หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 580

“ปะป๊าหม่าม๊ารีบกลับมานะครับ ธีร์จะคิดถึงพวกคุณ” ธีร์จับมือมิลิน พร้อมกับมองสาริศาและธนพัตอย่างอาลัยอาวรณ์

แม้ว่าIQของธีร์จะสูงมาก แต่อันที่จริงEQยังเป็นเพียงระดับของเด็กเท่านั้น เวลานี้ไม่อยากแยกจากทั้งสองคนก็สมเหตุสมผล

“ตกลง ปะป๊ากับหม่าม๊าจะรีบกลับมาหาธีร์นะ” นี่เป็นคำพูดของธนพัต น้อยครั้งที่เขาปลอบธีร์แบบนี้

ครั้งนี้เพราะอาลัยอาวรณ์จริงๆ

“ครับ โอเค” ธีร์พยักหน้า หลังจากมิลินบอกลาธนพัตกับสาริศา ทั้งสองก็ขึ้นแท็กซี่มุ่งหน้าไปยังสถานีรถไฟ

ตอนนี้เป็นเวลาห้าโมงครึ่ง แต่ที่สถานีรถไฟยังมีผู้คนอยู่มากมาย

เดิมทีครั้งนี้ธนพัตต้องการไปเที่ยวโดยนั่งเครื่องบิน แต่สาริศาอยากนั่งรถไฟแบบดั้งเดิม ซึ่งธนพัตก็เห็นด้วย

จะนั่งอะไรมันก็คือการนั่งไม่ใช่เหรอ ตราบใดที่สาริศามีความสุข มันก็ดีกว่าอะไรทั้งสิ้น

“ธนพัต คุณว่าพี่วาลของฉันจะโกรธแล้วโทรหาฉันจนสายไหม้ไหม” สาริศามองโทรศัพท์ในมืออย่างไม่สบายใจเล็กน้อย

แม้ว่าชัชวาลจะดีต่อตัวเองเสมอมา แต่คราวนี้กลับไปตัดสินใจเรื่องของเขา

สาริศาไม่กล้ารับประกันอะไร

“ไม่รู้สิ พี่วาลเป็นคนแบบไหนล่ะ” ที่จริงธนพัตกับชัชวาลแค่มีความสัมพันธ์เพียงผิวเผิน ดังนั้นจึงไม่ค่อยรู้จักนิสัยของชัชวาลมากนัก

“อื้อ งั้นฉันจะบล็อกพี่ชาย กลับถึงบ้านค่อยอธิบายแล้วกัน” หลังจากสาริศาทำตาวิบวับครุ่นคิดแล้วจึงคิดได้ถึงวิธีนี้

ที่จริงนี่เป็นวิธีที่ดี แต่สิ่งที่สาริศาไม่รู้ก็คือ ตั้งแต่ต้นจนจบชัชวาลไม่ได้โทรหาเธอเลย

มิลินพาธีร์ขึ้นรถ เมื่อเห็นธีร์นั่งอยู่ในรถอย่างเชื่อฟังโดยไม่พูดอะไร ยิ่งรู้สึกว่าธีร์นั้นคล้ายกับธนพัตมาก

ทั้งคู่ไม่ชอบพูดและดูจริงจัง แต่มีความสามารถมาก

“ธีร์จ๊ะ เราไปบ้านเพื่อนคนไหนเหรอ”

เมื่อครู่ตอนที่มิลินอยากถามสาริศาว่าเพื่อนคนไหน เห็นว่าธนพัตอยู่ข้างเธอ จึงไม่ถามอะไรมาก

แต่ตอนนี้ความอยากรู้ผลักดันให้มิลินตัดสินใจถามธีร์ก่อน

“ธีร์ก็ไม่ทราบครับ”

ธีร์รู้ว่าการโกหกคนอื่นเป็นเรื่องไม่ดี แต่ตนไม่ทำแบบนี้ไม่ได้

ยังจำได้ที่เมื่อครู่สาริศากระซิบข้างหูว่า “อย่าให้คุณน้ารู้ว่าไปบ้านคุณลุงนะลูก”

ธีร์ก็อยากบอกมิลินว่าไปบ้านคุณลุง แต่ก็จนปัญญา ไม่สามารถลืมการกำชับของหม่าม๊าได้

“โอเคจ้ะ งั้นธีร์พักผ่อนไปก่อนนะ เรายังมีเวลา” มิลินเหลือบมองที่อยู่ในมือ

ดูเหมือนจะเป็นตระกูลใหญ่ มิลินไม่รู้ว่าคนๆ นั้นจะรังเกียจตนหรือไม่ คิดฟุ้งซ่านไปต่างๆ นานา...

