หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 255

“คุณเชื่อที่คนพวกนั้นพูด คิดว่าฉันจงใจทำร้ายพชิราอย่างนั้นใช่ไหม?” ดวงตาของสาริศาแดงก่ำ

ธนพัตนิ่งเงียบและไม่ตอบ แต่สาริศาเข้าใจ ว่าความเงียบนี้คือคำตอบของเขา: ธนพัตไม่เชื่อใจเธอ!

เธอไม่อยากอธิบายอะไรอีก สาริศายิ้มเยาะกับตัวเอง แล้วหันหลังเดินจากไป

ในขณะที่หันหลังกลับ น้ำตาของเธอก็ไหลออกมาอย่างควบคุมไม่อยู่ สาริศารู้สึกว่าเธอทั้งน้อยใจและโกรธเคือง

คดีลักพาตัวเมื่อสิบปีก่อนเกี่ยวอะไรกับเธอด้วย? ไม่ใช่เพราะธนพัตหรือไงถึงทำให้เธอเอาแต่ตามตื๊อถามพชิราไม่หยุด แต่ผลลัพธ์ที่ได้ล่ะ? คนอื่นก็ช่างเถอะ แม้แต่ธนพัตก็ปฏิเสธที่จะเชื่อในตัวเธอ สาริศารู้สึกว่าทุกอย่างที่เธอทำนั้นไร้ความหมายมาก

พอเห็นว่าสาริศากำลังจะจากไป ธนพัตก็คว้าตัวเธอไว้ พอสาริศาหันกลับมา ธนพัตถึงได้เห็นว่าเธอได้ร้องไห้ออกมาแล้ว

พอเห็นสาริศาตาแดงก่ำเบือนหน้าหนีไปมองทางอื่นอย่างดื้อรั้น ธนพัตก็รู้สึกสงสารขึ้นมา

“ริศา ผมไม่ได้บอกว่าคุณจงใจทำร้ายพชิรา ผมแค่รู้สึกว่าช่วงนี้ท่าทางของคุณแปลกมาก เพราะเรื่องของพชิราใช่ไหม” ธนพัตพูดเสียงอ่อน “พชิรากับผมไม่มีอะไรจริงๆ คุณอย่าเอาแต่สนใจเธอ จนดูไม่เหมือนคุณไปแล้ว”

“ดูไม่เหมือนฉันอย่างนั้นเหรอคะ?” สาริศาผลักธนพัตออกห่าง ก่อนจะหันมาสบตากับธนพัต และพูดอย่างเย้ยหยัน “แล้วตอนนี้คุณคิดว่าฉันเป็นยังไงคะ ชั่วร้าย และขี้หึง?”

“ริศา!” เขาก้าวไปข้างหน้าเพื่อคว้าสาริศาอีกครั้ง เสียงของธนพัตดูโมโหเล็กน้อย “คุณต้องทะเลาะกับฉันให้ได้เลยหรือไง คุณก็รู้อยู่แก่ใจว่าผมไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น คุณอย่าหาเรื่องทะเลาะกันโดยไม่มีเหตุผลจะได้ไหม”

“ฉันอาละวาดโดยไร้เหตุผลอย่างนั้นเหรอ?” สาริศารู้สึกว่าเธอไม่รู้ว่าควรจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี นี่หมายความว่าธนพัตคิดว่ามันเป็นความผิดของเธอทั้งหมดใช่ไหม

“พอแล้ว ฉันไม่อยากคุยกับคุณอีก” เธอพยายามสงบสติอารมณ์ สาริศาปัดมือของธนพัตออก แล้วหันหลังเดินออกไปนอกโรงพยาบาล “ฉันอยากอยู่เงียบๆ คนเดียว”

ยืนมองแผ่นหลังของสาริศาเดินจากไป ธนพัตไม่ได้เดินตามไป เขารู้ว่าถ้าเขาตามไปจะทำให้ความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขายิ่งรุนแรงมากขึ้น เขาไม่อยากทะเลาะกับสาริศาจริงๆ

ทันทีที่เธอเดินออกจากโรงพยาบาล สาริศาก็เห็นกันยากำลังรีบเดินเข้ามาในโรงพยาบาล

“แม่คะ แม่มาที่นี่ทำไมคะ” ไม่เข้าใจว่าทำไมกันยาถึงมาที่นี่ สาริศาจึงรีบก้าวไปข้างหน้าเพื่อหยุดเธอ

“เพี๊ยะ!”

