หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 128

การที่จะบอกว่ารูปลักษณ์ภายนอกของเมธาวินนั้น ทำให้คนรู้สึกว่าเป็นพวกที่ถากถางสังคม อย่างไรก็ตามหากได้ทำเรื่องราวเป็นจริงเป็นจังขึ้นมา กลับรวดเร็วและมีประสิทธิภาพมาก 

วันที่สองหลังจากที่เจอกับธนพัต เมธาวินก็ได้นัดชัชวาลเจอกันที่Deep Blue Sea Cafe

เมธาวินมาถึงก่อน เขาสั่งลาเต้หนึ่งแก้วและของหวานสองอย่าง แล้วก็มองดูคนรอบ ๆ เพื่อดูว่ามีสามงามปรากฏอยู่หรือไม่ 

สักพัก ชัชวาลก็มาถึงตามนัดหมาย

การปรากฏตัวของชัชวาล ทำให้ร้านกาแฟครึกครื้นทันที เพราะว่าเขานั้นหล่อมาก! รูปงามมาก! ไร้ที่ติ ใบหน้าสมบูรณ์แบบ เป๊ะจนน่าหลงใหล!

คนที่เห็นชัชวาล ต่างชื่นชมว่า ชายรูปงามที่สุดบนโลกนี้จะต้องมีหน้าตาแบบนี้ ถ้าเปรียบเปรยผู้เชายที่เพิ่งเดินเข้ามาจากประตูเป็นพานอันก็ดูไม่กล่าวเกินจริง

ทุกคนต่างตะลึง!

พนักงานสาว ๆ ต่างแย่งกันไปทอดสะพานที่ด้านหน้าของเขา แต่เพราะเขานั้นมีหน้าตาที่สวยเกินง จึงรู้สึกอายไม่กล้าเข้าไป

รูปร่างหน้าตาของชัชวาลนั้น ละเอียดอ่อนสวยงามอย่างหาที่เปรียบมิได้ ผิวขาวนวลผ่อง จมูกโด่ง คู่ดวงตากลมโต นัยน์ตาดำ ริมฝีปากประณีตสวยงาม

การแต่งตัวที่สมส่วนสไตล์อังกฤษ และก็เข้ากับรูปร่างหน้าตาของเขา กล่าวโดยสรุปคือ ทำให้ผู้หญิงที่อยู่ในเหตุการณ์คลั่งไคล้และชื่นชม และระอาใจที่สู้ไม่ได้

ชัชวาลเป็นคุณชายตระกูลร่ำรวยอย่างตระกูลนิธิธราสกุล และตระกูลนิธิธราสกุลเป็นนครอบครัวนักวิชาการ เขาก็คือพี่ชายของพชิรา

พ่อแม่ของชัชวาลกับพชิรานั้นเสียชีวิตไปตั้งนานแล้ว ตอนนี้มีเพียงชัชวาลที่ประคับประคองตระกูลนิธิธราสกุล โลกภายนอกต่างพูดกันว่าความแข็งแกร่งของตระกูลนิธิธราสกุลเริ่มถดถอยลงแล้ว

เมื่อทั้งคู่เจอหน้ากันแล้วก็ได้นั่งลง

หลังจากที่ชัชวาลนั่งลงอย่างสง่าแล้ว ก็หยิบเมนูมาสั่งกาแฟ

ยังคงมีสายตาของสาว ๆ ไม่น้อยที่จ้องมาทางชัชวาล และไม่ยอมดึงสายตากลับ

เมธาวินเห็นดังนั้นจึงได้กล่าวติดตลก “เสน่ห์ของคุณชัชวาลยังแรงอยู่เสมอ พลังดาเมจยังคงมหาศาล ฉันล่ะยอมใจนายจริง ๆ เฮ้อ ต่างว่ากันว่าสาวงามชอบวีรบุรุษ ฉันว่านะ วีรบุรุษก็คงเทียบกับนายไม่ได้แล้ว โอ้ ไม่ใช่ วีรบุรุษก็หลงรักนายด้วยเช่นกัน”

ชัชวาลสั่งกาแฟดำอิตาลี จากนั้นกล่าวกับเมธาวินว่า “นายนี่ยังคงเป็นเหมือนเดิม ไม่เปลี่ยนเลยสักนิด ยังคงเป็นเมธาวินพ่อพวงมาลัย ที่รอบกายไม่เคยขาดสาวงาม”

เมธาวินยิ้มแล้วพยักหน้า กล่าว “อย่าได้เกรงใจ ระหว่างพวกเรามันไม่ต้องมากพิธี เหอะ ๆ”

ชัชวาลกล่าว “พูดเถอะ วันนี้นายมาเจอฉัน มีเรื่องอะไร”

“เฮ้ย ต้องมีเรื่องอย่างเดียวเหรอถึงจะมาเจอนาย” ชัชวาลคนนี้ช่างดูคนออกจริง ๆ เมธาวินแอบคิดในใจ

ชัชวาลกล่าว “คนอื่นไม่รู้จักนาย ฉันจะไม่รู้จักนายเลยเหรอ”

