หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 239

“คุณคือคุณพชิราเหรอคะ”

“คุณพชิราครับ เกิดอะไรขึ้นกับคดีลักพาตัวในตอนนั้น แล้วคุณหนีออกมาได้อย่างไรครับ”

“ในเมื่อคุณพชิรายังมีชีวิตอยู่ แล้วทำไมหลายปีมานี้ถึงไม่ปรากฏตัวเลยคะ ทำให้ทุกคนต่างเข้าใจว่าคุณเสียชีวิตไปแล้ว”

“ไม่ทราบว่าหลายปีมานี้คุณไปอยู่ที่ไหนมา……”

…….

เสียงดังกึกก้อง สถานการณ์ตรงหน้าตกอยู่ในความโกลาหล

ธนพัตเห็นนักข่าวพุ่งมาที่ตัวพชิรา จึงได้ก้าวเดินเข้าไปก่อนนักข่าวถึงตัว และปกป้องพชิราพร้อมกับชัชวาลในเวลานี้ กลัวว่าเธอจะได้รับบาดเจ็บจากคนรอบข้าง

เห็นธนพัตพลางผลักนักข่าว พลางจับพชิราด้วยความเป็นห่วง สาริศาก้มหน้ามองเท้าของตัวเอง มีความรู้สึกกลัวผุดขึ้นในหัวใจ เธอรับกัดริมฝีปากของตัวเอง บังคับตัวเองไม่ให้สั่น

เห็นธนพัตกับชัชวาลปกป้องพชิรา พวกเขาไม่มีโอกาสที่จะได้สัมภาษณ์ นักข่าวเหล่านั้นจึงกวาดมองมาทางสาริศา ฉับพลันความคิดก็เปลี่ยน วิ่งกรูกลับมาหาสาริศาแทน

“คุณสาริศา คุณรู้เรื่องที่คุณพชิรายังมีชีวิตอยู่ไหมครับ”

“คุณสาริศา ทำไมก่อนหน้านี้คุณถึงไม่มาพร้อมกับคุณธนพัตคะ”

“คุณรู้ไหมว่าคุณธนพัตจะมาเคารพศพคุณพชิรา นี่แปลได้ไหมว่าความสัมพันธ์ของคุณกับคุณธนพัตเกิดปัญหาขึ้นจริง ๆ……”

……

ยิ่งอยู่นักข่าวที่มาสัมภาษณ์สาริศาก็ยิ่งเยอะขึ้น พลางตั้งคำถามพลางดันสาริศาให้เดินไปทางพวกธนพัต อยากจะถ่ายรูปของทั้งสี่คนด้วยกัน ต่อให้พวกเขาจะไม่ตอบ แต่ภาพเหล่านี้ก็เพียงพอที่จะดึงดูดความสนใจจากผู้คน

สักพัก สาริศา ธนพัต ชัชวาลและพชิราก็ถูกล้อมให้อยู่ตรงกลาง 

เห็นความโกลาหลในที่เกิดเหตุ เหล่าคนที่ชัชวาลจัดมาเพื่อช่วยจัดแต่งสถานที่ ก็ได้สติคืนจากอาการช็อกที่พชิรานำมาให้ จึงได้รีบเข้ามาขัดขวางเหล่านักข่าวไว้

คนเหล่านั้นล้อมกันเป็นวงกลม ปกป้องธนพัตพวกเขาสี่คนให้อยู่ตรงกลาง จากนั้นค่อย ๆ เดินเคลื่อนตัวมุ่งตรงไปทิศทางของรถ จนมาถึงที่รถด้วยความยากลำบาก

“คุณชาย พวกเท่านรีบไปก่อน ที่นี่ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของพวกผมเอง” หลังจากที่คนเหล่านั้นปกป้องพวกเขาขึ้นรถไปแล้ว ก็ตั้งแถวหน้ากระดาน ขวางนักข่าวที่พุ่งกระโจนเข้ามา

แต่ว่าคนหมู่น้อยหรือจะสู้คนหมู่มาก ไม่ช้านักข่าวเหล่านั้นก็ได้ล้อมรถไว้ ตบเข้าที่หน้าต่างรถ จนรถไม่สามารถที่จะทำการเคลื่อนตัวออกไปได้

“คุณชาย ตอนนี้จะทำอย่างไรดี” คนขับรถที่ยังไม่เคยเผชิญหน้ากับสถานการณ์แบบนี้ จึงหันมามองชัชวาลอย่างกังวลใจ

ชัชวาลคิดไม่ออกในชั่วโมงฉับพลัน จะให้พุ่งออกไปคงไม่ได้ ถ้าเกิดชนคนขึ้นมา มีแต่จะทำให้เป็นเรื่องใหญ่

