หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 647

แม้แต่ฮ่องเต้แคว้นใต้ก็ไม่กล้าเคาะหัวมัน

หนานมู่ไป๋ตาแดงก่ำด้วยความโกรธ “จะเป็นไปได้ยังไง?! มันเป็นไปไม่ได้!! ตำราโบราณบันทึกไว้ว่าสัตว์ร้ายเซียงหลิ่วกินคนเป็นอาหาร และมีสันดานที่โหดเหี้ยม แล้วทำไม... ทำไมถึงกินผักได้ล่ะ!!”

“เจ้าตาบอดหรือ? ดูสิ มันกินอย่างมีความสุขมาก”

หนานมู่ไป๋ดูเหมือนได้รับแรงกระตุ้นอย่างรุนแรง

นี่คือสายเลือดของสัตว์ร้ายตั้งแต่โบราณกาลที่ทั้งทรงพลังและสูงศักดิ์!!

“เจ้าอย่าลืมแปรงฟันเช้าเย็นล่ะ เจอกันครั้งหน้าข้าจะตรวจสอบดู ถ้าเจ้าไม่เชื่อฟังล่ะก็…” ลู่เจาเจาขมวดคิ้วเล็กน้อย เจ้าสัตว์ร้ายตัวนั้นสั่นสะท้านเบาๆ

“อร่อยไหม?”

หัวทั้งเก้าพยักหน้าอย่างรวดเร็ว ไร้ซึ่งท่าทีเย่อหยิ่งและโหดเหี้ยมเช่นยามเผชิญหน้ากับราชวงศ์แคว้นใต้

หนานมู่ไป๋ยืนนิ่งอึ้งไปนานแล้ว

ปัญหาอยู่ตรงไหนกันแน่?

หนานมู่ไป๋ยืนนิ่งดวงตาเบิกกว้าง จ้องมองสัตว์ร้ายผู้พิทักษ์แผ่นดินที่เปี่ยมไปด้วยพลังอำนาจ ซึ่งกำลังนอนหมอบอย่างเชื่อฟังอยู่เบื้องหน้าลู่เจาเจา

มันกำลังกัดกินอาหารมังสวิรัติที่มันเกลียดที่สุด คำแล้วคำเล่า

“นี่เจ้าไม่ได้แปรงฟันมานานแค่ไหนแล้ว? ฟันเจ้าทั้งสกปรกและเหม็นมาก”

“ถึงจะเป็นสัตว์เลี้ยงตัวเล็กๆ ก็ต้องรักษาความสะอาดเช่นกัน” ลู่เจาเจาตะโกนเรียกสาวรับใช้ที่กำลังยืนตัวสั่นเทา ให้นางไปเด็ดกิ่งหลิวมา

“เจ้าเอากิ่งหลิวแปรงซะ แปรงให้สะอาดหมดจดด้วยล่ะ”

“ทั้งเก้าหัวเก้าหน้า ห้ามละเลยสักหัวเลยนะ ข้าจะตรวจสอบเจ้าแน่ๆ”

“เจ้าต้องใช้หางเล็กๆ ของเจ้าม้วนกิ่งหลิวแล้วแปรงทีละหัว ข้ามีประสบการณ์ เจ้าต้องฟังข้านะ!” ลู่เจาเจาตบหน้าอกดังปังๆ

สวี่สืออวิ๋นอ้าปากค้างซ้ำๆ อยู่อย่างนั้น

จ้องมองสัตว์ร้ายในตำนานที่โหดเหี้ยมและดุร้าย กำลังใช้หางม้วนกิ่งก้านต้นหลิว แล้วพุ่งทะยานออกจากประตูวังไป

ลู่เจาเจาเอ่ยสั่งสาวใช้ตัวน้อยว่า “ไปเอาถังมาสักใบ ตักน้ำใส่ไว้สักหน่อย เดี๋ยวมันต้องบ้วนปาก”

หน้าอกของหนานมู่ไป๋เต้นรัวอย่างรุนแรง ใต้เท้าหมิงจึงลุกขึ้นยืนและกล่าวว่า “ฝ่าบาทเป่ยเจา เราจะต้องปลอบโยนประชาชนเป่ยเจาอย่างแน่นอน และจะให้คำตอบที่น่าพอใจแก่พวกเขา”

หนานมู่ไป๋กัดฟันและไม่พูดอะไร

แต่ฮ่องเต้ก็ไม่ได้สนใจแต่อย่างใด

เขากำลังรู้สึกพึงพอใจอย่างมาก

เป่ยเจาต้องยอมพ่ายแพ้ให้กับแคว้นใต้มาเนิ่นนานเพียงใด? ครั้งนี้ในที่สุดเจาเจาก็กอบกู้ศักดิ์ศรีให้กับเขา และชะล้างความอับอายที่ผ่านมา!

“มันโหดเหี้ยมตรงไหนกัน? มันดุร้ายตรงไหนกัน? ข้ามองว่ามันออกจะน่ารักและเชื่อฟังดี” ลู่เจาเจาจ้องมองหนานมู่ไป๋ด้วยความไม่พอใจ

“ท่านดูสิ มันแปรงฟันได้ดีแค่ไหน?”

“มันกินผักอย่างมีความสุขแค่ไหน?”

หนานมู่ไป๋สีหน้าบูดบึ้งและไม่ได้พูดอะไร

“เจาหยางเจาหยาง ข้าขอสัมผัสมันหน่อยได้หรือไม่? ข้ายังไม่เคยสัมผัสสัตว์ร้ายมาก่อนเลย” องค์ชายหกพูดโน้มน้าวลู่เจาเจาอย่างออดอ้อน