หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 377

วันรุ่งขึ้นที่ออฟฟิศธนพัต

ธนพัตนั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานมองดูเอกสารในมือ มีเสียงคนเคาะประตูจากด้านนอก

ธนพัตไม่ได้เงยหน้า ตอบเสียงไม่สบอารมณ์ “เข้ามา”

“ธนพัต เหนื่อยแย่เลยสิ พักผ่อนหน่อยเถอะ คุณทำงานตลอดไม่ได้นะ”

เสียงผู้หญิงที่คุ้นเคย ฟังดูอ่อนหวานของความอ่อนโยนและความรัก

แต่ธนพัตฟังแล้วได้แต่ขมวดคิ้ว

นึกว่าเป็นผู้ช่วย ทำไมถึงเป็นพชิราได้กัน เธอมาทำอะไรที่ห้องทำงานของเขา!

“คุณมาทำไม” ธนพัตปิดเอกสารในมือ มองพชิราด้วยแววตานิ่งเฉย

พชิรายังคงนั่งรถเข็น แต่ที่ต่างไปจากการแต่งตัวสละสลวยเมื่อก่อนคือ ตอนนี้เธอสวมเดรสสีขาว บนขาคลุมด้วยผ้าหนังแกะ แต่งหน้าบางๆ ผมยาวดำพาดลงมา มองดูแล้วช่างน่าสงสาร

บนตักของเธอมีกล่องเก็บความร้อน เมื่อได้ยินคำพูดไม่แยแสของธนพัต เธอก็กัดริมฝีปากขึ้นโดยไม่ตั้งใจ แววตาของเธอแดงเล็กน้อย แต่เธอก็รีบเงยหน้าขึ้นแล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า "ธนพัต ฉันกลัวว่าคุณจะเหนื่อย ก็เลยทำซุปซี่โครงหมูรากบัวของโปรดของคุณมาให้กิน คุณรีบลองตอนที่ยังร้อนอยู่ดูสิว่าจะชอบรสชาติไหม”

พูดจบพชิราก็เปิดกล่องอย่างระมัดระวัง และกลิ่นหอมพุ่งออกมาทันใด รากบัวอัดแน่นด้วยถั่วเขียว อ่อนหวานข้นมาก รูปรสกลิ่นดูดีมาก พชิราพยักหน้าอย่างพอใจ

เธอไม่ได้มีฝีมือแบบนี้แน่ แล้วเวลาที่ใช้ในการทำซุปก็นานเกินไป เธอไม่มีความอดทนขนาดนั้น นี่เป็นฝีมือของคนรับใช้ที่บ้าน

แน่นอนว่าเรื่องนี้ไม่จำเป็นต้องให้ธนพัตรู้

เขาแค่ต้องรู้ถึงความห่วงใยที่เธอมีต่อเขา ก็เพียงพอแล้ว

พชิราหยิบกล่องข้าวออกมาช่วยธนพัตวางชามไว้ข้างหน้าเขา แล้วพูดเบาๆ ว่า "อร่อยนะ มาลองชิมเถอะ"

"ผมไม่หิว วางไว้ตรงนั้นเถอะ" ธนพัตไม่ได้เอื้อมมือไปรับ พชิรารู้สึกอึดอัดเล็กน้อยที่จะถือมันไว้ แต่เธอก็รีบปรับอารมณ์ของเธออย่างรวดเร็ว

“ธนพัต ฉันทำอาหารตั้งหลายชั่วโมงนะ ช่วยชิมหน่อยสิ” พชิราพูดอ้อนด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวลขึ้น ผู้ชายส่วนใหญ่ได้ยินแบบนี้คงจะละลายแล้ว พูดพลางก็ยดชามเข้าไปใกล้ธนพัต

“ผมบอกว่าไม่หิว” ธนพัตยังคงไม่เอื้อมมือออกไป แต่กลับเบือนหน้าหนี “แล้วก็ไม่ต้องมาที่ออฟฟิศผมอีก อย่าเอาอาหารมาให้อีก”

“ทำไมล่ะ” พชิราถูกทำท่าทีแบบนี้ใส่ ก็โมโหขึ้นมา “ฉันทำอะไรไม่ดีเหรอทำไมคุณถึงทำอย่างนี้กับฉัน!”

