หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 17

ยังคงเป็นใบหน้าในความทรงจำ แต่เมื่อเปรียบเทียบกับใบหน้าที่อ่อนเยาว์และละเอียดอ่อนในสมัยเรียน เหลี่ยมมุมนั้นชัดเจนกว่า และเพิมเติมคือความสุขุมในหว่างคิ้ว

เพียงแต่บนใบหน้านั้นไม่มีความอบอุ่นที่เธอคิดถึงอีก เหลือเพียงความเฉยเมย

และสายตาของเขาที่ไม่เคยคาดคิดว่าจะมองเธอที่อยู่ด้านข้าง เพียงแค่เดินเข้าไปในห้องทำงานของหัวหน้าบรรณาธิการที่รายล้อมไปด้วยผู้คน

ใบหน้าของสาริศาซีดลง

ธีภพเขากลับมาได้ยังไง แล้วทำไมถึงกลับมา...

ตอนนั้นเขาเดินจากไปอย่างเด็ดเดี่ยวจนไม่แม้แต่บอกลา แล้วทำไมเขาถึงกลับมาตอนนี้?

สองปีเต็ม ๆ เธอปล่อยวางได้ไม่มากก็น้อย แต่เธอไมคิดว่าเขาจะปรากฏตัว มันเหมือนกับกระแสน้ำที่โหมกระหน่ำที่จะกระแทกเธอทั้งหมดในคราวเดียว

เมื่อครู่ที่ผ่านไป เธอไม่มั่นใจว่าเขาจะเป็นเหมือนกับตนเองที่จำอีกฝ่ายได้ในทันที

เมื่อคิดถึงตรงนี้ จู่ ๆ สาริศาก็ยิ้มออกมาอย่างประชดประชัน

จำได้แล้วยังไง ไม่มีใครจำได้แล้วยังไง?

เขากับเธอ มันไม่สามารถย้อนกลับไปได้แล้ว...

ทั้งวันที่เหลือ สาริศาอยู่ไม่สุข เธอกลัวมากว่าธีภพจะจำตนเองได้

แต่ข้อเท็จจริงพิสูจน์ได้ว่าเธอดูมีจะคิดมากไปเอง

เมื่อธีภพเข้ารับตำแหน่ง เขาได้จัดการประชุมเกี่ยวกับตำแหน่งของบุคลากรของสำนักพิมพ์ในทันทีหลายครั้ง และทำการปรับเปลี่ยนบางอย่าง

ในการประชุม เขาจดจ่ออยู่กับการฟังสิ่งที่บรรณาธิการหลักแต่ละคนรายงาน และบางครั้งก็ให้คำแนะนำ ตั้งแต่ต้นจนจบ ดูเหมือนเขาจะไม่ได้สังเกตเห็นสาริศาที่ปลายโต๊ะประชุม

ดูแล้วเขาคงจะลืมเธอไปแล้ว

คิด ๆ ดูแล้วก็ใช่ ถ้าหากเธอมีค่าให้เขาจดจำ สองปีก่อนเขาคงไม่จากไปโดยไม่ร่ำลาและไม่มีข่าวคราวใด ๆ

ไม่ง่ายเลยกว่าจะลากไปจนถึงเวลาเลิกงาน สาริศาไม่อยากจะเสียเวลาอยู่ในออฟฟิศแม้แต่วินาทีเดียว เธอรีบหยิบกระเป๋าแล้วออกไปทันที

แต่คิดไม่ถึงว่า ตอนนั้นเองที่บรรณาธิการหลักเรียกเธอไว้

“เดี๋ยวก่อน สาริศา คุณช่วยเอารายงานฉบับนี้ไปให้ประทานธนพัตทีและรายงานคร่าว ๆ”

ร่างกายของสาริศาหยุดนิ่งและหันกลับมาอย่างลำบากใจ “บรรณาธิการคะ วันนี้ฉันมีธุระด่วน จะ...”

