หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 89

“ทำไม เจ้าหึงหวงอย่างนั้นหรือ ไม่ให้ข้ามองชายอื่นเลยอย่างนั้นหรือ ?”

เซี่ยเชียนฮวันเหลือบมองเขาแวบหนึ่ง

ดวงตาของเซียวเย่หลันมีความโกรธเกรี้ยวอยู่ เขากล่าวอย่างเย็นชาว่า “ไม่ต้องเลือกแล้ว ข้าจะให้พวกเขาไปเดี๋ยวนี้”

“เดี๋ยวสิ ข้าเลือกคนนี้ก็ได้ ดูๆ แล้วร่างสูงกำยำดี หน้าตาก็หล่อใช้ได้ มาเป็นองครักษ์เงา ช่างไม่เหมาะเอาซะเลย”

เซี่ยเชียนฮวันเอานิ้วจิ้มกล้ามของชายผู้เป็นองครักษ์เงาด้วยความพึงพอใจเป็นอย่างยิ่ง

องครักษ์เงารูปหล่อผู้นั้นก็อดที่จะเขินจะแก้มแดงไม่ได้

“หลินซู่ ต่อไปเจ้ามีหน้าที่ปกป้องหญิงไร้ยางอายผู้นี้ ต่อไปหากมีคนคิดข่มขู่นางเอานางมาบีบบังคับข้าก็ฆ่ามันได้เลย” เซียวเย่หลันกัดฟันกรอดพลางกล่าว

องครักษ์เงาที่ชื่อหลินซู่ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะกล่าวถามอย่างระมัดระวังว่า “ฆ่าคนร้ายนั่นหรือว่าฆ่าพระยาชาพ่ะย่ะค่ะ”

“ฆ่าทั้งสองนั่นแหละ!”

เซียวเย่หลันทำเสียงฮึดฮัดออกทางจมูก ก่อนจะสะบัดแขนเสื้อและเดินไปเข้าไปทางลับ

“อย่าไปฟังเขา เจ้าบ้านั่นพูดด้วยความโกรธ” เซี่ยเชียนฮวันขยิบตาให้หลินซู่ “ชีวิตของพระชายาสำคัญที่สุด”

“ห๊ะ…อ๋อ”

หลินซู่ไม่เคยเห็นจ้านอ๋องเป็นเช่นนี้มาก่อนเลย เขาจึงตั้งตัวไม่ทัน

เซี่ยเชียนฮวันหันหน้าไป ทว่า สีหน้าของนางที่เผยออกมานั้นเต็มไปด้วยความรังเกียจ นางเดินตามหลังเซียวเย่หลันไปพลางแอบสบถด่าเขาอยู่ในใจ

เรื่องที่เขาทำก่อนหน้านี้ นางยังไม่ได้คิดบัญชีเลย

ตอนนี้กลับมาโกรธนางแทนเสียอย่างนั้น

หากเขาไม่ใช่ชายสารเลว โลกนี้ก็ไม่มีใครสารเลวแล้วล่ะ

เห็นแก่ที่เซียวเย่หลันส่งคนปกป้องนางอย่างลับๆ เซี่ยเชียนฮวันไม่ได้ดุด่าอะไรเขา เพียงแค่เหล่ตาแวบหนึ่ง แต่ไม่ได้มองเขาและไม่ได้พูดอะไรกับเขา

หน้าประตูจวนอ๋อง มีรถหน้าจอดรออยู่

ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใด เซียวเย่หลันถึงไม่ขี่ม้า แต่กลับนั่งรถม้าไปคันเดียวกับนาง และทิ้งซูอวี้เออร์ไว้ข้างหลัง

สีหน้าของเขาบึ้งตึง แต่ความจริงอยากยื่นมือไปจับและประคองเซี่ยเชียนฮวัน

เซี่ยเชียนฮวันเคยได้ยินท่านอาจารย์พูดว่า หากสามารถศึกษาวิชากุ่ยอีถึงขั้นสูงสุดได้ ก็จะเข้าใจได้ถึงวิญญาณของทุกสรรพสิ่ง

แต่นั่นก็ลี้ลับซับซ้อนเกินไปแล้ว นางไม่ค่อยเชื่อเท่าไรนัก

“อาจเป็นเพราะว่าข้าตั้งครรภ์อยู่กระมัง บังเอิญในฝูงหมาป่าฝูงนั้นมีแม่หมาป่าอยู่ด้วย มันรับรู้ได้ถึงกลิ่นว่าข้าตั้งครรภ์อยู่ สัญชาตญาณของความเป็นแม่กระมัง เลยดลบรรดาลให้พวกมันปล่อยข้าไป” เซี่ยเชียนฮวันกล่าวอย่างราบเรียบ

นางหาคำอธิบายที่ดูมีเหตุผลที่สุด

เซียวเย่หลันไม่เข้าใจเรื่องเหล่านี้ แต่เมื่อได้ฟังนางพูดถึงเด็กในท้อง สีหน้าของเขาก็ไม่ค่อยจะดีนัก

เขายังคงคิดว่าเป็นลูกของคนอื่นอยู่

“เด็กคนนี้ นับว่ายังโชคดีที่มีชีวิตรอดมาได้” เซียวเย่หลัน

“ใช่ แม้ท่านอ๋องจะไม่อยากรักษาลูกเสือลูกตะเข้คนนี้คนเอาก็ตาม แต่เขาก็มีชีวิตรอดมาได้”

เซี่ยเชียนฮวันกล่าวด้วยสีหน้าประชดประชัน

เซียวเยี่ยหลันสะดุ้งเล็กน้อย “นี่เจ้าได้ยินที่ข้าพูดกับหมออย่างนั้นหรือ ?”