หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 115

ไรยาราวกับถูกสายฟ้าฟาด อึ้งตะลึงอยู่กับที่

เมื่อคืน……เมื่อคืนคนที่อยู่ค้างคืนที่โรงแรมกับสาริศาคือธนพัต?

เพราะฉะนั้น แผนการของเธอคือล้มเหลว?

ไรยาโกรธจนแทบอยากจะกรีดร้องขึ้น แต่ต่อหน้าธนพัต เธอไม่กล้าเสียมารยาท จึงได้แต่กำหมัดแน่น กัดริมฝีปากไม่หันไปมองสาริศา หันหลังแล้วจะจากไป

“ไรยา เธอรอก่อน”

แต่สาริศาได้เรียกเธอให้หยุดลงด้วยเสียงสูง

ไรยาหันหลังกลับมา แล้วมือกอดอกทั้งสองข้าง ประสานตากับเธอโดยไม่แสดงความอ่อนแอออกมา

“ไรยา เธอจงฟังให้ดีนะ ครั้งนี้ฉันจะไม่เอาเรื่อง” สาริศามองดูไรยาด้วยสายตาเย็นชา “แต่ถ้าเธอกล้าใช้วิธีที่ต่ำทรามมารังแกกลั่นแกล้งฉันอีก ฉันก็จะหนามยอกเอาหนามบ่ง”

ไรยาตัวสั่นเทา แต่ยังคงรักษาความเย่อหยิ่งของตัวเองไว้ หันหลังแล้วจากไป

หลังจากที่ไรยาจากไป สาริศากับธนพัตก็ได้ขึ้นรถไป

ตลอดทาง สาริศานั่งเงียบ ๆ อยู่ในรถ แต่ในหัวสมองกลับครุ่นคิดไม่หยุด

เมื่อคืนคนที่วางยาจะต้องเป็นไรยาอย่างไม่ต้องสงสัยแน่นอน น้องสาวแท้ ๆ ของตัวเอง สามารถคิดเรื่องวางยามาทำลายความบริสุทธิ์ของเธอ ช่างทำให้จิตใจห่อเหี่ยวจริง ๆ!

เมื่อนึกถึงสิ่งที่ไรยาทำกับเธอในอดีต เธอก็อดไม่ได้ที่จะตัวสั่นเทา!

คืนนั้นเมื่อสองปีก่อน ภาพคล้ายกับครั้งนี้มาก หรือว่าจะเป็นฝีมือของเธอ

ธนพัตเห็นสีหน้าที่ผิดปกติของเธอ จึงเขย่าไหล่ของเธอเบา ๆ “สาริศา คุณไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า หรือ……จนเพลียเกินไป?”

สายตาชรัณที่มุ่งจดจ่ออยู่ท้ายรถด้านหน้า แต่เพียงสามคำ‘เพลียเกินไป’ได้เข้ามาในใบหู จึงทำให้คิดเลยเตลิดในบัดดล จนหน้าแดงขึ้น

เพลียเกินไป?

สาริศาชะงัก คิดถึงเมื่อคืน ก็อดไม่ได้ที่จะหน้าแดงก่ำขึ้น จึงจ้องเขม็งธนพัตแวบหนึ่ง

ธนพัตกระแอมเบา ๆ “เพลียแล้วก็ต้องเสริมบำรุงหน่อย”

“ไม่ ๆ ๆ ไม่ใช่ ฉันไม่ได้เพลีย” สีหน้าของสาริศายิ่งแดงก่ำขึ้น และรีบอธิบายอาการใจลอยเมื่อสักครู่นี้

“ไม่เพลีย? หรือไม่พวกเราทำ……”

สาริศารีบยื่นมือออกมาปิดปากของธนพัตที่ต้องการพูดเรื่องไร้สาระนั้น

แต่มือของเธอกลับถูกเขาจับไว้

ธนพัตแสดงท่าทางที่จริงจังออกมา “พูดสิ เมื่อสักครู่คิดอะไรอยู่”

ธนพัตคนนี้รู้ทุกอย่างจริง ๆ

สาริศานั่งกลับไป แล้วหันหน้ามองไปยังนอกหน้าต่างที่รถจราจรคับคั่งไปด้วยรถยนต์ ครุ่นคิดครู่หนึ่ง จากนั้นเปล่งเสียงออกมาอย่างช้า ๆ “ฉันกำลังสงสัยเรื่องเมื่อสองปีก่อนว่ามีความเกี่ยวข้องกับไรยา”

“อยากให้ผมช่วยคุณสืบไหม”

สาริศาลังเลครู่หนึ่ง

เมื่อก่อนเธอไม่มีพลังพอที่จะเผชิญกับสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อสองปีที่ก่อน แต่ว่าตอนนี้เธอมีธนพัตคอยอยู่ข้าง ๆ เหมือนเธอมีพลังมีเรี่ยวแรงที่จะทำให้เธออยากสืบให้กระจ่าง ว่าตอนนั้นเป็นใครกันที่ทำให้เธอสูญเสียของที่สำคัญที่สุดไป!

