินตามขันทีไปยังตำหนักหย่งโซ่ว

เพิ่งก้าวข้ามธรณีประตู นางได้กลิ่นหอมอ่อนๆ ที่ทำให้รู้สึกสดชื่น ราวกับอยู่ท่ามกลางทะเลดอกไม้ ทำให้คนอดไม่ได้ที่จะสูดหายใจลึกๆ

ไทเฮาเป็นผู้เชี่ยวชาญในการปรุงเครื่องหอม

แตกต่างจากผู้สูงอายุคนอื่นที่ชอบจุดธูปไหว้พระ งานอดิเรกของไทเฮาส่วนมากเป็นการปรุงเครื่องหอม ดังนั้นในตำหนักหย่งโซ่วมักจะอบอวนไปด้วยกลิ่นหอม ดึงดูดผีเสื้อมากกว่าตำหนักของนางสนมอื่นๆ

ท่ามกลางกระถางสำริดหยกแต่ละใบ มีหญิงชราผมสีเงินใบหน้ามีเมตตาคนหนึ่งยืนอยู่ แม้บนใบนางจะมีริ้วรอยไปตามกาลเวลา แต่นางก็ยังคงสง่างามและสูงส่ง แค่มองก็รู้ว่าตอนเยาว์วัยนั้นงดงามล่มเมืองเพียงใด

“เสด็จป้า!” เซี่ยเชียนฮวันตะโกนเรียก

ไทเฮาเงยหน้ามา ยิ้มและกวักมาเรียกนาง “ฮวันฮวัน มานี่”

เซี่ยเชียนฮวันเดินไปหาไทเฮา รู้สึกเหมือนตัวเองถูกกลิ่นหอมของดอกไม้และผลไม้โอบล้อมไว้ กลิ่นหอมสุดอลังการ

“เจ้าลองดมนี่คือกลิ่นใด” ไทเฮาหยิบถุงหอมขึ้นมาส่งให้เซี่ยเชียนฮวัน

“กลิ่นอาวุธสงคราม เหมือนกับดาบ”

หลังจากที่เซี่ยเชียนฮวันดม สีหน้าก็เผยความประหลาดใจ

ต่อหน้าไทเฮา ต่อให้เซี่ยเชียนฮวันออดอ้อนเพียงใดก็ไม่เกินขอบเขต

ทั้งสองนั่งลง ไทเฮาจับมือเซี่ยเชียนฮวันและพูดแฝงไปด้วยความหมาย “ฮวันฮวัน เจ้ารู้สึกหรือไม่ กลิ่นของเมามายในสนามรบเมื่อครู่ เหมือนกับใครบางคน”

เซี่ยเชียนฮวันชะงักไป

ไม่นาน นางก็เข้าใจว่าไทเฮาหมายถึงใคร

ทว่านางไม่อยากยอมรับจึงแกล้งทำไขสือ “บนตัวผู้ใดจะมีกลิ่นหอมเช่นนี้ได้ ข้าไม่เคยได้กลิ่นมาก่อน”

“เด็กไง่” ไทเฮาถอนหายใจ “สามีเจ้าถูกขนานนามว่าเทพสงครามที่ยากหาผู้ใดเทียบ ฆ่าคนมากมาย ร่างกายเขาย้อมไปด้วยกลิ่นคาวของคมดาบและเลือด ข้าพูดถูกหรือไม่?”

เซี่ยเชียนฮวันนิ่งเงียบไปชั่วครู่ “นั่นเป็นกลิ่นอายแห่งความตาย ทั้งไม่หอม และไม่หวาน”

“ที่เจ้ารู้สึกเช่นนี้ นั่นเป็นเพราะเจ้ายังไม่ได้เดินเข้าไปในใจเขา”

ไทเฮามองนางแล้วพูด