ส่วนทางฝั่งสาริศากับธนพัตได้นั่งไปถึงสถานีที่สี่แล้ว อีกสถานีเดียวก็จะลง

สาริศารู้สึกตื่นเต้นมาก ไม่รู้ว่าสถานีต่อไปเป็นสถานที่อะไร

ดูเหมือนว่าจะไม่มีการทำเครื่องหมายบนรถไฟ และสาริศาก็ขึ้นรถไฟเป็นครั้งแรก จึงไม่รู้แน่ชัด

ยิ่งธนพัตยิ่งไม่ต้องถาม

“ธนพัต คุณหวังว่าสถานที่ต่อไปเป็นที่ไหน” สาริศามองธนพัตที่สงบนิ่ง แล้วเงยหน้าขึ้นถามด้วยหน้าตาที่เปี่ยมไปด้วยความหวัง

ธนพัตจุ๊บลงไปบนปากสาริศาอย่างแผ่วเบา และพูดอย่างเสน่หา “ทุกสิ่งที่คุณคาดหวังคือทุกสิ่งที่ผมต้องการ”

ฟังประโยคนี้จบ สาริศาก็รู้สึกทำอะไรไม่ถูกไปชั่วขณะ

“เอาล่ะ เราลงจากรถกัน”

เมื่อมองดูทิวทัศน์รกร้างภายนอก ใจสาริศามีความรู้สึกไม่ดี เห็นว่าที่นี่มีเพียงธนพัตและเธอเท่านั้นที่ลง ในใจก็ยิ่งงุนงงเข้าไปอีก

ทำไมไม่มีใครลงที่นี่กันเลย หรือว่าที่นี่มีเรื่องอะไรไม่ดี

สาริศามองไปรอบๆ พบว่าสถานที่นี้เธอเคยมา

สาริศากับธนพัตวางแผนจะไปยังที่ที่มีผู้คน แล้วไปถามใครสักคน แต่ตอนนี้มีสองเส้นทาง มาดูกันว่าพวกเขาจะเลือกเส้นทางไหน

หลังจากสาริศาได้ยินก็ยิ้มและตอบว่า “ข้าเดินทางอยู่นาน มิทราบว่าจะอยู่ที่นี่สักสองสามวันได้หรือไม่”

ขณะที่สาริศากำลังพูด ธนพัตยิ้มพลางมองสาริศาพูดภาษาโบราณ

เมื่อเขาได้ยินคำว่า “ข้า” ธนพัตก็รู้สึกเหมือนอยากจะหัวเราะ

แต่สุดท้ายก็กลั้นเอาไว้

“ตามผมมาครับ”

หลังจากที่เจ้าของจัดการให้พวกเขาแล้วจึงออกไป

เจ้าของร้านเพิ่งไป สาริศาถูกธนพัตกดทับร่างกาย เธอไม่ทันได้ตั้งตัว

“นี่...ทำอะไรน่ะ” สาริศาไม่รู้จะทำอย่างไร เวลานี้ควรไปทานอาหารไม่ใช่เหรอ

ต่างก็หิวกันแล้ว

“สาวน้อยน่ะ ผมอยากได้ยินคุณพูดอีกครั้ง”

ธนพัตยิ้มไม่ดี สาริศากลอกตามองบนใส่ธนพัตแล้วมองเขา

“ที่แท้เป็นเพราะเรื่องนี้” หลังจากพูดพจบเธอก็เคลียร์คอแล้วพูดว่า “ผัวขา เมียอยากไปทานข้าวแล้วค่ะ”

หลังจากพูดจบ ธนพัตก็แนบริมฝีปากเข้าหาริมฝีปากของสาริศา สาริศารู้ดีว่าธนพัตหมายถึงอะไร เป็นการส่งสัญญาณว่าจะจูบ

ปฏิกิริยาของสาริศาถูกธนพัตสังเกตเห็นนานแล้ว เมื่อสาริศาสัมผัสริมฝีปากของธนพัต ธนพัตก็ฉกฉวยและเริ่มลิ้มรสความหวานในปากของเธอ

ทันทีที่ธนพัตได้ยินสาริศาพูดกับเขาด้วยสไตล์การพูดสมัยโบราณ ความร้อนรุ่มในท้องน้อยก็พลันเพิ่มขึ้น

จู่ๆ ในสมองธนพัตก็คิดได้ว่า คงไม่เป็นไรถ้าจะมีวันที่พวกเขาเล่น “Uniform Temptation”

ธนพัตไม่ได้พูดออกมา แต่ได้ลิ้มรสอย่างจริงจัง

มิลินซึ่งนอนอยู่ในบ้านตัวเองกำลังคิดอะไรบางอย่าง แล้วใบหน้าของเธอก็แดงโดยไม่ทราบสาเหตุ