หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 301

เสื้อผ้าของเด็กน้อยเปียกชุ่มด้วยน้ำค้างยามเช้า กลัวว่าเด็กจะไม่สบาย กันยาจึงหาเสื้อผ้าของลูกตัวเองให้เธอได้เปลี่ยน โชคดีที่ต่างเป็นเด็กทารกแรกเกิด รูปร่างจึงไม่แตกต่างกันมาก

“ที่แท้ก็เป็นเด็กทารกหญิงเหมือนกัน” หลังจากเปิดผ้าอ้อมที่ห่อตัวเด็กน้อยไว้ กันยาก็พบว่าเหมือนกับลูกสาวที่เพิ่งเกิดของตัวเอง นี่ก็เป็นเด็กสาวเช่นกัน

ขณะที่เปลี่ยนเสื้อผ้าให้เด็กน้อยนั้น กันยาเห็นว่าที่เอวของเด็กน้อยคนนี้มีปาน เมื่อจ้องดู ก็เห็นรูปร่างเหมือนกับผีเสื้อ จึงอมยิ้มและอดไม่ได้ที่จะกล่าว “แม้แต่ปานก็ยังมีเอกลักษณ์พิเศษ ดูแล้วเด็กสาวน้อยคนนี้คงจะไม่ธรรมดา”

เวลานี้เด็กน้อยได้ลืมตาขึ้น และมองมาทางตัวเองด้วยความสงสัย กันยาจึงยื่นมือมาเย้าแหย่เล่นกับมือเล็ก ๆ ของเด็กน้อย คิดไม่ถึงว่าเด็กน้อยจะหันมายิ้มหัวเราะให้กับตัวเอง

เมื่อเห็นแขนขาของเด็กน้อยดูมีพลัง การตอบสนองก็ไม่เหมือนกับสมองพิการ กันยาจึงอดไม่ได้แอบด่าพ่อแม่ของเด็กในใจ ช่างขาดความรับผิดชอบมาก ทำไมถึงได้ลืมเด็กที่น่ารักขนาดนี้ได้

ดูเด็กน้อยที่กำลังนอนอยู่บนเตียง ในใจของกันยาเกิดความลำบากใจ เลี้ยงเด็กคนเดียวก็ทำให้ตัวเองเหนื่อยมากพอแล้ว ตัวเองเก็บเด็กคนนี้ไว้ที่บ้านไม่ได้อย่างแน่นอน แล้วอย่างนั้นจะส่งไปที่ไหนล่ะ

หลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง กันยาจึงตัดสินใจว่าตอนบ่ายจะนำเด็กน้อยคนนี้ไปส่งที่สถานีตำรวจ เวลานี้ที่พึ่งได้ก็มีแต่ตำรวจแล้ว ไม่แน่พ่อแม่อาจจะไม่ได้ไม่ต้องการเธอ แต่เป็นการเผลอทำเด็กหายโดยไม่ตั้งใจ

หลังจากตัดสินใจเสร็จ กันยาจึงชงนมให้กับเด็กน้อยหนึ่งขวด คงจะหิวมาก เด็กน้อยถือขวดนมไว้ไม่ยอมปล่อยออกจากมือ แล้วดูดจุกนมอย่างแรงด้วยปากเล็ก ๆ

ถูกความน่ารักของเด็กน้อยทำให้ยิ้ม กันยาป้อนนมเด็กน้อยเสร็จ ก็ทำอาหารให้กับตัวเองนิดหน่อย กะว่าเมื่อทานเสร็จจะอุ้มเด็กน้อยไปที่สถานีตำรวจ

เมื่อทำอาหารเสร็จ ขณะที่กันยากำลังนั่งทานอยู่บนโซฟานั้น ก็ถูกข่าวหนึ่งในทีวีดึงดูดสายตา

“ลูกสาวตัวน้อยของประธานนิธิธราสกุลกรุ๊ปเพิ่งจะถือกำเนิดก็ถูกลักพาตัว หลังจากโจรลักพาตัวได้เงินค่าไถ่ไปแล้ว กลับไม่ได้ส่งคืนตัวลูกน้อย ตอนนี้ยังไม่รู้ว่าเด็กน้อยอยู่ที่ไหน ตามคำพูดของพ่อแม่บอกว่า บนตัวของเด็กมีปานที่มีลักษณะคล้ายกับผีเสื้ออยู่ที่ช่วงเอว หวังอย่างยิ่งหากพลเมืองมีการพบเจอ กรุณารีบติดต่อพ่อแม่ของเด็กน้อย หมายเลขติดต่อคือ……”

“ปานลักษณะคล้ายผีเสื้อ” เมื่อได้ยินคำบรรยายจากผู้ประกาศข่าว กันยาก็นึกถึงเด็กน้อยที่ตัวเองเพิ่งเก็บกลับมา เอวของเด็กคนนี้มีปานรูปผีเสื้อหนิ หรือว่าเด็กที่ตัวเองเก็บกลับมาจะเป็นลูกสาวของประธานนิธิธราสกุลกรุ๊ป

