หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 646

ใต้เท้าหมิงขมวดคิ้ว ร่างกายก็ตึงเครียดไปทั้งตัว

ปลายนิ้วของเขาหลอมรวมพลังเทพ ทำให้ต้นไม้สีเขียวด้านหลังสั่นไหวเบาๆ นี่คือพลังชีวิตที่เขาสามารถควบคุมได้เพียงเล็กน้อย

แววตาของเขาจดจ่ออยู่ที่จุดศูนย์กลาง

สวี่สืออวิ๋นในตอนนี้ทั้งตัวอ่อนระทวยทรุดลงกับพื้น ใจเต้นระส่ำระสายจนขึ้นมาอยู่ที่ลำคอ

ฮ่องเต้เตรียมพร้อมที่จะแตกหักกับแคว้นใต้แล้ว

“เจ้าต้องแปรงฟันให้มากขึ้นนะ เจ้ามีถึงเก้าหัวและมีเก้าปาก ยิ่งต้องแปรงฟันบ่อยๆ ไม่งั้นเหม็นแย่เลยนา…”

“เจาเจาแปรงฟันเช้าเย็นทุกวันเลยนา”

“หรือว่า เจ้าแปรงฟันไม่เป็นใช่หรือไม่?”

“ข้าสอนเจ้าได้นะ” ลู่เจาเจายิ้มกริ่ม โดยไม่ทันสังเกตแววตาของงูที่เย็นชาและกำลังอ้าปากกว้างเพื่อที่จะกัดนางอย่างโหดเหี้ยม

“งูที่ข้าเคยเลี้ยงเมื่อก่อนมันเก่งมากเลยนะ มันแปรงฟันเก่งมาก มันใช้หางม้วนกิ่งก้านของต้นหลิว แปรงฟันจนสะอาดเอี่ยมอ่อง แถมยังมีกลิ่นหอมอีกต่างหาก อ้อ ลืมบอกไป เจ้ารู้หรือไม่ว่างูตัวน้อยของข้ามันชื่อว่าอะไร? มันชื่อ…”

ดวงตาของงูเผยแววเยือกเย็น มันอ้าปากกว้าง แล้วพุ่งเข้าจะกัดนาง

“อา!!!” เสียงกรีดร้องด้วยความตกใจดังขึ้น

สวี่สืออวิ๋นลุกขึ้นราวกับคนเสียสติ ลูกธนูนับไม่ถ้วนพุ่งใส่งูเก้าหัว

หรงเช่อสละชีวิตรีบพุ่งตัวไปอยู่ตรงหน้าลู่เจาเจา…

“เซียงเซียง” เจ้าเด็กน้อยคิ้วโค้งมน เสียงใสไร้เดียงสาแฝงไปด้วยความนุ่มนวล

ปากที่อ้าเปิดกว้างหยุดอยู่บนหัวของนาง

ทันใดนั้น ในดวงตาของงู ดูเหมือนว่าจะมีประกายความสับสนปรากฏขึ้น

ลูกธนูนับไม่ถ้วนพุ่งใส่ร่างกายของมัน แต่กลับร่วงหล่นลงบนพื้นโดยไม่ทิ้งรอยแผลใดๆ มันไม่มีแม้แต่รอยขีดข่วนด้วยซ้ำ เกล็ดของมันหนาแน่นจนลูกธนูไม่สามารถแทงทะลุเข้าไปได้เลย

คำว่าเซียงเซียง เปรียบเสมือนจุดอ่อนของมัน ราวกับความหวาดกลัวที่มาจากจิตวิญญาณ

เจ้างูเก้าหัวสะดุ้งโหยงเหยง และจ้องมองเด็กน้อยตรงหน้าด้วยความงุนงง

แม้จะเล็กน้อยจนไม่เพียงพอที่จะอิ่มท้อง แต่มันก็กินราวกับเป็นสิ่งของที่น่าเอร็ดอร่อย

มันทั้งเชื่อฟังและแสนจะเชื่อง

ลู่เจาเจายิ้มร่า “เจ้าก็ชอบกินงั้นหรือ? เก่งมาก ข้าจะป้อนให้เจ้าเอง…” ลู่เจาเจาวิ่งโซเซกลับไป สวี่สืออวิ๋นพยายามจะจับนางไว้แต่คว้าตัวไม่ทัน

มือซ้ายของนางถือจานผักกาดขาวหยก ส่วนมือขวาถือจานหัวไชเท้าแก้ว

ทั้งหมดล้วนเป็นอาหารที่นางไม่ชอบกิน

“ฮ้า ช้าก่อน…” ฮ่องเต้อ้าปากค้างด้วยความงุนงง

แต่ลู่เจาเจากลับไม่สนใจเลย รีบหยิบผักกาดขาวและหัวไชเท้าป้อนให้สัตว์ร้าย

สัตว์ร้ายที่เพิ่งขู่ฟ่อฟ่อเมื่อครู่ ตอนนี้กลับกลายเป็นเชื่องเหมือนอย่างจุยเฟิง ไม่สิ มันเชื่องกว่าจุยเฟิงเสียอีก

“นี่เจ้าจะกินหมดได้อย่างไร? เจ้ามีตั้งเก้าหัว ต้องเรียงคิวกันชิมนะ” ลู่เจาเจาใช้ตะเกียบฟาดลงบนหัวงูตัวกลาง แม้แต่ใต้เท้าหมิงเองก็อ้าปากค้างเมื่อได้เห็นสิ่งนี้