หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 381

ได้ยินเสียงร้องไห่คร่ำครวญของพชิราดังมาจากในห้องทำงานที่อยู่ด้านหลัง ธนพัตรู้สึกหงุดหงิดรำคาญใจอย่างยิ่ง หยิบโทรศัพท์โทรหาชรัณ

“ตอนนี้พชิราอยู่ที่ห้องทำงานฉัน นายหาวิธีให้เธอออกไปจากที่นี่หน่อย ฉันไม่อยากเห็นเธออยู่ที่ห้องทำงานฉันอีกหลังจากที่ผมกลับ”

หลังจากพูดจบธนพัตก็วางสายทันทีเลย ตรงดิ่งออกจากบริษัท

ตอนนี้เขาต้องไปสืบอีกเรื่องหนึ่ง พฤติกรรมของบุรินทร์วันนี้ผิดปกติมากเกินไป เขาไม่มีทางมาคุยเรื่องในตอนนั้นกับตนเองอย่างเปิดเผยตรงไปตรงมาโดยไม่มีสาเหตุเด็ดขาด ดังนั้นต้องมีอะไรที่เขาไม่รู้แอบแฝงอยู่ในนั้นแน่ เขาต้องสืบให้กระจ่างอย่างรวดเร็วที่สุด

ในตอนนี้ เขาไม่ยอมให้มีเรื่องอะไรไปกระทบความปลอดภัยของสาริศาเด็ดขาด

ทางฝั่งชรัณหลังจากรับสายแล้ว ไม่นานก็เดาได้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น เรื่องที่ทำให้ธนพัตพูดอย่างไร้เยื่อใยแบบนี้ออกมาได้ ดูท่าว่าเรื่องที่พชิราทำไว้เหล่านั้นน่าจะถูกเปิดเผยแล้ว

ชรัณไม่รู้ว่าจะดีใจหรือเศร้าใจดีไปชั่วขณะ ดีใจที่ธนพัตได้เห็นโฉมหน้าที่แท้จริงของพชิรา เสียใจก็คือไม่รู้ว่าธนพัตจะรู้ตัวหรือไม่ว่าตัวเองช่วยพชิราทำเรื่องเลวร้ายเหล่านั้น

น่าจะไม่รู้สินะ มิเช่นนั้น ธนพัตก็คงไม่โทรมาหาตนเอง ให้เขาจัดการเรื่องพชิรา

เมื่อคิดแบบนี้ ชรัณก็รีบไปที่ห้องทำงานของธนพัตอย่างรวดเร็ว อยากจะรู้ว่าเกิดเรื่องอะไรในระหว่างนั้นกันแน่

พอเข้าไปในห้องทำงานท่านประธาน ชรัณก็มองเห็นพชิรานอนร้องไห้อย่างเศร้าเสียใจอยู่ที่พื้น อันที่จริงแล้วควรจะเป็นภาพที่ทำให้คนรู้สึกสงสารเห็นใจ แต่ชรัณกลับรู้สึกสะใจ

ผู้หญิงแบบนี้สมควรได้รับบทลงโทษตั้งนานแล้ว!

รู้สึกได้ว่ามีคนเข้ามา พชิราก็เงยหน้าขึ้นมาด้วยความดีใจ ธนพัตเหรอ เธอรู้อยู่แล้วว่าเขาต้องไม่มีทางใจร้ายขนาดนี้ เธอรู้ว่าเขาไม่มีทางทิ้งตนเองไปแบบนี้!

ชรัณ ทำไมเป็นเขาได้ หลังจากผิดหวังในใจก็เต็มไปด้วยความโกรธ พชิราตะคอกใส่ชรัณว่า “นายมาทำอะไร ! ธนพัตล่ะ

ให้เขามาพบฉัน ฉันต้องการพบเขา!”

ความเกลียดชังฉายออกมาจากแววตา ชรัณพูดด้วยเสียงเย็นเยือกว่า “คุณชายบอกว่า นับแต่นี้ต่อไปเขาไม่อยากพบคุณอีก คุณรีบไปจากที่นี่จะดีกว่านะครับ”

“เป็นไปไม่ได้ ธนพัตจะไม่อยากเจอฉันได้ยัง เขารักฉัน ในใจเขายังมีฉันอยู่ ไม่อย่างนั้นเขาจะดูแลฉันมาตั้งหลายปีแบบนี้เหรอ ทุกคนหลอกฉัน พวกคุณโกหกฉัน !” พชิราเริ่มเสียสติแล้ว

“ฉันฝัน ฉันต้องฝันอยู่แน่ๆ !” คิดมาถึงตรงนี้ ความดีใจผุดขึ้นบนใบหน้าของพชิรา ทุบตีตัวเองอย่างแรง “รีบตื่น รีบตื่น! ฉันไม่อยากฝันแบบนี้ ฉันไม่เอา!”

