พชิราก็ยังพูดข้อดีต่างๆ ของออสตินให้สาริศาฟังต่อไป สาริศาก็ได้แต่ต่ออืมๆ อ่าๆ อย่างขอไปที ทั้งสองคนถ้ามองไกลๆ ดูเหมือนเป็นเพื่อนสนิทที่กำลังคุยกันอย่างมีความสุข
ตอนออสตินมาถึงนั้น ก็รู้สึกตกใจกับภาพที่เห็นตรงหน้า เขาก็นึกว่าสาริศาอยู่ที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าคนเดียว ไม่คิดว่าจะอยู่กับพชิราด้วย
แต่ว่า ใครสามารถบอกเขาได้บ้างว่านี่มันเรื่องอะไรกัน? ผู้หญิงทั้งสองคนที่เกลียดกันจนแทบจะฆ่ากันตายมาพูดคุยหัวเราะกันแบบนี้ได้ด้วยเหรอ?
ในหัวเขานึกภาพตัวเองพูดคุยกับธนพัตอยากมีความสุข แค่คิดออสตินก็รู้สึกขยะแขยงแล้ว และรีบสะบัดหัวเพื่อไล่ภาพนี้ออกไป แค่คิดก็น่ากลัวแล้ว เกรงว่าตลอดชีวิตนี้ตัวเองกับธนพัตคงไม่มีทางคบหาสมาคมกันได้
เขายืนมองอยู่ตรงประตูด้วยความสนใจสักพักหนึ่ง และก็รู้สึกว่ามันน่าขำ มีครั้งหนึ่งที่เขาเคยพูดกับพชิราว่าสาริศาเย็นชามาก คิดว่าน่าจะจีบยาก ตอนนั้นพชิราพูดกับตัวเองว่าไงนะ?
เขาจำได้ว่าสีหน้าของพชิราเต็มไปด้วยการดูถูก “ผู้หญิงคนนั้นน่ะเหรอ? นายจีบไปอย่างสบายใจเลย สมองเธอน่ะเรียบง่ายมาก ไม่ทันคนเลย หลอกง่าย”
แต่ว่าภาพที่เห็นอยู่ตรงหน้าตอนนี้ แล้วก็นึกถึงท่าทางที่โหดร้ายของสาริศาตอนที่พูดถึงพชิรา ทำไมเขาถึงได้รู้สึกว่าสาริศาต่างหากที่เป็นแมวในนิทานเรื่อง “แมวจับหนู”
พอมองดูละครจนพอใจ ออสตินก็เดินเข้าไปในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า
ยังไม่ทันจะได้ทักทายทั้งสองคน พชิราก็มองเห็นเขาแล้ว อย่าพูดขึ้นมาก่อนว่า “ความเร็วในการมารับคนที่ชอบนั้นเร็วมากเลยนะ ฉันไม่เห็นจำได้เลยว่าตอนไหนมารับฉันมีท่าทีที่กระตือรือร้นแบบนี้”
ออสตินก็พูดติดตลก “ นี่คุณเพชรกำลังใส่ร้ายผมอยู่นะครับ มีครั้งไหนที่คุณเรียกผมแล้วผมไม่ไปรับเหรอ?”
