หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 163

นอกหน้าต่าง เป็นโรงแรมแห่งหนึ่ง

โรงแรมเซ็นจูรี่

สาริศาเรียกว่าไม่อยากจะเชื่อสายตาตนเอง

ธนพัตจะพาเธอมาที่โรงแรมเซ็นจูรี่ สถานที่ที่ทำให้เธอเสียใจจนแทบขาดใจ สถานที่ที่ทำให้เธอเสียตัวเมื่อสองปี!

สาริศามองไปยังธนพัต สีหน้าขาวซีด“พวกเรามาที่นี่ทำไมคะ”

ธนพัตยังไม่ยอมพูดอะไร เขาพาเธอลงจากรถ เดินเข้าไปในโรงแรม

คนในโรงแรมต่างก็รู้จักธนพัต ส่งเขาและสาริศาขึ้นลิฟต์ด้วยท่าทางอ่อนน้อม ขึ้นชั้นบน

มือของสาริศาอดที่จะสั่นเล็กน้อยไม่ได้ เธอไม่เข้าใจว่าธนพัตเหตุผลสิ่งที่ธนพัตทำทุกอย่าง แต่เธอรู้ว่า

ตนเองไม่อยากมาที่นี่มากจริงๆ

ไม่อยากมากไป!

ดูเหมือนจะสัมผัสได้ถึงอาการสั่นของสาริศา ธนพัตกุมมือเธอเอาไว้

หลังจากเดินออกมาจากลิฟต์ ธนพัตพาสาริศามาที่ประตูห้องห้องหนึ่ง ตอนสาริศามองเห็นหมายเลขห้อง

สีเลือดบนใบหน้าก็หายไปเลย

เธอจำหมายเลขห้องนี้ได้

ห้องนี้ก็คือห้องที่เธอเสียตัวเมื่อสองปีก่อน

อารมณ์ของสาริศาหดหู่ ดับวูบลงสู่ก้นบึ้งในทันที

ความทรงจำที่เจ็บปวดเกินจะรับไหว เหมือนคลื่นทะเลที่ถาโถมขึ้นมา

สาริศารู้สึกว่าตนเองใกล้จะเป็นลมแล้ว

แต่ธนพัตกลับพูดว่า“พวกเราเข้าไปกันเถอะ”

“ไม่” สาริศาปฏิเสธ “ฉันไม่อยากมาที่นี่อีก ฉันเกลียดที่นี่ ธนพัต พวกเราเปลี่ยนสถานที่เถอะนะคะ”

ธนพัตปลอบใจเธอว่า “สาริศา เรื่องบางเรื่องเราไม่สามารถหลบเลี่ยงได้นะ

จำเป็นต้องเผชิญหน้ากับมันด้วยความกล้าหาญ ยิ่งกว่านั้น……”

ธนพัตหยุดพูด

สาริศาแค่ไม่มีความกล้าหาญที่จะเผชิญหน้ากับเรื่องน่าอัปยศเมื่อสองปีก่อน ต่อหน้าธนพัต

เธอจำได้ว่า เมื่อสองปีก่อนตนเองอยู่ในงานเลี้ยงงานหนึ่ง ไม่รู้ว่าถูกใครวางยาปลุกเซ็กส์

ร่างกายของเธอรู้สึกอ่อนแอไร้เรี่ยวแรง ทั้งยังร้อนผ่าวแทบทนไม่ไหว

ตอนนั้นหัวสมองเธอมึนงงแล้ว แต่ในใจยังมีสติ เธอจำเป็นต้องรีบไปจากที่นี่

แต่ว่า เธอเพิ่งจะออกมาจากประตู ไม่รู้ว่าถูกใครพาตัวมาที่โรงแรมเซ็นจูรี่

แล้วยังเข้ามาในลิฟต์ขึ้นมาชั้นบนด้วย

เธอยังจำได้ว่า มีคนโอบเอวเธอเอาไว้แน่น

สาริศาอยากจะขัดขืน แต่เธอไม่มีเรี่ยวแรงเลนแม้แต่น้อย

เธอพยายามต่อต้านขัดขืน หรือว่าขอร้อง แต่เธอไม่แรงที่จะส่งเสียง

ไม่ได้ส่งเสียงดึงดูดความสนใจและความหวาดระแวงจากคนอื่น

สาริศารู้สึกทุกข์ทรมานมาก เธอรู้ว่าสิ่งที่ตนเองต้องเผชิญต่อไปคือสภาวะอะไร!