วันนี้บรรณาธิการลิลลี่อารมณ์ไม่ดีเพราะการpresentของตังเองนั้นในที่ประชุมไม่ดีเท่าหัวหน้าบรรณาธิการของอีกกลุ่มนึง เมื่อเธอได้ยินการปฏิเสธของสาริศาและใบหน้าของเธอก็บึ้งทันที “สาริศา แค่เธอได้ทำสัมภาษณ์ที่เป็นประเด็นร้อน ก็รู้สึกว่าตัวเองปีกกล้าขาแข็งงั้นเหรอ?”

ลิลลี่เป็นคนพูดตรงมาแต่ไหนแต่ไร สาริศาหน้าซีดและไม่กล้าจะพูดอะไรอีกได้แต่พูด: “บรรณาธิการอย่าพูดเล่นสิคะ ฉันจะไปเดี๋ยวนี้เลยค่ะ”

เธอหยิบเอกสารไปที่ห้องทำงานของธีภพ สาริศาสูดหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะยกมือขึ้นในที่สุด

ก๊อก ๆ ๆ

ถึงจะเป็นแค่การเคาะประตูแต่ก็ดูเหมือนจะเป็นการใช้พลังงานทั้งหมดที่เธอมีแล้ว

คิดอะไรอยู่ มีความรังเกียจอย่างเห็นได้ชัดในสายตาของเขา: “แต่มันก็ใช่ ผู้หญิงที่ยอมเอาตัวของตัวเองเข้าแลกเพื่อเงิน เกรงว่าผู้ชายใช้เงินแค่นิดเดียวก็คงหลอกได้แล้ว”

ใบหน้าของสาริศาซีดราวกับถูกฟ้าผ่า ริมฝีปากของเธอก็สั่น และเธอพยายามพูดออกมา “คุณ...คุณรู้เรื่องเมื่อสองปีก่อน?”

“อา” เมื่อเห็นสาริศาไม่ได้ปฏิเสธ ธีภพรู้สึกเจ็บปวดในใจโดยไม่มีเหตุผล

มือของเขาที่จับข้อมือของสาริศาแรงขึ้น และเสียงของเขาก็เย็นลง “ใช่ ผมรู้ ยิ่งกว่านั้นผมรู้ตั้งแต่เมื่อสองปีก่อนแล้ว สาริศา ผมควรจะต้องขอบคุณคุณนะ ก็เพราะรู้ได้รู้ว่าผู้หญิงที่ผมรักและเอ็นดูมาสามปี เป็นผู้หญิงสกปรก จนในที่สุดผมก็ตัดสินใจไปเรียนต่อที่อเมริกาได้”

รอยเลือดสุดท้ายบนใบหน้าของสาริศาจางลง

สองปีเต็ม ๆ...เธออดคิดไม่ได้เลย เมื่อสองปีก่อนช่วงเวลาที่เธออ่อนแอที่สุดและต้องการธีภพ ทำไมเขาถึงได้ไปเรียนต่อต่างประเทศกะทันหัน

และในตอนนี้ ในที่สุดเธอก็ได้รู้แล้ว

คิดไม่ถึงว่าจะเป็นเพราะเรื่องนั้น

แต่เธอก็คิดว่ามันแปลกมาก สองปีก่อน เห็นชัด ๆ ว่าธีภพเดินทางไปก่อนที่เรื่องนั้นจะดังขึ้น หรือจะบอกว่า เขารู้เรื่องก่อนที่เรื่องจะดัง?

แต่มันจะเป็นไปได้ยังไง...

แต่ตอนนี้เห็นได้ชัดว่าไม่ใช่เวลาที่จะไล่ตามสิ่งเหล่านี้ ใบหน้าของสาริศาซีดจาง แต่เธอก็ยังดิ้นรน “ธีภพเรื่องเมื่อสองปีก่อนเป็นเรื่องเข้าใจผิด ที่จริงฉัน——”

คำพูดของสาริศาทำให้ธีภพโกรธเคือง และน้ำเสียงของเขาก็เพิ่มขึ้นทันใด บีบกรามของเธอ!