หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 327

“คุณพี่คะ ดิฉันว่าหน้าตาของคุณหนูใหญ่ตระกูลนิธิธราสกุลเหมาะกับลูกชายของคุณพี่มากเลยค่ะ ถ้าพวกเขาทั้งสองสามารถคบกันได้ กิ่งทองใบหยกจริงๆ ค่ะ” คุณหญิงที่อยู่ข้างคุณหญิงสุขใจคนนั้นพูดประจบประแจงขึ้นมาทันที

และคุณหญิงสุขใจเองก็มองไปที่สาริศาก่อนจะพยักหน้าอย่างพึงพอใจ

ในเวลานี้เองมีผู้หญิงคนหนึ่งกำลังมองสาริศา ในใจลังเลไม่มั่นใจ ทำไมเธอถึงรู้สึกว่าคุณหนูใหญ่ตระกูลนิธิธราสกุลหน้าตาคุ้นๆ  เหมือนเธอเคยเห็นจากที่ไหนมาก่อน แต่มันไม่น่าจะเป็นไปได้ เธอมั่นใจว่าเธอไม่เคยรู้จักกับคุณหนูคนนี้มาก่อน

เธอยิ่งมองสาริศาก็ยิ่งรู้สึกคุ้นตามากขึ้น เธอจึงพยายามนึกถึงใบหน้านี้ นึกออกแล้ว! หญิงสาวตะโกนออกมาทันที “ฉันนึกออกแล้ว!”

ในตอนนี้สายตาของผู้คนรอบๆ ต่างก็จับจ้องไปที่สาริศา ถูกเสียงตะโกนของเธอทำให้สะดุ้งตกใจ พร้อมกับหันไปมองหญิงสาวที่ตะโกนออกมา สายตาของทุกคนต่างก็กำลังต่อว่า ถ้าสร้างความไม่พอใจให้คุณหนูใหญ่ตระกูลนิธิธราสกุลขึ้นมาจะทำยังไง?

พอรู้สึกตัวว่าเสียงของเธอดังเกินไป หญิงสาวจึงรีบพยักหน้าและรีบขอโทษคนรอบข้าง แต่ก็ยังพูดอย่างตื่นเต้นว่า “ฉันก็คิดอยู่ว่าทำไมคุณหนูใหญ่ตระกูลนิธิธราสกุลถึงดูคุ้นหน้ามาก นี่ไม่ใช่คุณสาริศา ภรรยาของคุณธนพัตหรอกเหรอคะ?”

ถึงแม้เธอจะไม่เคยเห็นสาริศาด้วยตาของตัวเอง แต่เธอก็เคยเห็นภาพของเธอในทวิตเตอร์มาก่อน เพราะในตอนนั้นเธอหลงใหลในตัวธนพัตมากเป็นพิเศษ ดังนั้นเธอจึงตั้งใจสังเกตว่าภรรยาของเขามีหน้าตายังไง ในตอนนั้นเธอคิดว่าธนพัตสายตาไม่ดีถึงเลือกผู้หญิงที่หน้าตาธรรมดาแบบนี้

แต่พอมองดูผู้หญิงตรงหน้าเธอ ทั้งที่หน้าตาของเธอก็ไม่ต่างจากเมื่อก่อนมากเท่าไหร่ ทำไมถึงทำให้รู้สึกสวยสง่างามได้ถึงขนาดนี้

พอได้ยินคำพูดของเธอ ทุกคนรอบข้างก็มองไปทางสาริศาด้วยความตกตะลึง

“ภรรยาของคุณธนพัตจะเป็นคุณหนูใหญ่ตระกูลนิธิธราสกุลได้ยังไงกัน”

“ไม่รู้เหมือนกัน นี่มันยังไงกันแน่”

“ฉันได้ข่าวมาว่าเธอกับคุณธนพัตหย่ากันไปเมื่อห้าปีก่อน แล้วก็หายตัวไปเลย ทำไมจู่ๆ เธอถึงกลายเป็นคุณหนูใหญ่ตระกูลนิธิธราสกุลได้ล่ะ?”

“นี่มันเหมือนละครจริงๆ ฐานะของเธอกับพชิราถูกสับเปลี่ยนกันเลย” ใครบางคนพูดขึ้นมาแล้วหัวเราะออกมาเบาๆ

“หมายความว่ายังไง” ทุกคนรู้สึกว่าเขาเหมือนจะรู้อะไรบางอย่าง จึงรีบหันไปมองทางเขา

“พวกคุณไม่รู้เหรอ?” คนที่พูดรู้สึกตกใจ ก่อนจะพูดอย่างตื่นเต้น “ผมจะบอกพวกคุณเอง ผมมีเพื่อนที่รู้จักคุณธนพัต จึงได้ยินมาว่าตอนนี้คุณพชิราอาศัยอยู่ในบ้านของคุณธนพัต พวกคุณคิดว่าความสัมพันธ์ของพวกเขาเป็นอะไรกัน” หลังจากพูดจบ ชายหนุ่มก็แสดงท่าทาง “พวกคุณต่างก็รู้กันดี” ออกมา

“พวกเขาแต่งงานกันแล้วเหรอ?”

