หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 25

ธีภพตกตะลึงไปครู่หนึ่ง หันศีรษะมา เห็นไรยากำลังยืนอยู่ด้านหลังเขา มองดูตัวเขาเองราวกับกระต่ายน้อยตัวหนึ่ง

“ไรยา คุณมาทำอะไร” ธีภพเดินเข้ามาทันที จับมืออันเย็นเยือกของเธอ นัยน์ตาเศร้าลงเล็กน้อย “ยังใส่เสื้อผ้าบางๆอีก รีบกลับเถอะ”

ไรยามองและกะพริบตาไปทางธีภพ แล้วพูดว่า “ฉัน...ฉันแค่อยากจะออกไปส่งคุณ แต่เห็นรถของคุณจอดอยู่ในโรงรถ ฉันกังวลเล็กน้อย จึงออกมาดู.. ."

เมื่อเห็นใบหน้าที่ละเอียดอ่อนของไรยา ธีภพก็รู้สึกหลงทางเล็กน้อย

ค่อนข้างจะคล้ายกับสาริศา โดยเฉพาะคิ้ว แม้ว่าพวกเธอจะไม่ได้เกิดจากแม่เดียวกัน แต่พวกเธอเป็นพี่น้องกันจริงๆ

ก็แค่... ไรยาอาจจะอ่อนแอ แต่สาริศาอาจจะดื้อกว่า?

“ภพ?”

ไรยามองธีภพอย่างมึนงง แล้วเรียกเบาๆ

ธีภพเพิ่งได้สติกลับมา จึงรีบถอดเสื้อคลุมออก และคลุมบนไหล่ของไรยา “อากาศหนาวแบบนี้ เดี๋ยวฉันไปส่งคุณเอง”

หลังจากส่งไรยากลับตระกูลธราภักดิ์ ธีภพก็รีบขอตัวกลับก่อน ไรยายืนส่งเขาที่ประตู มองดูเขาจากไป แต่ดวงตาเริ่มเย็นชาลงเรื่อยๆ

เมื่อสักครู่ เธอได้เห็นทุกอย่างหมดแล้ว

เห็นตั้งแต่ตอนที่มีคนมารับสาริศาไป จนถึงตอนที่ธีภพมีท่าทีอิจฉาริษยา เธอเห็นมันทั้งหมด

ไรยากำมือโดยไม่ตั้งใจ ความขุ่นเคืองวาบผ่านดวงตาของเธอ

ทำไม!

ผู้หญิงคนนั้นน่าจะตกกระป๋องไปได้แล้ว แต่ทำไมยังมีผลกระทบต่อภพได้ถึงขนาดนี้!

เธอกัดริมฝีปากแดง ไรยาดูขมขื่น

สาริศา ถ้าคุณฉลาดพอ ก็อยู่ให้ห่างจากภพจะดีกว่า!

มิฉะนั้น ของที่อยู่ในมือของฉัน จะทำลายคุณอย่างแน่นอน!

***

หลังจากกลับถึงบ้าน สาริศาอาบน้ำร้อน ขณะที่ออกมาแบบผมเปียก ก็เห็นธนพัตที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จ กำลังเป่าผมอยู่

เมื่อเห็นสาริศากำลังเดินมา ธนพัตปิดไดร์เป่าผม แล้วกล่าว "มาเป่าผมสิ"

“ไม่เป็นไร” สาริศาขี้เกียจเล็กน้อย “เดี๋ยวอีกสักพักก็แห้งแล้ว”

เธอบอกว่าอยากไปซักเสื้อผ้า แต่ธนพัตคว้าข้อมือเธอไว้

“คุณเป็นหวัดอยู่ ถ้าไม่เป่าผมจะยิ่งอาการหนักกว่านี้”

แม้ว่าธนพัตจะนั่งรถเข็น แต่แรงที่ข้อมือก็ยังดีอยู่ ด้วยแรงของเขา สาริศาก็ถูกดึงลงมาที่เก้าอี้หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง รถเข็นของธนพัตจอดอยู่ข้างหลังของเธอ หยิบไดร์เป่าผมขึ้นมา เริ่มเป่าผมให้กับสาริศา

น้ำเสียงยังคงเฉยชา แต่เหมือนจะหนักแน่น บีบคั้นหัวใจของสาริศา อย่างหนักหน่วง แต่ก็ยังอบอุ่น

ขนตาเธอสั่นเล็กน้อย ก้มศีรษะลง เมื่อเธอพูดอีกครั้ง น้ำเสียงของเธอก็สะอึกสะอื้นอย่างควบคุมไม่ได้แล้ว “ขอบคุณนะ ธนพัต”

ขอบคุณที่แต่งงานกับฉันในยามที่ฉันสิ้นหวังที่สุด

ขอบคุณที่ช่วยฉันเมื่อเวลาที่ฉันต้องการคุณ

ขอบคุณที่ให้บ้านฉัน ในยามที่ฉันโดดเดี่ยว

หลังจากเป่าผมเสร็จ สาริศาก็ผล็อยหลับไป หลังจากเหน็ดเหนื่อยมาทั้งวัน เมื่อหัวถึงหมอนก็ผล็อยหลับไปทันที

แต่ธนพัตได้แต่นั่งอยู่ข้างเตียง มองดูหน้าเธอที่กำลังหลับอย่างสงบ

ไม่รู้ว่าเพราะอะไร ที่คฤหาสน์ตระกูลธราภักดิ์วันนี้ ใบหน้าที่สับสนของเธอ เหมือนหนามที่ทิ่มแทงอยู่ในใจของเขา ทำให้เขารู้สึกไม่สบายใจอย่างมาก

นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่

หรือว่าสาริศาจะไม่ได้เป็นเพียงเครื่องมือสำหรับต่อกรกับคุณปู่? ทำไมเขาถึงสนใจเธอมากขนาดนี้?

ความรู้สึกในใจที่อธิบายไม่ได้ทำให้ธนพัตอารมณ์เสียเล็กน้อย และครุ่นคิดอยู่นาน แต่เขาก็ยังหยิบมือถือออกมา กดหมายเลขโทรศัพท์ของชรัณ

“ชรัณ ช่วยตรวจสอบเรื่องอดีตของสาริศาด้วย” เสียงเขาเบาและไม่ได้ยินถึงความรู้สึกใดๆ “เรื่องรักแรกของเธอ ครั้งนี้ฉันขอข้อมูลอย่างละเอียด”