“พชิรา ผมบอกแล้วไงว่าผมดูแลคุณเพียงเพราะความรู้สึกผิด ไม่ได้มีความรู้สึกอื่นใดกับคุณเลย คุณไม่คิดว่าการทำแบบนี้มันเกินไปเหรอ พวกเราไม่ใช่แฟนกันนะ!"

ธนพัตหมดความอดทนที่จะเกลี้ยกล่อมเธอแล้ว พูดความในใจของตนออกไปเลยตรงๆ

“ฉันไม่เชื่อหรอก ผ่านมาตั้งหลายปีแล้ว คุณจจะไม่มีความรู้สึกกับฉันเลยได้ยังไง!” ไม่นึกเลยว่าธนพัตจะพูดคำที่ไร้น้ำใจเช่นนี้ พชิราน้ำตาไหล “สาริศามาหาคุณอีกแล้วใช่ไหม มันทำเสน่ห์อะไรใส่คุณกันแน่!”

“เรื่องนี้เกี่ยวอะไรกับเธอ!” ธนพัตทนไม่ไหวกับความไร้เหตุผลของพชิรา

เมื่อได้ยินชื่อสาริศา ธนพัตก็ลังเลอยู่พักหนึ่ง อดสงสัยไม่ได้ว่าบุรินทร์จะพูดกับตัวเองเรื่องสาริศายังไง

“ให้เขาขึ้นมา” เขาต้องการดูว่าบุรินทร์จะพูดอะไรกับเขา

พชิราหยุดสะอื้นหลังจากได้ยินสิ่งที่แผนกต้อนรับพูดทางโทรศัพท์ ใบหน้าของเธอเปลี่ยนไปไม่น่าดูนัก ลางสังหรณ์ไม่ดีก็ผุดขึ้นในใจ

บุรินทร์จะพูดอะไรกับธนพัตกันนะ

ไม่นานผู้ช่วยก็เข้ามาพร้อมกับบุรินทร์ เมื่อเห็นว่าพชิราอยู่ในห้องทำงานของธนพัตด้วย บุรินทร์รู้สึกกล้าๆกลัวๆอยู่ครู่หนึ่ง

ตอนที่เขาร่วมมือกับพชิราเพื่อลักพาตัวสาริศาก็เรียกได้ว่ามีเป้าหมายร่วมกัน ยิ่งกว่านั้นพชิรารักษาสัญญาและช่วยให้เขาเอาวิดีโอที่ใช้ขู่ธนพัต โจมตีTNP group ได้ สิ่งที่ตนจะทำในวันนี้เรียกได้ว่าเป็นการทรยศเธอ

แต่เขาไม่มีทางอื่น หากข้อมูลที่อยู่ในมือของสาริศาถูกเปิดเผย อาชีพ อนาคต ชีวิตของเขาจะถูกทำลายลงอย่างสิ้นเชิง

“สาริศาเป็นอะไรไป” ไม่ได้ลุกขึ้น ไม่ได้ให้เกรียติ ไม่มีแม้แต่คำทักทาย ธนพัตถามเรื่องที่เขาสนใจมากที่สุดขึ้นมาทันที

หากเป็นบุรินทร์ก่อนหน้านี้ เห็นธนพัตเมินเฉยต่อเขาแบบนี้ เขาคงจะโกรธแน่นอน ชี้และดุเขาว่าเย่อหยิ่งจองหอง แม้ว่าตัวเองจะไม่ได้ทำตัวเป็นพี่ก็ตาม

แต่วันนี้บุรินทร์ไม่มีกะจิตกะใจสนใจเรื่องพวกนี้ ในเวลานี้เขากำลังทุกข์ทรมาน ไม่รู้ว่าควรบอกความจริงกับสิ่งที่เกิดขึ้นต่อหน้าพชิราดีไหม

แต่ท้ายที่สุดผลประโยชน์ของตัวเองก็สำคัญที่สุด บุรินทร์พูดว่า "ฉัน... วันนี้ฉันมาบอกนายเรื่องที่สาริศาถูกลักพาตัวไปในตอนนั้น"