หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 19

จิตสำนึกที่เลือนรางของสาริศาชัดเจนขึ้น และเธอพยายามลืมตาที่หนักอึ้งของเธอ และเงาของร่างที่คลุมเครือก็เข้ามาในดวงตาของเธอ

เธอพยายามดิ้นรนเพื่อผลักคนที่อยู่เหนือตัวเธอ แต่ผู้ชายคนนั้นแข็งแกร่งดั่งภูผาและไม่สามารถขยับได้เลยแม้แต่น้อย และสองขาก็ถูกแยกออกด้วยแรงมหาศาล...

“อา!” ทันใดนั้นความเจ็บปวดจนน้ำตาไหลทำให้เธอต้องกรีดร้อง

จากนั้นก็มีการโจมตีที่รุนแรงขึ้นเรื่อย ๆ ครั้งแล้วครั้งเล่า

ความเจ็บปวด ความเกลียดชัง และความละอายที่ฉุดดึง สาริศาให้ดิ่งลง เธอต้องการที่จะดิ้นรน แต่เธอไม่มีแรงและทำได้เพียงทนยอมรับ...

หลังจากความมืดมิดและความเจ็บปวดไม่รู้จบ ฉากรอบ ๆ ก็เปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน

ฝนกระหน่ำอย่างบ้าคลั่ง เสียงฟ้าร้องและฟ้าผ่า

สาริศาลากร่างที่ช้ำของเธอและจับเสื้อผ้าที่ฉีกเป็นชิ้นๆ แน่น เดินเซไปในพายุฝน ถือโทรศัพท์มือถืออยู่ในมือ โทรหาหมายเลขครั้งแล้วครั้งเล่าจนแทบบ้า

ภพ...

ภพ คุณอยู่ที่ไหน...

ฉันกลัวมาก คุณรีบมาช่วยฉันด้วย...

แต่ไม่ว่าเธอจะกดหาเบอร์นั้นเท่าไหร่ ก็ได้ยินเพียงเสียงเย็นชาของผู้หญิง——

“ขออภัย หมายเลขที่ท่านเรียก ไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้ กรุณาติดต่ออีกครั้งภายหลัง”

สุดท้าย สาริศาก็ไม่อาจจะทนได้อีกแล้วล้มลงกลางสายฝน...

......

เมื่อมองไปที่สาริศาผู้ซึ่งเหงื่อออกตลอดเวลาอยู่บนเตียง ธนพัตอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วและมองไปที่หมอที่กำลังหยดยาอยู่ข้าง ๆ เขา “เธอไม่เป็นไรจริงเหรอครับ?”

“คุณชายพัทไม่ต้องห่วงนะครับ คุณนายก็แค่เป็นไข้เพราะอากาศเย็น ตอนนี้คาดว่าคงจะฝันร้ายเท่านั้น”

คิ้วของธนพัตจึงได้คลายตัวเล็กน้อย

หลังจากหมอออกจากห้องธนพัตมองดูสาริศาที่ใบหน้าซีดขาวอยู่บนเตียง เมื่อคิดจะยื่นมือออกไปจับหน้าผากของเธอ แต่คิดไม่ถึงว่าตอนนั้นเอง จู่ ๆ สาริศาก็สั่น

“สาริศา?”ธนพัตอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วอีกครั้ง “เธอไม่เป็นไรนะ?”

เห็นได้ชัดนว่าสาริศายังไม่ได้สติ ริมฝีปากที่ซีดและแตกเป็นเสี่ยง ๆ ของเธอก็เผยอเล็กน้อย ราวกับว่าเธอกำลังพึมพำอะไรบางอย่าง

คิ้วของธนพัตขมวดแน่นขึ้น และเขาก้มลงเล็กน้อย จากนั้นเขาก็ได้ยินสาริศากระซิบ——

“ภพ...ช่วยฉันด้วย...คุณอยู่ไหน... ภพ... คุณต้องเชื่อฉันนะ...”

ภพ?

ธนพัตลุกขึ้นพร้อมดวงตาที่มืดลง

เมื่อได้ยินว่าเป็นชื่อของผู้ชายคนหนึ่ง

เมื่อมองสาริศาที่อยู่บนเตียง ถึงแม้ใบหน้าจะซีดขาวและอ่อนแอ แต่ก็ยังไม่สามารถซ่อนความนุ่มนวลของคิ้วงามนั้นได้ โดยเฉพาะขนตาที่สั่นเทา ซึ่งเป็นจุดอ่อนที่ธนพัตไม่เคยเห็นมาก่อน

ธนพัตครุ่นคิด

“ระวังหน่อย” เมื่อเทียบกับสาริศาที่เสียอาการธนพัตทำได้เพียงช่วยตบหลังให้เธอ

สาริศาลืมตาขึ้นด้วยความตื่นตระหนกและเห็นธนพัตก็มองมาที่เธอเช่นกัน เพียงเห็นสายตาเขาที่มองมารอยแดงบวมที่คางของเธอ

ช่างบาดตา

ธนพัตหยิบยาออกจากกล่องยาบนโต๊ะข้างเตียงทันที บีบมันลงบนมือของเขา แล้วทาที่คางที่บวมและแดงของสาริศา

มีสัมผัสเย็นเยียบบนคางสาริศายังคงมองไปที่ธนพัตด้วยความระมัดระวังและลังเลที่จะพูด: “คุณรู้จักภพได้ยังไงคะ?”

“คุณละเมอเรียกชื่อเขาออกมาเองตอนฝัน”

สาริศาผงะ เมื่อเธอจำได้ว่าตอนที่เธอไม่ได้สติ และเธอฝันถึงเรื่องเมื่อสองปีก่อน

ดวงตามืดลงโดยไม่ตั้งใจ และสาริศาไม่รู้ว่าจะตอบอย่างไร ดังนั้นธนพัตจึงไม่ลังเลที่จะพูดอีกครั้ง

“สาริศา ผมไม่แคร์ว่าอดีตของคุณจะเกิดอะไรขึ้น แต่ผมหวังว่าคุณจะเข้าใจว่าตอนนี้คุณคือภรรยาของผม และผม ไม่ชอบให้ผู้หญิงของผมร้องเรียกหาผู้ชายอื่น”

ธนพัตพูดแบบนี้ด้วยน้ำเสียงที่ยังคงเยือกเย็น แต่เมื่อสาริศาได้ยินกลับรู้สึกถึงความกดดันที่ไม่สามารถจะพูดออกมาได้

โดยเฉพาะแววตาดำสนิทตรงหน้าที่ดูนิ่งสงบแต่ลึกล้ำ สาริศาไม่สามารถอ่านอารมณ์ที่อยู่ข้างใต้ได้เลย

ในขณะนี้ธนพัตช่วยทายาให้สาริศาเสร็จแล้วและสาริศาก็ช้อนตามองลงไป “ขอบคุณค่ะ”

“ไม่ต้อง”ธนพัตเก็บยาด้วยท่าทางเฉยเมย “ผมไม่ชอบให้มีร่องรอยของคนอื่นบนตัวคุณ”