“เอาน่า ไม่มานั่งรอเล่นด้วยแล้ว ที่นายมาหาริศาเพราะว่ามีธุระอะไรใช่ไหม ถ้าอย่างนั้นฉันไม่รบกวนละ ไปก่อนนะ”
พชิราโบกมือให้กับพวกเขา แล้วก็เข็นรถเข็นเตรียมจะออกไป
“ทำไมฉันพึ่งมาเธอก็จะไปแล้วล่ะ ไม่อยากเจอหน้าฉันงั้นเหรอ?”ออสตินล้อเล่น แล้วก็เข้าไปช่วยพชิราเข็นรถเข็น
“ฉันก็กลัวว่าจะเข้าไปเป็นก้างขวางคอนะสิ นายนี่พูดจาทำร้ายน้ำใจฉันจริงๆ เลย”พชิรายิ้มแล้วก็บ่นเขา หลังจากนั้นก็หันไปมองสาริศาแล้วก็พูดต่อว่า “แล้วอีกอย่างธนพัตก็รอฉันกลับไปกินข้าวที่บ้านอยู่ ถ้าฉันกลับไปสาย เขาต้องรอฉันจนหิวแน่เลย เพราะฉะนั้นฉันควรที่จะไปให้เร็วที่สุด”
พอพูดจบพชิราก็แอบมองสีหน้าของสาริศา แต่ว่าก็เห็นว่าเธอไม่มีสีหน้าเปลี่ยนแปลง ท่าทางดูไม่แยแสอะไร เหมือนกับว่าไม่ได้ยินสิ่งที่เธอพูดยังไงอย่างนั้น
ปฏิกิริยาตอบสนองของสาริศาหมายความว่าเธอชอบออสตินเขาให้แล้ว ก็เลยไม่แคร์ธนพัตแล้วใช่ไหม? พอคิดได้แบบนี้ เดิมพชิราควรจะดีใจ แต่เธอกลับรู้สึกผิดหวังอยากบอกไม่ถูก
หลังจากช่วยพาพชิราไปส่งขึ้นรถ ออสตินก็พูดว่า“bye”กับรถที่กำลังจะแล่นออกไป แล้วก็หันกลับมาหาสาริศา
“พวกเราก็กลับกันไหม?”ออสตินใช้น้ำเสียงถามไถ่
“อืม”สาริศาพยักหน้าด้วยสีหน้าเรียบเฉย แล้วก็ตามออสตินขึ้นรถไป
“มีเรื่องอะไรอยากปรึกษาฉันงั้นเหรอ?”สาริศามองออสตินเดี๋ยวก็เอ่ยถาม
“แต่ว่าคุณทำแบบนี้มันทำให้ฉันเสียเวลานะ ฉันยังมีเรื่องอื่นต้องทำ ไม่มีเวลาว่างมาเล่นเกมที่น่าเบื่อกับคุณหรอกนะ”สาริศาไม่รู้ความคิดของออสติน แล้วก็พูดออกมาอย่างเฉยเมย
ออสตินแค่รู้สึกว่าจู่ๆ ก็เจ็บที่หน้าอก ที่แท้หัวใจมันก็สามารถรู้สึกเจ็บได้จริงๆ ด้วย ที่แท้การที่มาเจอเขาก็เป็นการเสียเวลานี้เอง ที่แท้มันก็เป็นแบบนี้
“ริศา ตอนแรกผมผิดเองที่ช่วยพชิรามาจัดการกับคุณ ตอนนี้ผมขอโทษคุณเลย ขอโทษนะ หวังว่าคุณจะให้อภัยผม”น้ำเสียงของออสตินดูจริงใจมาก
“นี่คุณหมายความว่าอย่างไร”พอเห็นว่าจู่ๆ ออสตินก็ขอโทษตัวเองอย่างจริงจัง สาริศาก็ทำตัวไม่ถูก แล้วก็ถามอย่างงงๆ
“ต่อไปผมจะไม่ช่วยพชิราแกล้งคุณอีกแล้ว พวกเรา……สามารถเป็นเพื่อนกันอย่างจริงใจได้ไหม? ” ออสตินมองสาริศาอย่างขาดความมั่นใจ เธอจะให้อภัยเขาไหม?
ไม่รู้เหมือนกัน เขาไม่มีความมั่นใจอะไรเลย ดังนั้นก็เลยตื่นเต้นขึ้นไปอีก แม้แต่รู้สึกหวาดกลัวด้วยซ้ำ
สาริศาคิดคำพูดของออสตินซ้ำๆ ไม่รู้ว่าตัวเองควรจะเชื่อเขาดีหรือไม่ ไม่แน่ว่านี่อาจจะเป็นแผนการใหม่ที่พชิราจะมาจัดการเธอก็ได้?
“ได้”สุดท้ายสาริศาก็พยักหน้า บางทีอาจจะเป็นเพราะว่าความจริงใจในสายตาของออสตินทำให้เธอตื้นตันใจ บางทีเธออาจจะเต็มใจที่จะเชื่อว่าความงามในธรรมชาติของมนุษย์ยังคงมีอยู่ในคนส่วนใหญ่
เพียงแต่ว่าในใจของเธอยังมีความระแวดระวังอยู่ ต้องระวังทุกสิ่งอยู่เสมอ
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หวานเย็น กรุ่นใจ
สวย แต่ โง่ดักดาน แล้วไงคุณนางเอก...
ทำไมนางเอกต้องเป็นควายตลอด...