หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1036

ลู่เจาเจาพยักหน้า พลางก้าวย่างเข้าไปในศาล

สวี่สืออวิ๋นประคองท้องรีบเดินเข้ามา

“เจาเจา......” เสียงสวี่สืออวิ๋นร้อนรน เดินมาจับมือของเจาเจาแน่นไม่กล้าปล่อย กลัวว่าหากปล่อยมือ ลูกสาวก็จะหายไปแล้ว

โหลวจิ่นถังเบิกตาโตทันที

ยื่นมือเล็กออกมาเทียบความสูง

“แดนศักดิ์สิทธิ์ดูแลคนแบบนี้หรือ? เพิ่งไม่นานจากตัวเตี้ยๆ สูงขึ้นแล้ว!!” ทำไมข้าไม่โตขึ้น!!

โหลวจิ่นถังทำหน้าพังทลาย

หรงเช่อก็จำเจาเจาน้อยได้นานแล้วพลางพูดด้วยรอยยิ้มว่า “วิธีการเปลี่ยนรูปลักษณ์ของแดนศักดิ์สิทธิ์มีมากมายนับไม่ถ้วน คิดว่าเจาเจาใช้วิชาของแดนศักดิ์สิทธิ์แล้วกระมัง”

ลู่เจาเจายิ้มจนคิ้วโค้ง แล้วจึงพยักหน้า

ผู้ใหญ่บ้านตกใจ “ฮูหยิน นะ......นี่เป็นลูกสาวสี่ขวบคนนั้นของท่านหรือ?”

มิน่าพูดจามีความรู้สึกแปลกแยกนิดๆ

ดูมีความเด็กอยู่เล็กน้อย

สวี่สืออวิ๋นพยักหน้า “อืม ท่านอย่าเห็นนางตัวสูง คำนวณแล้วเพิ่งสี่ขวบเอง”

“ฮูหยิน ท่านมีวาสนามาก” ผู้ใหญ่บ้านทอดถอนใจเล็กน้อย

สวี่สืออวิ๋นมาแดนศักดิ์สิทธิ์ครั้งแรก บังเอิญเดินถึงหมู่บ้าน ผู้ใหญ่บ้านใจดีรับไว้ แต่คิดไม่ถึงนี่กลับเป็นโชคของพวกเขา

ลู่เจาเจาจ้องมองรูปปั้นในศาล

ทั้งๆ ที่เป็นรูปปั้นหินองค์หนึ่ง แต่ใครก็สามารถรับรู้ถึงดวงจิตเทพที่ซ่อนอยู่ข้างใน

ลู่เจาเจาเดินถึงหน้าโต๊ะบูชา บนโต๊ะยังถวายผลแตงของหวานไม่น้อย

นางยื่นมือหยิบมาหนึ่งชิ้น แล้วกัดเบาๆ หนึ่งคำ หวานจริงๆ

“ชอบก็กินเยอะหน่อย ท่านลองชิมดูเร็ว......” ผู้ใหญ่บ้านยื่นให้นางเองด้วยอาการสั่นๆ ดวงตาทั้งอ่อนโยนและเมตตา

บนรูปปั้นหิน ไม่รู้ปรากฏตาสีแดงหนึ่งตั้งแต่เมื่อไร

เหมือนกันทุกอย่างกับรอยบนหน้าผากของลู่เจาเจา

“ดี ดี ดี กลับมาก็ดี กลับมาก็ดี ตระกูลของพวกเราในที่สุดก็รอถึงวันที่ท่านกลับบ้านแล้ว”

ผู้ใหญ่บ้านสูดลมหายใจเข้าลึกๆ

“หมู่บ้านหินผู้ใหญ่บ้านรุ่นที่สิบสี่ ทั้งหมู่บ้านมีสามร้อยยี่สิบแปดคน ต้อนรับเทพกระบี่กลับมา”

ลูกบ้านทั้งหมู่บ้านต่างมองหน้ากัน

มุมปากผู้ใหญ่บ้านมีรอยยิ้มเล็กน้อย ดึงมือของเจาเจาเบาๆ และนำมือน้อยที่เปื้อนเลือดประทับบนรูปปั้นหิน

ชั่วพริบตา

รูปปั้นหินสีเทา ก็มีแสงสว่างไกลหมื่นจั้งทันที

ทั้งศาลกลายเป็นแสงสีทองระยิบระยับ แม้แต่ระหว่างฟ้าดินก็ปรากฏเสียงสวดเป็นระยะๆ

ตุบ……