หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 172

สาริศาทรุดตัวนั่งลงบนฝาชักโครกในห้องน้ำ ร่างกายของเธอสั่นไม่หยุด เธอรู้สึกหนาวมาก และมีเหงื่อออกมาก

อดีตเป็นเหมือนฝันร้ายที่ติดตามชีวิตของสาริศาตลอดเวลา ทำให้เธอไม่สามารถมีชีวิตที่เป็นสุขได้ เพิ่งจะได้รับความรักจากธนพัต แต่ถูกบดขยี้ และพังทลายอีกครั้งโดยความเป็นจริงที่โหดเหี้ยม

อีกด้านหนึ่ง ในห้องทำงานเมย์ยิ่งโกรธมากขึ้นเมื่อเห็นวิดีโอการให้สัมภาษณ์ทางอินเทอร์เน็ต เธอด่าว่า “คนเหล่านี้ยังมีศีลธรรมอยู่หรือไม่ ทำไมต้องขุดข่าวเพื่อเปิดเผยข้อบกพร่องของคนอื่น! พวกเขารู้ความจริงอะไรบ้าง ทั้งหมดก็เป็นแค่พวกที่ชอบยุ่งเรื่องคนอื่น! ถุย!”

สำนักพิมพ์จะต้องไปถ่ายรูปพิธีเปิดของโรงแรมแห่งหนึ่ง ซึ่งเดิมทีเป็นงานของสาริศา แต่ธีภพรู้ว่าเกิดเรื่องแล้ว และไม่สามารถติดต่อสาริศาได้ ดังนั้นเขาจึงรู้สึกกังวลใจมาก

เขามาถึงที่ห้องทำงาน เห็นโทรศัพท์ของสาริศาวางอยู่บนโต๊ะ แต่กลับไม่เห็นคน ถามพวกเมย์และคนอื่น ๆ เมย์บอกเขาด้วยเสียงเบาๆว่า สาริศาน่าจะไปห้องน้ำ แต่ก็ไปได้สักพักแล้ว และเหมือนร้องไห้ด้วย

ธีภพหันหลังกลับและออกไปทันที

พี่จ๊าจ๋าเหลือบมองที่แผ่นหลังของธีภพ คาดเดาอะไรบางอย่าง แต่ก็พูดอะไรไม่ออก แต่รู้สึกตลอดว่าทั้งสองคนนั้นแปลกตั้งแต่แรกแล้ว

ณฉัตรพูดกับพี่จ๊าจ๋าว่า “คุณธีภพของพวกเราใส่ใจสาริศาเป็นพิเศษจริงๆ เสน่ห์ของพี่ริศาก็ไม่น้อยนะ ก่อนหน้านี้ฉันมองข้ามไปจริงๆ”

เมย์กล่าวว่า “เฮ้ย ธนพัตและคุณธีภพ ผู้ชายสองคนนี้ขอแค่มีคนใดคนหนึ่งรักฉัน ฉันก็จะยอมให้คนอื่นดุด่าเหมือนพี่ริศา!”

พี่จ๊าจ๋ากลืนไม่เข้าคายไม่ออกแล้วส่ายหัว และก้มหน้าทำงานต่อ

ธีภพมาถึงหน้าประตูห้องน้ำ และรอให้สาริศาออกมา

ระหว่างรอ ทันใดนั้นเขาก็นึกตอนอยู่มหาวิทยาลัย

ในเวลานั้นสาริศาไร้เดียงสาราวกับดอกไม้สด บานสะพรั่งอย่างแพรวพราว    

เขายังคงจำได้ว่า งานกีฬาในปีนั้น สาริศาเข้าร่วมการวิ่งทางไกล แต่บังเอิญข้อเท้าเคล็ดระหว่างการวิ่ง เขาให้เธอออกจากการแข่งขันด้วยความเป็นห่วง แต่เธอยืนหยัดจะวิ่งให้จบเกม

ดังนั้น เขาจึงตามติดเธออยู่ข้างๆ และวิ่งเป็นเพื่อนเธอไปจนจบการแข่งขันนี้

ในท้ายที่สุด วินาทีที่เธอไปถึงเส้นชัย เธอล้มลงกับพื้น ธีภพรีบอุ้มสาริศาขึ้นมา แล้ววิ่งไปที่ห้องพยาบาลทันที

ในเวลานั้น สาริศาอยู่ในอ้อมแขนของเขา อ่อนน้อมและน่ารัก เพียงแค่พิงอยู่ในอ้อมแขนของเขา

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ ธีภพก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ วันดีๆเหล่านั้น น่าจะไม่มีวันหวนกลับคืนมาแล้ว

ลาก่อน ชีวิตวัยรุ่น

สาริศา ก็จะลาก่อนด้วยใช่ไหม?

