หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1042

แถมยังค่อนข้างสง่างามอีกด้วย

“โอย มาช่วยตาแก่เร็วเข้า...”

“เด็กน้อย ช่วยข้าเร็วเข้า ข้าไม่ใช่ภูตป่าเขาที่ไหน ข้าคือผู้อาวุโสสำนักหนังสือ” ชายชราถอนหายใจ

สำนักหนังสือ?

ลู่เจาเจาเคยได้ยินมาว่าเป็นสำนักที่เข้าสู่ลัทธิเต๋าผ่านทางวรรณกรรม

ลู่เจาเจานึกได้ว่าพี่ใหญ่เคยใช้วรรณกรรมขับไล่ไออธรรมในช่วงเทศกาลสารทจีน พี่ใหญ่ก็น่าจะเข้าสู่ลัทธิเต๋าผ่านวรรณกรรมได้

“ทำไมท่านถูกแขวนบนต้นไม้ล่ะ” ลู่เจาเจาถาม

ชายชราโกรธจนตะโกนด่า "ไม่ใช่เพราะศิษย์อกตัญญูพวกนั้นหรือ เดิมทีจะไปร่วมแข่งขันที่สำนักหมื่นกระบี่ ตอนที่เราเดินผ่านป่าแห่งนี้ ก็ถูกสัตว์ปีศาจโจมตี"

“ลูกศิษย์วิ่งเร็วปรื๋อ”

“แขนขาข้าถูกต้นไม้ปีศาจมัดจนแน่น หากเจ้าช่วยข้าพ้นวิกฤติ ข้าจะต้องตอบแทนอย่างเต็มที่แน่นอน!”

“ถ้าอย่างนั้นข้าจะตัดเถาวัลย์ปล่อยท่านลงมา” ลู่เจาเจาชักกระบี่เจาหยางออกมาทันที นางเป็นเด็กที่กระตือรือร้นมาโดยตลอด

แสงเย็นเยียบวูบหนึ่ง กิ่งก้านเถาวัลย์ก็ถูกฟันฉับขาด

โครม

ชายชราตกลงพื้น

"ขอบใจมากสหายตัวน้อย"

"ข้าเป็นถึงผู้อาวุโสสำนักหนังสือ ความรู้ก็โดดเด่นอย่างมากในสามโลก เพื่อเป็นการแสดงน้ำใจ ข้ายินดีที่จะสอนสหายตัวน้อย... "

ได้ยินมาว่าคนเรียนหนังสือในโลกมนุษย์ต้องบูชาเขาตอนสอบ เพื่อความก้าวหน้าเจริญรุ่งเรือง

ถ้าได้ตนเองสอน ถือเป็นเรื่องที่โชคดีมาก

เดิมทีลู่เจาเจายิ้มหน้าบาน แต่พอฟังแล้วสีหน้าก็เคร่งขรึมขึ้น

มองดูชายชราหยิบตำรับตำราหนาเตอะออกมาเป็นกอง

นางถอยหลังไปหนึ่งก้าว ทั้งตัวเต็มไปด้วยการต่อต้าน ดวงตาเบิกกว้าง กระทั่งเจือด้วยความน่ารักและความเหลือเชื่อ

“เจ้า...ตอบแทนความเมตตาด้วยการแก้แค้น!” ลู่เจาเจาโกรธมากจนนิ้วสั่น

แววตากล่าวหา น้ำตาเกือบจะร่วงออกมา

“ตอบแทนความเมตตาด้วยการแก้แค้นได้อย่างไร ข้ามีชื่อเสียงมากในโลกมนุษย์ ได้ยินมาว่ามีคนตั้งรูปปั้นข้าทั่วไป นักเรียนทั่วหล้าต่างก็กระตือรือร้นที่จะได้รับคำแนะนำจากข้า เจ้าเด็กน้อย... ไม่รู้ว่าตนเองเจอกับสมบัติระดับไหน!”

“เพื่อแสดงความซาบซึ้ง ข้ายินดีที่จะสอนเจ้าเองหนึ่งร้อยปี!”

“ตอนนี้เจ้าเพิ่งสี่ขวบเท่านั้น ได้ข้าสอนให้… เดี๋ยวๆ ๆ เจ้าจะทำอะไร!” ชายชรายังพูดขอบคุณไม่ทันจบ ก็เห็นเด็กหญิงคว้าเถาวัลย์เส้นหนึ่งมัดเขาแขวนกลับขึ้นไป!!”

ผู้อาวุโสสำนักหนังสือ???

“ผู้อาวุโส ข้านับนิ้วแล้ว ลูกศิษย์ของท่านเร่งเดินทางมาที่นี่แล้ว แค่เวลาก้านธูปเดียวก็ถึงแล้ว! เจาเจารับน้ำใจจากท่านไม่ได้ แขวนท่านขึ้นไปก่อน!”

สีหน้าเจาเจาตัวน้อยที่กระตือรือร้นบูดบึ้งจนน่าตกใจ

ความกระตือรือร้นครั้งหนึ่ง แลกมากับการเก็บตัวตลอดชีวิต