เมื่อมองดูเหล่าใบหน้าที่บ้าคลั่งนอกหน้าต่างรถ แววตาของธนพัตประกายไอหมอกดำ ส่งสัญญาณให้คนขับรถหลบไป และธนพัตก็เข้าไปนั่งในตำแหน่งที่นั่งคนขับแทน

มองดูจากกระจกหลังเห็นด้านหลังมีคนค่อนข้างน้อย ธนพัตจึงถอยรถทันที จากนั้นก็เหยียบคลัตช์ และรถก็พุ่งออกไปด้านหน้าในบัดดล

นักข่าวเหล่านั้นก็คิดไม่ถึงว่ารถนั้นจะพุ่งตรงเข้ามา จึงต่างตกใจวิ่งหนีกระเจิงออกไปข้าง ๆ 

ที่แท้ ในวันที่เกิดเหตุไฟไหม้โกดังเมื่อสิบปีก่อน มีพนักงานทำความสะอาดคนหนึ่งซึ่งรับผิดชอบทำความสะอาดเขตบริเวณข้าง ๆ โกดัง ขณะกำลังทำความสะอาดอยู่นั้น บังเอิญเห็นเปลวไฟราง ๆ ที่อยู่ไม่ไกล จึงรีบวิ่งไปดูว่าเกิดอะไรขึ้น 

เมื่อวิ่งไปใกล้จะถึง พนักงานคนนั้นก็พบว่าโกดังเกิดเพลิงไหม้ ปฏิกิริยาแรกคือหันหลังไปหาคนเพื่อมาช่วยดับไฟ

แต่ว่า คั่นด้วยแสงไฟ เขาดูเหมือนเห็นราง ๆ ว่าในโกดังมีคนติดอยู่

ตอนนั้นไฟไหม้ยังไม่รุนแรง พนักงานทำความสะอาดคนนั้นจึงวิ่งเข้าไปดู ถ้าหากว่าเป็นคนจริง ๆ นั่นหมายถึงชีวิตคนเลยนะ！

แล้วก็เป็นเช่นนั้นจริง ๆ หลังจากที่เขาเข้าไป ก็เห็นชายหญิงคู่หนึ่งสองคนถูกมัดด้วยเชือก นอนหมดสติอยู่ที่พื้น

ไม่มีเวลาไปคิดว่ามันเกิดอะไรขึ้น ช่วยชีวิตคนสำคัญกว่า เขาก้าวมาข้างหน้าช่วยแก้มัดให้กับสองคน แล้วลากตัวผู้หญิงออกมาก่อน

วางผู้หญิงไว้ในที่ปลอดภัยแล้ว เขาจึงรีบวิ่งกลับไป เพื่อจะไปช่วยผู้ชายคนนั้น

เมื่อวิ่งมาถึงหน้าประตูโกดัง ยังไม่ทันจะได้เข้าไป ประตูใหญ่ก็ถล่มลงมาอยู่ที่ด้านหน้าของเขา

ประตูใหญ่ที่ล้มพังครืนลงอยู่ด้านหน้าเขา ทำให้ตกใจ เขาจึงรีบถอยหลังสองสามก้าว มองดูไฟที่ลุกโชนอย่างโชติช่วง ในใจเกินความลังเล สุดท้ายเขาก็ไม่กล้าเสี่ยงเข้าไปช่วยผู้ชายคนนั้น แต่กลับส่งผู้หญิงอีกคนไปรักษาตัวที่โรงพยาบาล

“เมื่อฉันฟื้นตื่นขึ้นมา พบว่าตัวเองก็อยู่ในโรงพยาบาล แต่ว่าฉันนั้นกลับจำอะไรไม่ได้ ไม่รู้ว่าตัวเองเป็นใคร และก็ไม่รู้ว่าตัวเองมาอยู่ที่โรงพยาบาลได้อย่างไร พยาบาลในโรงพยาบาลบอกกับฉันเพียงว่า มีพนักงานทำความสะอาดอายุประมาณ 40 ปีส่งฉันมาที่โรงพยาบาล เรื่องราวก่อนหน้านั้นล้วนเป็นพนักงานทำความสะอาดคนนั้นที่เป็นคนบอกฉันทั้งหมด”

เมื่อพูดจบ พชิราก็หันไปมองธนพัต ราวกับกลัวว่าเขาไม่เชื่อคำพูดของตัวเอง

แต่ธนพัตกลับจ้องมองแก้วน้ำที่อยู่ตรงหน้าด้วยสีหน้าที่คาดเดาไม่ได้ ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่ สายตานั้นไม่ได้มองมาที่เธอ