หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 644

เดิมทีคนแคว้นใต้มีพลังดวงจิตที่สามารถควบคุมได้

แต่ตอนนี้พลังเทพอ่อนแอลง มีเพียงหนานมู่ไป๋เท่านั้นที่สามารถทำให้เซียงหลิ่วเข้าใกล้ได้บ้าง

หนานมู่ไป๋มีรอยยิ้มเย้ยหยันปรากฏขึ้นที่มุมปาก

เขาเอื้อมมือโบกไปทางเซียงหลิ่ว “ท่านเซียงหลิ่ว หิวหรือยัง?”

งูเก้าหัวยืดลำตัวขึ้นสูง มองผู้คนที่อยู่เบื้องล่างด้วยสายตาเหยียดหยาม เกล็ดบนตัวมันเปล่งประกายแสงเย็นยะเยือกออกมา ว่ากันว่า เกล็ดของมันนั้นแข็งแกร่ง ไม่มีอะไรทำลายได้

ลำตัวของมันสูงมาก เก้าหัวของมันที่เหยียดคอขึ้นสูงเกือบแตะถึงเพดาน

ลำตัวงูพันเกี่ยวกันเป็นวง สร้างความหวาดกลัวให้กับผู้คนอย่างมาก

ติ๊กติ๊ก…

โลหิตหยดลงบนพื้น และกัดเซาะพื้นผิวจนกลายเป็นรอยดำ ทุกคนเห็นแล้วต่างเปลี่ยนสีหน้าไปอย่างฉับพลัน

เหล่าทหารองครักษ์รีบเร่งเข้ารายล้อมรอบฮ่องเต้ไว้ พร้อมด้วยธนู

ดูเหมือนว่าหนานมู่ไป๋จะชอบเห็นผู้คนตกอยู่ในความหวาดกลัว “ฝ่าบาทอย่าได้กลัว เกล็ดบนตัวเซียงหลิ่วนั้นไม่หวั่นต่อน้ำและไฟ ลูกธนูเหล่านี้ไม่สามารถทำร้ายมันได้เลย แต่กลับจะกระตุ้นให้มันโกรธและพ่นพิษออกมาเสียมากกว่า ข้าเกรงว่าจะทำให้ที่นี่กลายเป็นหนองน้ำ”

“ข้าได้ยินมาว่า เป่ยเจาเคยเป็นดินแดนที่แห้งแล้งจนแม้แต่หญ้าสักต้นก็ไม่ขึ้น ข้าหวังว่ามันจะไม่กลับไปเป็นแบบนั้นอีก”

“ฟ่อ…”

“ฟ่อ…”

เสียงฟ่อฟ่อของงูเก้าหัว ทำให้สวี่สืออวิ๋นขนลุกไปทั่วร่างกาย

ฮ่องเต้สีหน้าไม่ดี รอบตัวเขามีทหารองครักษ์รายล้อมหนาแน่น เขาพอจะคาดเดาได้แล้วว่า หนานมู่ไป๋ต้องการทำอะไรกันแน่

เขาต้องการให้สัตว์ร้ายกินคนที่อยู่ตรงนั้น!

ผู้ที่ได้รับเชิญเข้าร่วมงานเลี้ยงในวังวันนี้ ล้วนเป็นราชวงศ์ขุนนางหรือเหล่าขุนนางทหาร ไม่ว่าจะกินใครเข้าไป ก็จะสร้างความเสียหายให้กับภาพลักษณ์ของเป่ยเจาได้อย่างใหญ่หลวง!

ฮ่องเต้โกรธเกรี้ยวจนหัวใจร้อนระอุ ราวกับถูกแคว้นใต้เหยียบย่ำศักดิ์ศรี

“ฝ่าบาท เซียงหลิ่วหิวแล้ว มันหิวจนควบคุมตัวเองไม่ได้ ข้าเองก็ไม่สามารถควบคุมมันได้เสียด้วย” หนานมู่ไป๋พูดด้วยรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความชั่วร้าย

“เจาเจา เจาเจา ทำไมเจาเจาถึงคลานออกมาล่ะลูก? รีบวิ่งกลับไปเร็วเข้า!” สวี่สืออวิ๋นรีบร้อนจนหน้าซีดเผือด มือไม้สั่นเทา

[เซียงหลิ่ว เซียงหลิ่ว? ทำไมข้ารู้สึกคุ้นเคยจัง?]

หนานมู่ไป๋แทบกลั้นเสียงหัวเราะไว้ไม่อยู่

“นี่เจ้ากำลังจะให้เซียงหลิ่วกินผักงั้นหรือ? เจ้าล้อเล่นหรือไง!” แคว้นใต้ใช้ไก่ เป็ด วัว แกะ และหมูสังเวยให้กับมัน ยังทำให้มันโกรธกริ้วเลย

หนานมู่ไป๋เหลือบมองไปทางเจาเจา “ท่านเซียงหลิ่วชอบกินเด็กทารกมากที่สุดเลยนะ…”

“เจาเจารีบกลับมาเร็วเข้า!” สวี่สืออวิ๋นรีบพุ่งออกไปด้วยความร้อนรน

สีหน้าฮ่องเต้ดูไม่สู้ดีนัก “เจ้าพวกชั่วช้า มัวทำอะไรอยู่ตรงนี้ รีบไปช่วยองค์หญิงเร็วเข้า!”

ลู่เจาเจาเดินต่อไปอีกสองสามก้าวแล้วยื่นแครอทให้

“กินผัก กินผัก...”