หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 592

เช้าวันต่อมาช่วงเวลาทำงาน สาริศาไม่เห็นฌอนที่ทักจะพูดทักทายตนเอง

เธอแปลกใจ จึงหันไปถามมิลินที่อยู่ข้างๆ ว่า “ฌอนไปไหนแล้ว?”

“ไม่รู้”

มิลินไม่ชอบฌอน สาริศารู้ดี จึงไม่หวังที่จะได้ยินคำตอบที่เป็นประโยชน์จากปากของเธอ

“อืม” สาริศาพยักหน้า และนั่งทำงานต่อไป จนกระทั่งถึงเวลาพักกลางวัน เธอก็ได้รับโทรศัพท์จากที่บ้าน

“คุณนายคะ ในกระเป๋าของน้องธีร์มีเงินอยู่ประมาณ5ร้อยนะคะ คุณนายช่วยดูให้แน่ใจอีกทีนะคะ”

“อะไรนะ!? น้องธีร์ไม่ได้อยู่ที่บ้านเหรอ!”

“คุณนายไม่ได้บอกให้คนมารับน้องธีร์ไปเหรอคะ?”

“ฉันไม่ได้เรียกค่ะ” ตอนนี้มีเพียงความคิดเดียวในหัวของสาริศา ธีร์หายไป ธีร์หายไปแล้ว สาริศาทรุดตัวลงทันที แต่เธอรู้ว่าตอนนี้เธอจะล้มลงไม่ได้ เธอจะต้องเข้มแข็งไว้ก่อน

“เกิดอะไรขึ้นบอกรายละเอียดมาเดี๋ยวนี้เลยค่ะ” สาริศาถามด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียด แต่ก็ได้ยินน้ำเสียงกังวลใจของเธอที่แฝงอยู่ข้างใน

“เมื่อเช้าคุณฌอนมาที่บ้านค่ะ แล้วบอกว่าเขาจะมารับน้องธีร์ และดิฉันก็ได้รับข้อความจากคุณนายน้อยด้วย ฉันเลยให้คุณฌอนพาน้องธีร์ไป” แม่บ้านพูด และคิดว่าไม่น่าจะมีเรื่องผิดแปลกอะไร

“แต่ฉันนึกขึ้นมาได้ว่าในกระเป๋าของน้องธีร์มีเงินอยู่ ก็เลยโทรมาบอกคุณนายไว้ก่อน”

หลังจากฟังจบ สาริศาถึงได้รู้ว่าธีร์ถูกฌอนพาไป เขาจะพาลูกของเธอไปที่ไหน เขาจุดประสงค์ของอะไร!? ทำไมถึงทำแบบนี้?

ในใจของสาริศาเต็มไปด้วยคำถาม แต่หลังจากที่คิดถึงเรื่องนี้อยู่นาน เธอก็คิดไม่ออกจริงๆ

หลังจากที่สาริศากดวางสายไป เธอก็รีบโทรหาฌอน แต่โทรศัพท์ถูกของอีกฝ่ายปิดเครื่องไปแล้ว

สาริศาเริ่มรู้สึกกังวล จึงรีบโทรไปหาธนพัต พอพูดถึงเรื่องนี้ไป ธนพัตก็ระเบิดอารมณ์ออกมาทันที เดิมทีเขาก็ไม่ชอบฌอนอยู่แล้ว

ตอนนี้ยังกล้าเอื้อมมือมาลูบคมของเขา ช่างใจกล้ามากจริงๆ

ธนพัตใช้อิทธิพลทั้งหมดของเขาเพื่อออกค้นหาธีร์กับฌอนทันที จากนั้นเขาก็รีบไปหาสาริศา เพราะเขารู้ว่าในตอนนี้สาริศาจะต้องทุกข์ใจมากแน่นอน ถ้าเขาไม่อยู่เคียงข้าง เขารู้สึกไม่ไว้วางใจ

สาริศาพยายามกดโทรออกครั้งแล้วครั้งเล่า ไม่นาน เธอก็เห็นธนพัตรีบวิ่งเข้ามา ธนพัตรีบดึงสาริศาเข้ามากอดไว้ และปลอบเธออย่างอ่อนโยน

“ไม่ต้องห่วง น้องธีร์จะต้องไม่เป็นไร จะต้องไม่เป็นไร”

ในขณะที่ธนพัตกับสาริศากำลังกังวลใจอยู่ ธีร์กับฌอนที่กำลังนั่งอยู่บนรถแท็กซี่ และคุยกันอยู่

“พี่ชายครับ พี่ชายจะพาผมไปไหน” ธีร์ได้ยินฌอนบอกว่าจะพาเขาไปหาสาริศา แต่นี่มันไม่ใช่ทางที่บริษัทของสาริศานี่นา

“แม่ของน้องธีร์อยู่ที่บ้านของคุณยายครับ เราจะไปที่บ้านคุณยายกัน” ฌอนอธิบายให้ธีร์ฟังด้วยรอยยิ้ม

