หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 648

“มันเป็นสัตว์เทพ” หนานมู่ไป๋ยืนกรานอธิบายอย่างดื้อดึง

“สัตว์เทพโบราณที่ดำรงอยู่มานานหลายพันปี เป็นลูกหลานของสวรรค์ เปี่ยมไปด้วยความทะนงตน มันไม่ใช่สิ่งที่เจ้าจะแตะต้องสัมผัสได้ง่ายๆ เป็นเพียงมนุษย์ธรรมดา แต่อยากจะสัมผัสสัตว์เทพเชียวหรือ!” หนานมู่ไป๋ยิ้มเยาะเย้ย บุคคลผู้มีโอกาสได้สัมผัสและเลี้ยงดูมันในแคว้นใต้ ก็มีเพียงไม่กี่คนเท่านั้น

“ทำไมจะสัมผัสไม่ได้? มันยังสามารถขี่ได้ด้วยล่ะ!” ลู่เจาเจาไม่พอใจ

หนานมู่ไป๋กลอกตาอย่างเหยียดหยาม

ดวงตาขององค์ชายหกแดงก่ำ ก้มหน้าลงด้วยความอึดอัด ไม่รู้จะทำอย่างไร

“ข้าบอกแล้วว่าจับได้ก็ต้องจับได้สิ เขาโกหกท่าน ไปกันเถอะ พี่หก ข้าจะพาท่านไปเอง!”

ลู่เจาเจาคว้าแขนขององค์ชายหกแล้ววิ่งพรวดออกจากประตูวัง เหล่าขุนนางต่างยืดคอราวกับคอห่าน และมองออกไปนอกวังด้วยความสงสัย

ทั่นฮวาหลี่จื้อซีนั่งอยู่หน้าห้องโถง

เขาเงยหน้าขึ้นและตะโกนด้วยความโมโหว่า “เจ้าจะแปรงฟันก็แปรงไปสิ แต่อย่ามาบ้วนน้ำใส่ชามของข้า!”

“ไอ้สารเลว ไอ้สารเลว ข้ายังไม่ได้ดื่มเหล้านี่เลยนะ” หลี่จื้อซีผลักโต๊ะ เก้าอี้ และม้านั่งไปด้านข้าง

นี่มันอะไรกันเนี่ย!

“เซียงเซียง เซียงเซียง…” สัตว์ร้ายที่กำลังแปรงฟันและส่ายหัวไปมาหยุดนิ่งไปชั่วครู่

มันค่อยๆ ก้มมองลงมายังลู่เจาเจาด้วยความระมัดระวัง

นาง จำข้าได้แล้วงั้นหรือ???!!!!!

เกล็ดของสัตว์ร้ายลุกชันขึ้นทั้งตัว แววตาของหนานมู่ไป๋เปล่งประกายร้ายกาจ เขาโกรธเกรี้ยวมาก!

กัดนางให้ตาย กัดนางให้ตาย กัดนางให้ตาย!!

นางบังอาจดูหมิ่นสัตว์เทพของแคว้นใต้! กัดนางให้ตายซะ!

ลู่เจาเจายิ้มกว้าง “ข้าเรียกเจ้าว่าเซียงเซียงได้หรือไม่? ถึงแม้ว่างูตัวน้อยที่ข้าเคยเลี้ยง มันจะไม่ได้ตัวใหญ่เท่าเจ้า แต่ข้ารู้สึกว่าพวกเจ้าเหมือนกันมากเลยนะ…”

ใจของสัตว์ร้ายที่กำลังตึงเครียดก็คลายลงทันที

“เซียงเซียง พี่หกของข้ายังไม่เคยสัมผัสสัตว์ร้ายมาก่อน เจ้าให้เขาได้ลองสัมผัสหน่อยได้หรือไม่?” นางจ้องมองเซียงหลิ่วด้วยความคาดหวัง

หางของเซียงหลิ่วยังพันแปรงสีฟันไว้แน่น

“ข้าขอจับหัวที่เหลืออีกได้ไหม?” องค์ชายหกถามขึ้นเสียงดัง

เหตุการณ์ที่น่าประหลาดใจยิ่งกว่านั้นก็เกิดขึ้น

สัตว์ผู้พิทักษ์ของแคว้นใต้ที่หยิ่งยโส กลับก้มหัวลงให้องค์ชายหกได้สัมผัสทีละหัวๆ

ผู้คนจากแคว้นใต้กำลังจะหมดแรงจนแทบจะวูบไป

“เซียงหลิ่วตัวสูงมากเลย ขี่บนหัวมันสนุกกว่าขี่จุยเฟิงเยอะเลย ท่านจะลองดูไหม?” ลู่เจาเจาเชิญชวนอย่างตื่นเต้น

องค์ชายหกกระโดดขึ้นอย่างตื่นเต้น ใบหน้าของเขาแดงก่ำ มือของเขาที่จับลู่เจาเจาไว้ก็กำลังสั่นระริก

“จริงหรือ ขี่ได้จริงๆ หรือ? น้องเจาเจา!!!” องค์ชายหกแทบจะร้องไห้ออกมา

“ได้แน่นอน ท่านเลือกสักหัวแล้วขึ้นไปเถิด”

ลู่เจาเจาโบกมืออย่างองอาจ

หนานมู่ไป๋ลุกขึ้นยืนอย่างฉับพลัน แรงลุกของเขารุนแรงจนเกือบจะพลิกโต๊ะคว่ำลงไปด้วย “ไม่ได้!” เสียงของเขาดังสนั่นไปด้วยความโกรธกริ้ว