“ค่ะ” สาริศาเห็นด้วย

ธนพัตนึกเรื่องหนึ่งขึ้นมา ตอนนี้เห็นทีว่าสามารถบอกเธอได้แล้ว เขาจึงลองกล่าวหยั่งเชิง：“อันที่จริงผมได้เริ่มสืบมาบ้างแล้ว”

เขายังคงถือสาเรื่องราวในครั้งนั้น ไม่อย่างนั้นจะไปสืบทำไม

สาริศาแววตาหม่นลง แต่กลับไม่พูดอะไร เพียงแต่ถามขึ้น：“คุณสืบได้อะไรมา”

ธนพัตบอกสาริศาว่า เรื่องที่เธอถูกล่วงเกินเธอไม่ใช่ผู้ชายคนนั้น แต่ว่าเป็นคนอื่น สำหรับตัวตนที่แท้จริงของคนนั้นยังอยู่ในขั้นตอนการสืบค้น

ไม่ใช่ผู้ชายคนนั้นก็ยังเป็นผู้ชายอื่นอยู่ดี

สาริศาได้ยินข้อมูลนี้แล้ว ไม่ได้มีความสนใจมากนัก

“แม่!” สาริศาเข้าประตูมา มองคุณแม่ที่สีหน้าดีขึ้นเรื่อย ๆ อย่างโล่งใจ

“สวัสดีครับคุณป้า” ธนพัตเลื่อนรถเข็นเข้ามาพร้อมกัน

กันยาสีหน้าแข็งทื่อ แต่ก็ยังคงตอบกลับอย่างสุภาพ

ชรัณวางของฝากในมือลง แล้วก็ยืนรออยู่นอกประตู

“มาเยี่ยมอย่างกะทันหัน จึงนำของฝากมาเพียงเล็กน้อย ล้วนเป็นของบำรุงสำทั้งนั้น” ธนพัตกล่าวเบา ๆ “คุณป้าอย่าได้ถือสานะครับ”

กันยาไม่ชอบให้ลูกสาวกับอยู่กับคนรวยคนนี้ เธอจึงจงใจทำสีหน้าเย็นชาใส่ “พวกเราเป็นครอบครัวเล็ก ๆ คงรับของฝากเหล่านี้ไว้ไม่ได้ ต่อไปคุณก็ไม่ต้องนำของอะไรมาฝากแล้ว”

ธนพัตมองกันยา โดยมองไม่ออกถึงอารมณ์ทางสีหน้า

“แม่!” สาริศาอดไม่ได้ที่จะไม่พูด จึงนั่งลงข้างเตียงของกันยา ดึงมือของเธอขึ้นมาแล้วรีบกล่าว：“ธนพัตเขาหวังดีค่ะแม่”

ธนพัตไม่เคยรู้ว่าจะเข้าหาแม่ยายอย่างไร จึงทำอะไรไม่ถูก ได้แต่นิ่งเงียบอยู่ตรงนั้น

สาริศายังไม่เคยเห็นธนพัตทำตัวไม่ถูกเช่นนี้มาก่อน จึงรู้สึกขำ “ธนพัต ใกล้เที่ยงแล้ว คุณช่วยไปซื้ออาหารมาให้หน่อยสิ แม่ของฉันชอบทานหมูตุ๋นที่สุดเลย”

ธนพัตพยักหน้า

หลังจากที่ธนพัตและชรัณจากไป สาริศาถึงได้กล่าวกับกันยาว่า：“แม่คะ เมื่อสักครู่แม่พูดเกินไปนะคะ ธนพัตเขาเป็นคนดี เขาไม่เหมือนกับคนรวยเหล่านั้น”

“ถึงอย่างไรแม่ก็ไม่ชอบให้ลูกอยู่กับเขา แม่ชอบธีภพ”

“แม่คะ ลืมธีภพไปเถอะ ธนพัตต่างหากที่เป็นสามีของหนู”

เห็นลูกสาวตัวเองปกป้องธนพัต กันยาจึงอดถามไม่ได้：“ริศา บอกแม่มาตามตรง หนูชอบเขาใช่ไหม ไม่อย่างนั้นหนูจะปกป้องเขาทำไม”

ชอบ แน่นอนว่าชอบสิ

ชอบถึงขั้นที่สามารถเอาชีวิตของตัวเองไปผูกไว้กับธนพัตแล้ว ชอบถึงขึ้นที่ให้ความใส่ใจในทุกการกระทำ ชอบถึงขั้นอยากจะใช้ชีวิตกับเขาไปจนแก่เฒ่า

เมื่อมองไปยังดวงตาแห่งความเป็นห่วงของแม่ สาริศาในที่สุดก็ได้ตัดสินใจเอ่ยปากพูด：“แม่คะ หนูชอบเขา ชอบมาก ๆ ดังนั้นอยากจะใช้ชีวิตกับเขาไปตลอดชีวิตค่ะ”