เมธาวินครุ่นคิด หรือไม่ตัวเองจะบอกตรง ๆ กับชัชวาล โดยไม่ปิดบังซ่อนเร้นอะไร แต่เมื่อคิด ๆ ดู ไม่ได้ ถ้าชัชวาลไม่ยอมรับล่ะ ถอยก่อนแล้วค่อยบุกดีกว่า

เขาถามเขาขึ้น “ชัชวาล นายรู้เรื่องที่โรงงานผ้าเช็ดหน้าของฉันถูกปิดก่อนหน้านี้ไหม”

ชัชวาลพยักหน้า กางมือออกแล้วกล่าว “ได้ยินมาว่าถูกปิดอย่างฉับพลัน น่าแปลก นายนี่ช่างไม่ใส่ใจโรงงานซะเลย ช่างน่าเสียดาย!”

“นั่นนะสิ! น่าเสียดายจริง ๆ !” เมธาวินแอบด่าในใจ แม่ง ก็เพราะฝีมือคนใจแคบอย่างธนพัตไง ไม่อย่างนั้นโรงงานผ้าเช็ดหน้าของเขาที่ขายดิบขายดีขนาดนั้น จะปิดตัวลงได้อย่างไร! เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ จิตใจของเขาก็เจ็บจี๊ด!

เมธาวินกลอกลูกตาดำ แล้วถามชัชวาล “ฉันจำได้ว่าเมื่อสองปีก่อน ฉันยังได้มอบผ้าเช็ดหน้าสองสามผืนให้กับนาย ถูกไหม ผ้าเช็ดหน้านั้นนายเคยทำตกหายหรือเปล่า”

ชัชวาลเดาไม่ออกว่าเมธาวินต้องการจะคุยอะไรกับเขา แต่เห็นได้ชัดว่าในคำพูดนั้นมีความหมายแอบแฝง แต่กลับไม่พูดให้ชัดเจน

เขาจึงจงใจกล่าว “ตั้งสองปีแล้ว เรื่องที่นานขนาดนั้น ฉันจะจำได้ชัดเจนได้อย่างไร”

สมกับที่เป็นลูกชายครอบครัวนักวิชาการ มีรสนิยมสูงที่แม้แต่ธนพัตก็ยังต้องยอมแพ้เลย

ชัชวาลไม่สนใจกับคำถามของเมธาวิน เขารู้สึกว่าเป็นคำถามที่ไร้สาระมาก  ถ้าแม้เขาจะไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงถามแบบนั้น ถามคำถามนี้ทำไม

สิ่งที่เขาอยากรู้คือเรื่องอื่น เช่น ธนพัต 

ชัชวาลกล่าว “ช่วงนี้ธนพัตทำอะไร”

เมธาวินก็รู้สึกว่าควรจะเปลี่ยนหัวข้อสนทนาเช่นกัน จะได้หลีกเลี่ยงชัชวาลไล่บี้ถามคำถามจนล่วงรู้บางอย่าง

 เมธาวินจึงตอบกลับ “ออ เขาเหรอ กำลังเบ่งบานมีความสุขอยู่ มีสาวงามอยู่ในทรวงอก เขาหลงสาวงามจนลืมเพื่อนฝูง กลายเป็นผู้ชายติดบ้านไปแล้ว”

ชัชวาลขมวดคิ้วเบา ๆ ยิ่งเห็นได้ชัดว่าขุ่นเคืองหงุดหงิด เขาจึงถามเมธาวิน “ธนพัตแต่งงานแล้วเหรอ”

เมธาวินพยักหน้ากล่าวตอบ “ใช่ แต่งฟ้าแลบ ท่านประเสริฐบังคับ”

เป็นเช่นนั้นจริง ๆ เขาลืมเพชรไปแล้ว ชัชวาลคิดในใจ

กองเพลิงในครั้งนั้น ธนพัตเห็นพชิราตายต่อหน้าโดยไม่ช่วย สิบปีผ่านไปแล้ว วันนี้กลับแต่งงานแล้ว

ชัชวาลรู้สึกไม่ค่อยพอใจ น้ำเสียงคำพูดเต็มไปด้วยความเกลียดชัง

เขากล่าว “ฮึ่ม เขาลืมเรื่องราวเมื่อสิบปีก่อนไปจนหมดสิ้น มีรักใหม่ การงานเจริญ รุ่งเรืองเฟื่องฟู คนที่ตายเพื่อเขาเหล่านั้น ตอนนี้เห็นทีไม่มีค่าอะไรแล้วมั้ง!”

เมธาวินรู้สึกอึดอัดที่ตัวเองขั้นอยู่ตรงกลางระหว่างธนพัตกับชัชวาล รู้สึกว่าตัวเองบางทีไม่ควรพูดเรื่องที่ธนพัตแต่งงาน

เมื่อพูดมาถึงตรงนี้ ทั้งคู่ต่างคุยสัพเพเหระอีกครู่หนึ่ง จากนั้นก็แยกย้ายกันไป