แต่เมื่อรับรู้ถึงความเจ็บปวดที่มาจากทั่วทั้งร่าง พชิราก็ร้องไห้อย่าใจสลาย “ทำไมเป็นแบบนี้ ทำไมถึงได้เจ็บ ทั้งหมดเป็นความฝันถึงจะถูก ฉันจะเจ็บได้ยังไง”

มองเห็นพชิรามีท่าทางเหมือนคนบ้าอย่างนั้น ชรัณก็อึ้งไปชั่วขณะ

“ตกลงยังไง คุณชายไปรู้อะไรมา” ได้ยินเสียงตนเองดังขึ้น ชรัณจึงตั้งสติกลับมาได้ ที่แท้ตัวเองก็ถามออกมาโดยไม่รู้สึกตัวเลย

ความขัดแย้งภายในใจแบบนี้ทำให้ชรัณทุกข์ทรมานอย่างมาก เขาไม่อยากถูกพชิราข่มขู่ ไม่อยากช่วยคนชั่วทำความผิดต่อไปอีก และไม่อยากให้ธนพัตรู้เรื่องเหล่านั้นที่เขาทำต่อสาริศา ความคิดทั้งสองยังคงถาโถมใส่เขา เขาเองก็ไม่รู้ว่าควรทำอย่างไรดี

พอเห็นสีหน้าที่เจ็บปวดของชรัณอย่างชัดเจน ในใจพชิราจึงรู้สึกดีขึ้นมาบ้าง ค่อยๆสงบลงอย่างช้าๆ ราวกับว่าการทำให้คนอื่นเจ็บปวด ความเจ็บปวดของเธอจึงจะทุเลาลงได้

ความเศร้าเสียใจทั้งหมดก่อนหน้านี้กลายเป็นเป็นความโกรธแค้นต่อสาริศาในตอนนี้ ทั้งหมดเป็นเพราะเธอ! ตั้งแต่ต้นจนจบ อุปสรรคระหว่างเธอกับธนพัตก็คือเธอมาโดยตลอด บนโลกนี้ทำไมถึงได้มีผู้หญิงที่น่ารังเกียจขนาดนี้นะ!

ตอนแรกทำไมกันยาไม่ฆ่ามันให้ตาย ทำไมต้องให้มันมีชีวิตอยู่ต่อ ทำไมต้องให้มันมีโอกาสแย่งตำแหน่งคุณหนูของตระกูลนิธิธราสกุลกับตนเอง มีโอกาสมาแย่งชิงธนพัตกับตัวเองด้วย!

เธอเกลียดหล่อน เธอเกลียดกันยา เธอยิ่งเกลียดสาริศา เธอเกลียดพวกเธอ! พวกเธอไม่สมควรได้ตายดี สมควรตกนรกหมกไหม้ สมควรได้รับความทุกข์ทรมานอย่างแสนสาหัส!

แบบนี้ ถึงจะทำให้เธอมีความสุขขึ้นมาบ้าง แบบนี้ เธอถึงจะดีใจ มีชีวิตอยู่ต่อไปอย่างมีความสุขได้

“ตอนนี้นายโชคดีมากไม่ใช่เหรอที่ธนพัตไม่รู้เรื่องพวกนั้นที่นายทำ” พชิราเงยหน้ามองไปยังชรัณด้วยท่าทีที่ใจเย็นลง

“ฉันจะบอกนายให้นะ นายอย่าคิดเอาตัวรอด ถ้านายไม่อยากให้ธนพัตรู้เรื่องพวกนั้น นายก็ต้องช่วยฉัน มิฉะนั้น ฉันจะไปบอกธนพัตตอนนี้เลย ฉันก็อยากดูสิว่า ถึงตอนนั้นเขาจะทำกับคนที่เขาไว้ใจสนิทสนมมาหลายปีอย่างนายยังไง”

ได้ยินคำขู่ของพชิรา ชรัณก็ตื่นตระหนกทันที “คุณยังคิดจะทำอะไรอีก” เขารู้ ถ้าผู้หญิงคนนี้เกิดบ้าขึ้นมาไม่ว่าเรื่องอะไรก็ทำได้หมด

เหล่มองชรัณ พชิราหัวเราะเยาะ ช่างน่าสมเพชจริงๆ “ เกมมันยังไม่จบหรอกนะ อยากจะทำให้ฉันล้มลงแบบนี้ เป็นไปไม่ได้!”