ทันทีที่สาริศาหยุดยืนตรงหน้ากันยา เธอก็ถูกกันยาตบอย่างแรง สาริศาสีหน้างุนงง ยืนนิ่งไม่ตอบสนองไปสักพัก

จนรู้สึกถึงความเจ็บแสบบนใบหน้าของเธอ สาริศาถึงได้สติกลับมา สาริศายกมือข้างหนึ่งกุมใบหน้าของเธอช้าๆ แล้วหันมามองกันยาอย่างไม่อยากจะเชื่อ ก่อนจะร้องออกมา “แม่ แม่คำอะไรคะ!”

แต่ กันยาร้องไห้หนักกว่า มือที่ตบสาริศาตอนนี้สั่นเทาเล็กน้อย เธอชี้มาที่สาริศาและถามอย่างโกรธเคือง “แม่ทำอะไร! แม่ถามลูก ทำไมลูกถึงได้ทำร้ายหนูเพชรจนเสียโฉม แค่เพราะอาการหึงด้วย!”

“จะไม่เจ็บได้ยังไงกัน?” น้ำตาของกันยาหลั่งไหลออกมาอีกครั้ง “น้าต้องขอโทษหนูเพชรด้วยนะจ๊ะ ที่ริศาทำร้ายหนูแบบนี้ น้าต่อว่าเธอไปแล้ว ดังนั้นอย่าไปถือสาเธอเลย น้าจะให้เธอขอโทษหนูเดี๋ยวนี้เลย”

กันยาหันหลังกลับมา แล้วพูดกับสาริศาที่ยืนอยู่ข้างหลังเธอเสียงดุ “มาขอโทษหนูเพชรเร็ว ๆ!”

“แม่คะ!” พอเห็นกันยาปกป้องพชิรามาก สาริศาก็ตะโกนอย่างหมดความอดทน “หนูไม่ได้ผลักเธอ ที่เธอได้รับบาดเจ็บไม่เกี่ยวอะไรกับหนู ทำไมแม่ถึงไม่เชื่อหนูเลย!”

“แกยังจะดื้อรั้นอีก แก…” พอเห็นว่าสาริศาไม่เพียงแต่ไม่ขอโทษ และยังหาข้ออ้างแก้ตัว กันยาก็ชี้ไปที่เธอ โมโหจนพูดอะไรไม่ออก

“น้ากันยาคะ อย่าโมโหเลยค่ะ” พชิรารีบลูบหลังของกันยา “หนูคิดว่าริศาคงไม่ได้ตั้งใจ เธอคงเห็นว่าหนูกับธนพัตสนิทสนมกัน ก็เลยควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่อยู่”

พอพูดอย่างนั้นพชิราก็หันไปมองที่สาริศาอีกครั้ง สีหน้าของเธอเต็มไปด้วยความจริงใจแล้วพูดว่า “ริศา เรื่องครั้งที่แล้วเป็นเหตุการณ์ฉุกเฉินจริงๆ ธนพัตถึงได้อุ้มฉันไปที่โรงพยาบาล อย่าเข้าใจฉันผิด ที่ฉันกลับมา เพราะนึกถึงเรื่องในอดีตได้แล้ว ไม่ต้องห่วง ฉันจะไม่รบกวนชีวิตของเธอกับธนพัตแน่นอน”

“พชิรา อย่ามาแสร้งทำเป็นน่าสงสาร!” พอเห็นว่าพชิราทำเหมือนจะขอร้องตนเอง แต่ทุกประโยคล้วนแต่บอกว่าตนเองจงใจทำร้ายเธอเพราะอิจฉาเธอ สาริศาแทบจะควบคุมความโกรธในใจไว้ไม่ได้

“คุณรู้ดีว่าเรื่องราววันนี้เป็นยังไงกันแน่ และรู้ดีว่าบาดแผลบนใบหน้ามาได้ยังไง ทำไมคะ? อยู่ต่อหน้าฉันกล้ายอมรับว่าคุณทิ้งธนพัตไว้ในกองเพลิง และหนีออกมาเอง แต่พออยู่ต่อหน้าคนอื่น คุณก็ไม่กล้าพูดแล้วหรือไง?”

“เพี๊ยะ!”