หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 228

“อืม” สาริศาพยักหน้า “ใช่แล้ว เสื้อผ้าชุดนี้คุณซื้อมาจากไหนคะ สวยมาก”

ไม่อยากจะคุยเรื่องนี้ต่อไปอีก สาริศาจึงเปลี่ยนมาเป็นชื่นชมชุดที่Elaineสวมใส่

หลังจากพูดคุยกันเรื่องเสื้อผ้า ผลิตภัณฑ์บำรุงผิวสักพักแล้ว Elaineก็บอกว่าตนเองยังมีธุระต้องทำ จึงขอตัวไปก่อน มีเวลาว่างเมื่อไหร่จะมาเยี่ยมสาริศา

เวลาค่ำ หลังจากธนพัตกลับมาแล้ว เพิ่งจะถอดเสื้อสูทออก ก็มองเห็นดอกกุหลาบสีน้ำเงินที่Elaineให้มาวางอยู่ที่ชั้นตรงหัวเตียง

สีหน้าเขาเปลี่ยนเป็นแปลกมากทันที จ้องมองดอกไม้อย่างใจลอย

“ทำไมเหรอคะ” สาริศาเห็นธนพัตมองดอกไม้ช่อนั้นใจลอย ก็ถามอย่างสงสัย

“ไม่มีอะไร ดอกไม้นี่วางอยู่ในห้องพักคนป่วยดูแปลกมากเลย ใครให้มา” ธนพัตตั้งสติกลับมาได้แล้วจึงถามขึ้น

“Elaineค่ะ คุณยังจำดีไซเนอร์คนนั้นได้มั้ยที่เมื่อสองวันก่อนฉันเคยไปสัมภาษณ์ วันนี้ตอนเช้าเธอมาเยี่ยมฉัน แล้วก็……”

“เอาดอกไม้ไปทิ้งเถอะ” ธนพัตตัดบทสาริศา

“หะ ทำไม!”

“ผมไม่ชอบ” พูดจบธนพัตก็ไม่อธิบายอะไรอีก หันหน้าเข้าไปห้องน้ำในห้องผู้ป่วย

มองแผ่นหลังของธนพัต สาริศารู้สึกไม่เข้าใจอย่างยิ่ง แม้จะไม่ชอบดอกไม้นี้ ก็ไม่ต้องถึงขนาดเอาไปทิ้ง ธนพัตเป็นอะไร หรือว่าที่บริษัทมีปัญหาอะไรที่จัดการไม่ราบรื่น เลยโมโห

“ถ้ามองไม่เห็น ก็น่าจะไม่โกรธแล้วสินะ” คิดว่าอย่างไรเสียคนอื่นเขาก็นำมาให้ตนเอง จู่ๆก็ทิ้งไปแบบนี้ดูไม่ค่อยดีนัก สาริศาเอาช่อดอกไม้ช่อนี้ไปวางในมุมที่ไม่สะดุดตาอย่างนั้น

วันต่อมาหลังจากธนพัตไปทำงาน ภายในห้องพักก็มีแขกที่คาดไม่ถึงมาเยี่ยมอีก——ธีภพ

ไม่ได้เจอกันหลายวัน ธีภพผอมซูบลงไปมาก ที่ผ่านมาเขาให้ความสำคัญกับรูปลักษณ์เสมอมาโดยตลอด ตอนนี้เขาสวมชุดยับยู่ยี่ ผมของเขาแฟบ รอยคล้ำใต้ตาเข้มมาก คิดว่าเขาคงจะไม่ได้พักผ่อนเต็มที่มาหลายวันแล้ว

“อันนี้ให้คุณ” ตอนที่ธีภพมายังแวะไปซื้อดอกลิลลี่ที่ร้านดอกไม้มาหนึ่งช่อ เขาจำได้ว่าเมื่อก่อนตอนที่พวกเขาอยู่ด้วยกัน สาริศาชอบดอกลิลลี่ที่สุด

“ขอบคุณค่ะ” รับดอกไม้มาวางไว้ที่โต๊ะน้ำชาข้างๆ ลังเลอยู่อย่างนั้น สุดท้ายสาริศาก็ถามว่า “ไรยาเธอ……งานศพเธอเป็นยังไงบ้างคะ”

“เตรียมพร้อมพอสมควรแล้วครับ ช่วงสองสามวันนี้ก็จะจัดพิธีระลึก”