ธีภพรออยู่นอกห้องน้ำสักพัก สาริศาก็ออกมาด้วยดวงตาสีแดงและบวม

ธีภพรีบก้าวไปข้างหน้าเพื่อปลอบโยน และพยุงร่างที่เหนื่อยล้าของสาริศาอย่างระมัดระวัง เขารู้สึกถึงความเย็นของร่างกายเธอ

“สาริศา ขอโทษ”

สาริศาเงยหน้าขึ้นมองธีภพ ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความสงสาร

สาริศาตอบว่า “คุณจะขอโทษฉันทำไม”

คำขอโทษของธีภพ เป็นการขอโทษแทนไรยา แต่เขาไม่สามารถบอกเธอได้ว่าคนที่สร้างเรื่องราวต่างๆขึ้นมาในตอนนั้นเป็นน้องสาวแท้ๆของเธอเอง เขากลัวว่าเธอจะรับมันไม่ได้ และคิดไม่ตก

ถ้าตอนนั้นไม่ใช่เพราะไรยาวางยาและสร้างเรื่องอื้อฉาว สาริศาที่อยู่ในสถานะภรรยาของประธานในวันนี้ จะตกเป็นเป้าสายตาของทุกคนได้อย่างไร

ธีภพกล่าวว่า “ฉันไม่สามารถปกป้องคุณเป็นอย่างดี ไม่มีคุณสมบัติที่จะรักคุณ ดังนั้น สาริศา ฉันขอโทษ”

“ไม่เกี่ยวอะไรกับคุณเลย”สาริศากล่าวอย่างอ่อนแรง “คุณมาหาฉันมีธุระอะไรหรือเปล่า？ทำไมถึงมาที่นี่ได้?”

ธีภพอยากจะมาปลอบใจสาริศา แต่เมื่อเขาเห็นว่าเธอกำลังร้องไห้ นั่นแสดงว่าเธอจะต้องถูกโจมตีอย่างหนัก

สาริศาเดินไปที่ห้องโถงใหญ่อย่างไม่มีชีวิตชีวา

ระหว่างทาง ได้ยินผู้คนเยาะเย้ยถากถาง ต่อเนื่องกันไปเป็นระลอก

และดูเหมือนจะไม่มีการไว้หน้ากันเลย

“เธอกล้าดียังไงมาปรากฏตัว? ไร้ยางอายจริงๆ และยังทำให้คนของตระกูลกีรติเมธานนท์ต้องอับอาย!”

“ดูสิ คนดังในอินเทอร์เน็ตมาแล้ว! แต่เป็นแค่คนดังทางอินเทอร์เน็ตที่เน่าเฟะ เป็นคนขาย! หน้าด้านจริงๆ ถ้าฉันเป็นเธอก็คงจะกระโดดลงทะเลไปแล้ว”

“เธอก็คือภรรยาของธนพัต กองทุนริศา ฮ่าๆ ตลกจริงๆ!ธนพัตโดนสวมเขาไปเท่าไหร่กันนะ?”

“รูปร่างก็ธรรมดาทั่วไป ยังออกมาขายอีก แม่ของเธอนิสัยไม่ดี เป็นเมียน้อย เชี่ยวชาญในเรื่องจับผู้ชาย”

“ได้ยินมาว่าเธอโดนผู้ชายแตะต้องมานับไม่ถ้วนแล้ว สกปรกมาก.....”

สายตาที่ดูถูกเหยียดหยามนับไม่ถ้วน เหมือนเข็ม ทิ่มแทงสาริศาอย่างเจ็บปวด

เมื่อสาริศาเดินไป ก็รู้สึกว่าขาของเธอหนักเป็นพันกิโลกรัม คำพูดของคนเหล่านี้เหมือนกับแส้ที่จุ่มเกลือแล้วฟาดลงบนร่างกายของเธอ

เธอรู้สึกว่าเธอไร้ประโยชน์มากไม่สามารถปกป้องตัวเองได้ และยังทำให้แม่ของเธอต้องทนทุกข์ทรมานกับการดูถูกเหยียดหยามจากผู้อื่นพร้อมกับเธอไปด้วย

ท่ามกลางการดูถูกเหยียดหยามที่นับไม่ถ้วน พิธีเปิดก็เริ่มขึ้น ทันใดนั้นเสียงกลองและประทัดก็ส่งเสียงดังก้องครึกครื้นมีชีวิตชีวามาก

เสียงเพลงที่สนุกสนาน เสียงหัวเราะ..... ในขณะนี้กลายเป็นเสียงที่สาริศารู้สึกบีบหัวใจมากที่สุด ความเหงาที่อยู่เบื้องหลังความเจริญรุ่งเรือง สาริศาพิงอยู่มุมกำแพง มองดูท้องฟ้าสีฟ้า อยากกลายเป็นนกตัวหนึ่งแล้วหายไปจากที่นี่น่าจะดี

น้ำตาไหลอาบแก้มของสาริศาอีกครั้ง

ณ เวลานี้ เธอคิดถึงธนพัตมาก และอยากให้เขาปรากฏตัวข้างๆตัวเองเดี๋ยวนี้เลย........