หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 27

เที่ยวบินไปเมืองQ ชั้นธุรกิจ

สาริศานั่งข้าง ๆ ธีภพ เธอไม่สบอารมณ์และไม่พูดอะไร อาหารกลางวันที่เตรียมบนเครื่องบินก็เป็นอาหารทะเลที่เธอเกลียดด้วย เธอแทบไม่ได้กินเลย

“ทำไม” เมื่อสังเกตจานของสาริศาที่ไม่ค่อยได้กิน ธีภพยิ้มอย่างประชดประชัน “ยังไม่ชอบอาหารทะเลอยู่เหรอ?”

ในตอนนี้สาริศาก็เริ่มเบื่อหน่ายกับการที่ธีภพเล่นเหมือนคนโง่ จึงกล่าวอย่างเย็นชาว่า "คุณธีภพจำได้ดี”

“แน่นอน” ธีภพจิบกาแฟช้าๆ “ถึงจะเป็นรักแรกพบ ก็ประทับใจไม่น้อย”

สาริศาบีบส้อมในมืออย่างแน่น

“ยิ่งไปกว่านั้น” ธีภพดูเหมือนจะไม่สังเกตเห็นปฏิกิริยาของสาริศาและพูดต่อว่า “ตอนนั้นฉันถูกเธอหลอกตั้งแต่ต้นจนจบ รสชาตินี้ ฉันอยากจะลืมก็ลืมไม่ลง"

สีหน้าของสาริศาเริ่มซีด “คุณธีภพ ใครหลอกใครกันแน่อย่างน้อยฉันก็ไม่ได้ปิดบังประสบการณ์ชีวิตของตัวเอง”

ใบหน้าของธีภพเปลี่ยนไปแล้วยิ้มอย่างประชดประชันว่า “ใช่ ถ้าฉันบอกประสบการณ์ชีวิตของฉันให้คุณฟังเร็วกว่านี้ คุณคงไม่ทรยศฉันหรอก ยังไงซะก็เป็นชายแก่ร้ายวัยหกสิบปี สาริศา คุณก็กินมันลงเหรอ?”

เมื่อธีภพพูดคำนี้ก็ไม่ลดเสียงลงเลย เดิมทีห้องโดยสารก็เงียบสงัดอยู่แล้ว ผู้โดยสารและแอร์โฮสเตสที่อยู่ด้านข้างก็มีสายตาที่ไม่ปกติ

ในที่สุดสาริศาก็ทนไม่ไหว “ธีภพ คุณต้องการอะไร!”

เมื่อเห็นใบหน้าที่ซีดของสาริศา ธีภพก็รู้สึกไม่สามารถระงับจิตใจได้

แต่เมื่อเขานึกถึงฉากที่เขาเห็นเมื่อคืนนี้ ความโกรธของเขาก็เพิ่มขึ้นอีกครั้ง

“ฉันต้องการอะไร?” ธีภพเยาะเย้ย “สาริศา คุณทำสิ่งเลวร้ายมากมาย ยังจะไม่ให้ใครพูดถึงมันเหรอ?”

“ธีภพ ฉันทำอะไรไปมันก็ไม่เกี่ยวอะไรกับคุณ!”

“เกี่ยวหรือไม่เกี่ยว ฉันเป็นคนตัดสิน ไม่ใช่คุณ!” น้ำเสียงของธีภพเริ่มดุดันขึ้น “สาริศา ฉันบอกคุณนะว่าฉันจะไม่มีทางยกโทษให้คุณ!”

สีหน้าของสาริศาเริ่มซีด

ในที่สุดเธอก็รู้ว่าทำไมธีภพจึงพาตัวเองไปทำงานต่างจังหวัด

เขาแค่พยายามทุกวิถีทางที่จะทำให้เธออับอายและทรมาน

หลังจากมาถึงเมืองQ ธีภพให้สาริศาพาตัวเองไปทานอาหารกับกลุ่มนิตยสารของอีกฝ่าย

สาริศาเกลียดสถานที่แบบนี้มาโดยตลอด แต่ธีภพเป็นเจ้านายของเธอ เธอปฏิเสธไม่ได้ ทำได้เพียงฝืนใจ

ที่โต๊ะอาหาร สาริศาในฐานะที่เป็นผู้หญิงคนเดียวในห้องอาหาร กลายเป็นจุดสนใจอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ พวกเขาทั้งหมดต้องการชนแก้วกับสาริศา และธีภพก็ไม่ได้ห้าม ราวกับว่าทำเหมือนให้สาริศามาเป็นคนกินเหล้าแทน ในเวลาไม่ถึงชั่วโมง สาริศาไม่รู้ว่าเขาดื่มไปกี่แก้วแล้ว เบียร์และเหล้าคลุกเคล้าเข้าด้วยกัน

“โอ้ คุณธีภพ เลขาของคุณหน้าตามีเอกลักษณ์จริงๆ” บรรณาธิการใหญ่อีกฝ่ายเป็นชายวัยกลางคนอายุสี่สิบหัวโตและหน้ามัน เมื่อเห็นสาริศาเขาก็มองไม่หยุด

“จริงเหรอ?” ธีภพไม่ได้อธิบายถึงตัวตนของสาริศาแค่ยิ้มออกมา “ถ้าคุณกองทัพชอบผมจะยกให้”

กองทัพถึงปล่อยสาริศาอย่างไม่เต็มใจหันไปทางธีภพ สาริศาเห็นโอกาสนี้จึงรีบลุกขึ้นบอกจะไปเข้าห้องน้ำ

สาริศาไม่ได้คิดว่าตัวเองจะเมา แต่พอยืนขึ้นก็พบว่าเวียนหัวจนแทบจะยืนไม่ไหว

หลังจากล้างหน้าในห้องน้ำก็ไม่ได้รู้สึกดีขึ้นตรงกันข้ามกลับรู้สึกอึดอัด ท้องไส้ปั่นป่วน และเป็นไข้ดูเหมือนจะรุนแรงมากขึ้น

ไอ้บ้า

สาริศาด่าอยู่ในใจ

ไม่รู้จริงๆว่าเกิดอะไรขึ้นกับธีภพ แม้ว่าเขาเคยเกลียดตัวเองมาก่อนแต่วันนี้ดูเหมือนว่าเขากินยามาผิดรุนแรงมากกว่าเดิม เกิดอะไรขึ้นกันแน่?

สาริศาลูบขมับ พิงกำแพงอย่างฝืนใจแล้วเดินออกจากห้องน้ำ

งานเลี้ยงมื้อนี้อันตรายเกินไปจริงๆ ตอนนี้ธีภพดูบ้าบิ่นและเหมือนจะทำได้ทุกอย่าง เมื่อสาริศา นึกถึงตาที่เล็กๆของกองทัพมักมีลางสังหรณ์แย่ๆอยู่เสมอ เพื่อความปลอดภัย เธอก็ส่งข้อความให้ธีภพ แล้วก็กลับโรงแรมเอง

ตอนที่เธอกำลังคิดอยู่ ไม่คิดว่าพอออกจากห้องน้ำ เธอก็ได้ยินเสียงอ้วนๆ ข้างหลังเธอ——

“โอ้ริศา ทำไมคุณเข้าห้องน้ำนานจัง พี่กองทัพกับฉันรอข้างนอกนานแล้ว”

สาริศาหันหัวไปก็เห็นกองทัพที่กำลังเมาพิงประตูห้องน้ำอยู่ เห็นได้ชัดว่ารอเธออยู่