“เรื่องนี้ยังไม่ได้แต่ง แต่พวกเขาอยู่ด้วยกันมาหลายปีแล้ว คงอีกไม่นานแล้วล่ะ”

“อ๋อ”

ผู้คนรอบๆ ต่างก็เข้าใจทันที สายตาที่มองสาริศานอกจากจะตกตะลึงแล้ว ยังมองด้วยสายตาสงสัย

แน่นอนว่าสาริศากับชัชวาลได้ยินบทสนทนาของผู้คนรอบข้างเหมือนกัน ชัชวาลจับมือของสาริศาเพื่อปลอบโยนเธอเบา ๆ “ริศา อย่าเอาคำพูดพวกนี้มาใส่ใจเลย”

“ไม่เป็นไรค่ะพี่” สาริศายิ้มตอบชัชวาล ในเมื่อเธอกล้ามาที่นี่ก็หมายความว่าเธอพร้อมที่จะรับมือกับข่าวลือพวกนี้แล้ว ถ้าแค่นี้เธอทนไม่ได้ เธอคงไม่เลือกกลับมาที่นี่ตั้งแต่แรกแล้ว

แต่ว่า ที่แท้พวกเขาก็อยู่ด้วยกันมานาน และใกล้จะแต่งงานกันแล้ว...

สายตามองผ่านฝูงชน แน่นอนว่าธนพัตเองก็เห็นสาริศาแล้วเช่นกัน

ทันทีที่เขาเห็นเธอ ร่างกายของธนพัตก็แข็งทื่อไปทันที

ไม่ได้สังเกตชุดที่สวยงามบนเรือนร่างของเธอ ไม่ได้สังเกตใบหน้าที่แต่งหน้ามาอย่างละเอียดอ่อน ไม่สังเกตว่าในตอนนี้มือของเธอกำลังจับแขนของชายอื่นอยู่ ความจริงแล้ว เขาไม่ได้มองคนที่ยืนอยู่ข้างเธอด้วยซ้ำ

ธนพัตเอาแต่จ้องไปที่ดวงตาของสาริศา มองไปที่ใบหน้านั้น ที่ปรากฏอยู่ในความฝันของเขาทุกคืน ใบหน้าที่เขาเอาแต่คิดถึงทั้งกลางวันและกลางคืน

ดวงตาของเธอยังคงสวยงามอย่างนั้น สะอาดและเป็นประกาย เหมือนครั้งแรกที่พวกเขาได้พบกัน ปราศจากสิ่งเจือปน เหมือนสามารถมองผ่านหน้าต่างแห่งดวงตาบานนี้ มองเข้าไปถึงความรู้สึกของเธอ และสาริศาเองก็มองไปทางธนพัตที่ยืนแข็งทื่อเช่นกัน เธอไม่คิดจะหลบหนี ไม่ได้หวาดกลัว แค่นิ่งสงบ

ไม่ใช่สิ ความนิ่งสงบเป็นแค่เปลือกนอก ภายในเปลือกนอกที่นิ่งสงบ ดูเหมือนว่าจะมีอย่างอื่นแฝงอยู่ในความนิ่งสงบนั้นด้วย...

คือความเกลียดแค้น

ความเกลียดชังที่ฝังลึกเข้าไปในใจและความอดทน ทำให้ธนพัตหวั่นใจอย่างควบคุมไม่ได้

ทั้งสองสบตากันอยู่อย่างนั้นไม่คนรอบข้าง เหมือนโลกใบนี้เหลือพวกเขาเพียงแค่สองคน

ไม่มีเสียงพูดคุยกัน สายตาของคนรอบข้างขยับมองไปมาระหว่างพวกเขาทั้งสองคน ยังคงไม่อยากจะเชื่อว่าตัวละครหลักที่พวกเขาคุยกันเมื่อตะกี้จะมาพบกันอีกครั้งต่อหน้าต่อตาพวกเขาแล้ว

หลังจากนิ่งเงียบไปนาน บางคนก็เริ่มกระซิบพูดกับคนรอบข้าง สักพัก ก็เริ่มมีคนกระซิบพูดเรื่องนี้มากขึ้นเรื่อยๆ