นิธิธราสกุลกรุ๊ปนั้นกันยาเคยได้ยิน นั่นเป็นหนึ่งในกลุ่มบริษัทที่ใหญ่ที่สุดในเมืองนี้ คิดไม่ถึงว่าเด็กน้อยที่ตัวเองบังเอิญเก็บมาได้จะมีชาติกำเนิดที่ไม่ธรรมดาเช่นนี้

หลังจากความตกใจผ่านไป กันยาก็รู้สึกดีใจมากเช่นกัน เพราะหาตัวพ่อแม่ของเด็กน้อยเจอแล้ว เธอเตรียมจะพาเด็กน้อยไปส่งที่บริษัทนิธิธราสกุลกรุ๊ป เธอเคยรับงานทำความสะอาดบริษัทที่อยู่ใกล้บริเวณแถวนั้น ดังนั้นจึงรู้ตำแหน่งว่าอยู่จุดใด

ทานอาหารเสร็จอย่างรวดเร็ว กันยากะว่าจะนำลูกของตัวเองไปฝากให้เพื่อนบ้านดูแลก่อน แต่ขณะที่อุ้มลูกของตัวเองขึ้นมานั้น ในใจของกันยาก็เกิดความคิดที่น่ากลัวขึ้น

เงยหน้ากวาดตามองรอบบ้านตัวเอง ผนังสีขาวที่มีบางจุดหลุดลอก ถูกตัวเองใช้หนังสือพิมพ์แปะติดไว้ ห้องครัวและห้องน้ำเล็กจนน่าสงสาร ห้องนั่งเล่นแทบจะไม่มีพื้นที่เพิ่มเติมหลังจากวางโซฟาลง

“ขอบคุณมากนะ ขอบคุณมากจริง ๆ.…...” นายหญิงแห่งนิธิธราสกุลกรุ๊ป ซึ่งก็คือคุณแม่ของชัชวาลดึงมือของกันยาแล้วกล่าวขอบคุณ ในที่สุดก็หาลูกสาวของตัวเองเจอ คุณพระคุณเจ้าคุ้มครองจริง ๆ!

กันยากล่าวด้วยสีหน้าที่ไม่เป็นธรรมชาติ “ไม่เป็นไร ฉันก็บังเอิญเจอเท่านั้น”

พ่อแม่ของชัชวาลยืนยันจะมอบเงินจำนวนมากจำนวนหนึ่งให้กับกันยาเพื่อเป็นการขอบคุณ แต่ว่ากันยาจะรับเงินจำนวนมากนี้ได้อย่างไร หลังจากปฏิเสธอยู่หลายครั้ง พ่อแม่ของชัชวาลจึงไม่ได้ดึงดันอีก และคิดว่าตัวเองได้พบกับคนดี 

เมื่อกลับมาถึงบ้าน กันยาหมอบร้องไห้อยู่บนเตียง เธอไม่รู้ว่าเมื่อไหร่เธอจะได้พบกับลูกสาวของตัวเองอีก กันยาบอกกับตัวเองในใจ “ฉันจะไม่เสียใจ ฉันเสียใจไม่ได้ การตัดสินใจของฉันนั้นถูกต้อง ฉันอยากให้ลูกมีชีวิตที่ดี……”

และแล้วก็ได้อธิบายเรื่องราวทั้งหมดให้กระจ่าง กันยาร้องไห้กับสาริศาแล้วกล่าวขึ้น “ริศา ทั้งหมดนี้เป็นความผิดของแม่ เป็นเพราะตอนนั้นแม่เห็นแก่ตัวเกินไป เป็นเพราะแม่เองที่ให้หนูต้องมีชีวิตลำบากกับแม่มานานหลายปี หนูจะให้อภัยแม่ได้ไหม”

หลังจากที่ฟังกันยาพูดจบแล้ว สาริศาที่ยังอึ้งอยู่กับที่ ที่แท้สิ่งที่ตัวเองคาดเดาก่อนหน้านี้นั้นถูกต้อง ชัชวาลเป็นพี่ชายของตัวเองจริง ๆ เธอเป็นลูกสาวของตระกูลนิธิธราสกุล ส่วนพชิราเป็นลูกสาวของกันยากับสุวิทย์

ถึงว่าทำไมผลตรวจดีเอ็นเอตัวเองบอกว่าตัวเองไม่ใช่ลูกสาวของสุวิทย์ ถึงว่าทำไมกระดูกของตัวเองถึงไม่เข้ากับของกันยา ถึงว่าทำไมกันยาไม่ยอมบอกที่อยู่ของลูกสาวตัวเอง เรื่องราวทั้งหมดทั้งมวลนี้ ตอนนี้เธอเข้าใจอย่างกระจ่างชัดเจนแล้ว 

สาริศาไม่รู้ว่าตัวเองรู้สึกอย่างไรในใจ ทั้งอยากจะร้องไห้และอยากจะหัวเราะ ที่แท้สิ่งที่ตัวเองคิดมานานหลายปีนั้นผิดทั้งหมด ที่แท้ชีวิตของเธอนั้นโชคร้ายมาตั้งแต่เด็ก