ธีร์ดูถนนด้านนอก มันคือทางไปบ้านพักคนชราจริงๆ ธีร์เคยไปที่บ้านพักคนชรามาแล้วครั้งหนึ่ง ดังนั้นเขาจึงยังจำทางได้ และตอนที่วางแผนการ พชิราบอกว่าให้พาธีร์ไปที่บ้านพักคนชราของกันยาก่อน แบบนั้นจะสะดวกกว่า

ฌอนจึงทำตามแผนที่วางไว้ และตอนนี้ก็ถือว่าประสบความสำเร็จไปได้อย่างราบรื่น แต่ด้วยเหตุผลบางอย่าง ในใจของเขารู้สึกผิดเล็กน้อย

แต่พอคิดดูอีกที ในเมื่อได้ทำผิดไปแล้ว จะมาเสียใจทีหลังตอนนี้ตอนนี้ก็ไม่มีความหมายอะไร

สาริศาเห็นว่าโทรศัพท์มือถือแบตเตอรี่ใกล้จะหมดแล้ว เธอจึงเดินไปหยิบแบตสำรองที่โต๊ะ แล้วเอามาชาร์จที่โต๊ะน้ำชา

ถึงแม้ธีร์ของเธอจะหายตัวไป แต่เธอจะรบกวนการทำงานของทุกคนไม่ได้

เธอไม่อยากให้เรื่องนี้เป็นเรื่องใหญ่ จนทุกคนมองมาด้วยสายตาอยากรู้อยากเห็น

ธนพัตตีวติดกับสาริศาอยู่ตลอดเวลา กลัวว่าสาริศาจะเป็นอะไรไป

พอมองไปที่ฉากข้างหน้า ธีร์ก็รู้ว่าเขากำลังตกอยู่ในสถานการณ์ที่อันตรายมาก และพ่อแม่ของเขาก็ไม่ได้อยู่เคียงข้างเขาด้วย

ธีร์ที่เดิมทีตั้งใจจะคิดหาวิธีหนีไปจากที่นี่ได้ยินคำพูดของพชิราที่ต่อว่าแม่ของตนเอง ความโกรธของเขาก็พุ่งขึ้นมาทันที

“ถ้าคุณบอกว่าแม่ของผมหน้าด้าน คุณก็หน้าด้านยิ่งกว่า เอาแต่คิดจะแย่งสามีของคนอื่น พอแย่งไม่ได้ก็จับลูกชายของพวกเขามา วิธีการของคุณช่างไร้ศักดิ์ศรีจริงๆ”

ในตอนแรกธีร์นึกไม่ออกว่าพชิราเป็นใคร แต่ตอนที่เห็นพชิราเรียกกันยาว่าแม่ ธีร์ก็นึกออกทันที

ในตอนนั้น พชิราแอบหนีไปจากโรงพยาบาล ตอนที่ตรวจสอบกล้องวงจรปิด เขาก็เคยเห็นครั้งหนึ่งแล้ว

ถึงแม้จะไม่ชัดเจนนัก แต่ไม่รู้ว่าทำไม ฉากนี้ถึงได้ปรากฏอยู่ในใจของธีร็มาตลอด

ส่งผลให้ตอนที่ธีร์เห็นพชิรา ก็รู้สึกคุ้นตาอย่างรวดเร็ว

“เพี๊ยะ” พชิราตบหน้าธีร์ จนเกิดรอยฝ่ามือสีแดงขนาดใหญ่บนใบหน้าเล็ก ๆ ของธีร์ ทำให้บริเวณที่ถูกตบแสบร้อน แต่ธีร์ไม่พูดอะไร ธีร์รู้ดี ว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องของศักดิ์ศรี

ในตอนนี้ถึงแม้บริเวณหน้าของเขาจะแสบร้อนและเจ็บปวด แต่ธีร์ก็ไม่พูดอะไรสักคำ ธีร์รู้ว่านี่เป็นเรื่องของศักดิ์ศรี

ตอนที่ธีร์ถูกตบลงมา หัวใจของกันยากระตุกเล็กน้อย เธอไม่เคยคิดเลยว่าลูกสาวที่อ่อนหวานและเชื่อฟังตอนอยู่ต่อหน้าตนเอง จะโหดเหี้ยมได้ถึงขนาดนี้

“พอแล้ว เพชร หยุดตีได้แล้ว” ฌอนทนดูไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว การถูกผู้ใหญ่ตบตีด้วยฝ่ามือนี้คงจะเจ็บมากแน่ๆ

อย่าว่าแต่เด็กอายุแปดขวบที่อยู่ข้างหน้าเขาเลย?

“ถ้าทนดูไม่ไหว ก็ออกไปก่อน” พชิรามองไปทางฌอนด้วยสายตาเย็นชา เดิมทีว่าเธอก็แค่คิดจะหลอกใช้ฌอนอยู่แล้ว ดังนั้นเธอจึงไม่จำเป็นต้องเสแสร้งอีก

ฌอนคิดว่าพชิราแค่กำลังอารมณ์เสีย จึงได้แต่พูดดีๆ