ด้วยเหตุผลที่พ่อแม่ของไรยาไม่ได้อยู่กับเธอ ด้วยอุปนิสัยตามปกติของเธอ ก็ไม่ได้มีเพื่อนที่จริงใจยอมมาช่วยงานศพเธอ ดังนั้น หลายวันนี้ก็มีแต่ธีภพคนเดียวที่คอยจัดเตรียมงานศพของไรยา

“ภพ รบกวนคุณช่วยจัดงานศพเธอให้ดีด้วยนะ ไม่ว่าอย่างไร เธอก็ยังเป็นน้องสาวของฉัน แม้ฉันจะให้อภัยเขาไม่ได้ แต่ก็ไม่อยากให้แม้แต่เธอตายไปแล้วก็ยังไม่มีงานศพที่ดีๆ อีกอย่าง……”

สาริศาชะงัก ขยายความว่า “อีกอย่าง เธอชอบคุณจริงๆ รบกวนด้วยนะคะ”

“ผมรู้ ต่อให้คุณไม่บอก ผมก็จะทำแบบนี้อยู่แล้ว” ธีภพรับปากว่า “ริศา วันนี้ผมอยากจะบอกคุณว่า ผม……ผม……”

ธีภพลังเลเล็กน้อย ไม่รู้ว่าจะบอกสาริศาอย่างไร

“ทำไมเหรอ” เห็นธีภพอ้ำๆอึ้งๆ สาริศาจึงเอ่ยถาม

ตอนที่เปิดประตูมองเห็นผู้มาเยือนนั้น สาริศาก็อึ้งไป

ทำไมสองวันนี้มีแต่คนที่คาดไม่ถึงมาเยี่ยมเธอ

คนที่มาก็คือชัชวาล

“คุณมาได้ยังไงคะ” เธอเอ่ยถาม

“มาโรงพยาบาลแน่นอนว่าก็ต้องมาเยี่ยมคนป่วยสิครับ” ชัชวาลเอ่ยด้วยรอยยิ้ม

เห็นสาริศามีท่าทางสงสัยเล็กน้อย ชัชวาลก็อธิบายว่า “เมื่อวานผมไปเยี่ยมน้ากันยามา ได้ข่าวว่าคุณได้รับบาดเจ็บอยู่ที่โรงพยาบาล น้ากันยาเป็นห่วงมาก แต่คุณก็รู้ถึงสุขภาพร่างกายเธอดี ดังนั้นเธอก็เลยฝากให้ผมมาเยี่ยมคุณ เพื่อให้แน่ใจว่าคุณไม่เป็นอะไร”

“คุณแม่ฉันสบายดีมั้ยคะ” พอได้ยินชัชวาลเอ่ยถึงสุขภาพร่างกายของกันยา สาริศาก็อดเป็นห่วงไม่ได้

“น้ากันยายังสบายดีครับ ไม่มีอะไรต้องกังวล คุณไม่ต้องห่วง คุณไม่เป็นอะไรนะ” ชัชวาลถาม

“ไม่เป็นไรค่ะ โชคดีที่ธนพัตมาทัน” สาริศาโพล่งตอบออกมา

ใครจะไปรู้ว่าพอเอ่ยถึงชื่อของธนพัต สีหน้าของชัชวาลก็เปลี่ยนเป็นเคร่งเครียดขึ้นมา

“เหอะๆ ธนพัตเหรอ” ชัชวาลหัวเราะเยาะ “ตอนแรกผมคิดว่าไอ้หมอนี่ สูญเสียขาสองข้างไปแล้วเมื่อสิบปีก่อน คิดไม่ถึงว่า เขาไม่ได้สูญเสียอะไรเลย มีแต่เพชรคนเดียวที่ต้องตายในกองเพลิงนั้น”

เมื่อได้ยินคำพูดแดกดันของชัชวาล สาริศาก็ขมวดคิ้วพูดว่า “คุณชัชวาล พวกเราไม่รู้ว่าเรื่องเมื่อสิบปีก่อนตกลงมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ฉันไม่เชื่อว่าธนพัตจะเป็นคนแบบนั้น บางเรื่อง หวังว่าคุณจะตรวจสอบให้ความจริงกระจ่างชัดก่อนแล้วค่อยพูด”