เธออยากหนี ดิ้นให้หลุดจากผู้ชายคนนี้ แต่ว่า เธอก็ขยับเขยื้อนไม่ได้ หนีไปไม่ได้

เธอรู้สึกหวาดกลัว แต่ศีรษะกลับยิ่งวิงเวียนขึ้นเรื่อยๆ

ต่อมา เธอก็ถูกผู้ชายคนนั้นพาเข้าไปในห้องผลักเธอลงบนเตียงอย่างแรง จู่โจมเธอราวกับเสือ คลื่นที่ถาโถมเข้ามาสูงขึ้นเรื่อยๆ กลืนกินเธอลงไปทั้งตัว ฤทธิ์ยาทำให้เธอสูญเสียเรี่ยวแรงที่จะต่อสู้ขัดขืนสุดท้ายไป

ปล่อยให้ผู้ชายเข้ามาครอบครอง

เรื่องราวในภายหลัง สาริศาไม่อยากจะนึกถึง นึกถึงครั้งหนึ่ง ใจก็เจ็บปวดครั้งหนึ่ง

เจ็บปวดเหมือนบาดแผลที่มีเลือดสดๆไหลออกมาอย่างนั้น

หลายปีมานี้ ทุกครั้งที่นึกถึงเรื่องเหล่านี้ในใจเธอโกรธแค้นมากเป็นพิเศษ

เธอเรียกเบาๆ “ธนพัต พวกเราจะอยู่ที่นี่เหรอ ธนพัต ไม่ ไม่ได้……”

“ทำไมจะไม่ได้”ธนพัตจูบเธออย่างอ่อนโยนพลางพูดเบาๆว่า“ผมรู้สึกว่า ที่นี่เหมาะสมกับพวกเราเป็นพิเศษ”

สาริศาถูกธนพัตจูบจนเตลิดไปไกล ร่างกายค่อยๆอ่อนโยนลงเรื่อยๆ

ปลายนิ้วของเขาอบอุ่นทรงพลัง เลื่อนผ่านหน้าอกของเธอ สาริศาตื่นเต้นจนควบคุมตัวเองไม่ได้ เขาปล่อยให้เธอกอดเอาไว้แน่น

ในความมืดมิด เธอมองดวงตาของเขาที่สว่างสดใสเป็นพิเศษ เธอเฝ้ารอให้ธนพัตรุกเข้าไปอีกขั้น

แต่เมื่อมาถึงจุดสำคัญในช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อเช่นนี้จู่ๆธนพัตกลับหยุด

ภายในความมืดมิด เขาถามเธอเบาๆว่า “เหตุการณ์แบบนี้ ไม่ได้ทำให้คุณนึกอะไรขึ้นมาได้บ้างเลยเหรอ”

เขาสัมผัสลูบไล้ผิวที่นุ่มลื่นของเธอต่อ เขาเลื่อนไปเรื่อยๆ ผ่านจุดอันตราย เต็มไปด้วยความยั่วเย้าไม่มีที่สิ้นสุด

แต่ก็ไม่ได้ให้ในสิ่งที่สาริศาอยากได้ที่สุดในเวลานี้

คำถามจองธนพัต ทำให้สาริศาตื่นตระหนก ที่นี่มีแต่ความทรงจำอันเลวร้าย นึกอะไรขึ้นไม่ได้

หรือว่าธนพัตรังเกียจตนเอง……ดังนั้น เขาจึงไม่ทำอะไรต่อไป

สาริศาพูดอย่างตะกุกตะกักว่า “อะไร ฉันนึกถึงอะไร! ฉันไม่อยากนึกถึงอะไรเลย”

ธนพัตกลับยังคงพูดถึงไม่ยอมเลิก “สาริศา คุณลองคิดดูอีกที ไม่รู้สึกว่าความรู้สึกแบบนี้มันคุ้นๆบ้างเหรอ”

สาริศาจึงรู้สึกได้ถคงความผิดปกติของธนพัต

ขมวดคิ้ว “ธนพัต ตกลงว่าคุณจะให้ฉันนึกถึงอะไรกันแน่”

ธนพัตเห็นปฏิกิริยาตอบโต้ของสาริศาเฉื่อยชาเช่นนี้ ก็รู้ว่าในใจเธอคงต้องรู้สึกคับแค้นใจเรื่องเมื่อสองปีก่อนแน่

ไม่เช่นนั้นคงไม่มีประสบการณ์ที่ตราตรึงขนาดนั้น

ในที่สุดธนพัตก็ไม่ทรมานสาริศาอีกต่อไป พูดเบาๆว่า “นึกถึงผู้ชายคนนั่นเมื่อสองปีก่อน”

สาริศาตัวแข็งทื่อ ก็ได้ยินธนพัตพูดอีกว่า“ผู้ชายคนนั้น เมื่อสองปีก่อน ผมหาเขาเจอแล้ว”

สาริศาอึ้งตะลึง จากนั้นก็สั่นสะท้านไปทั้งตัว สีหน้าซีดเผือด